خونخواهی از دشمنان اسلام

وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِیِّهِ سُلْطان.[1][1]

ولیّ (وارث) کشته مظلوم، به سنت الهی سلطه و برتری خواهد داشت.

روایات متعددی در مورد این آیه وارد شده است که بر دو نفر از معصومین علیهم السلام به عنوان مصداق اکمل تطبیق شده است، یعنی فرموده اند: «مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً»؛ امام حسین(ع) است و بقیه آیه در مورد امام زمان(ع) می باشد که به خونخواهی جدّ مظلومش قیام خواهد کرد؛ نظیر:

1) امام باقر(ع): مَنْ قُتِلَ مَظْلُوم حسین بن علی(ع) است که کشته شده است؛ در حالی که مورد ظلم و ستم واقع شده است و ما ولیّ او هستیم (یعنی وارثان خون او هستیم) و قائم از ماست، او هنگام ظهور؛ خونخواهی حسین(ع) خواهد نمود.[2][2]

2) از امام صادق(ع) دربارة آیه سوال شد؛ فرمودند: این آیه در مورد حسین(ع) نازل شده است.[3][3]

آنچه از روایات به دست می آید، این است که امام زمان(عج)، قاتلان و کسانی را که به شهادت امام حسین(ع) راضی بودند، قصاص خواهد کرد.

دو نکته:

1) سیره حضرات معصومین(ع) قبل از اینکه مقابله با افراد باشد، مقابله با جریان های انحرافی، غیر انسانی و غیر دینی است. و اگر هم با شخصی مقابله می کردند، به جهت انحرافات و بدیهایش بوده است؛ البته آن هم پس از ارشاد و راهنمایی های بسیار و اتمام حجت بر او.

2) در هر دوره ای از دوران زندگانی معصومین(ع)، فتنه های به وجود می آمد که باعث گمراهی امّت اسلامی می شد؛ حضرات معصومین(ع) به مقتضای آن فتنه ها به مقابله با آن قیام می کردند و با توجه به شرایط زمانی و مکانی و اجتماعی و سیاسی هر دوره، مقابله مناسب صورت می گرفت و کسی غیر از معصومین علیهم السلام نمی توانست آن فتنه ها را به صورت کامل بشناسد؛ چرا که امام معصوم(ع) از منبع وحی بهره می برد و می تواند فتنه ها و دشمنی ها و ریشه های انحرافات را به خوبی بشناسد و در برابر توطئه ها موضع درستی بگیرد و آنها را از میان بردارد. امیرمؤمنان، علی(ع) بعد از جنگ با خوارج با اشاره به این واقعیت، فرمودند: «من بودم که چشمِ فتنه را در آوردم و جز من هیچ کس جرأت چنین کاری را نداشت؛ آنگاه که امواج سیاهی ها بالا گرفت و به آخرین درجه شدت خود رسید». در روایتی دیگری آمده است که حضرت علی(ع) می فرمایند: «من گنجینه علوم پیامبرم و پیش از آنکه مرا از دست دهید، آنچه می خواهید از من بپرسید و جویا شوید».[4][4]این واقعیت در قیام امام حسین(ع) هم مشهود است چرا که فتنه بنی امیه را در آن زمان کاملاً به درستی تشخیص داده و مقابله صحیحی هم در برابر آنها داشتند ولو اینکه منجر به شهادت خود و یاران و اسارت اهل بیتش شود. در همان زمان، افراد ناآگاهی از سر دلسوزی، حضرت را از این حرکت باز می داشتند و به خیال خودشان ایشان را نصیحت می کردند، غافل از اینکه بقاء اسلام، وابسته به این حرکت عظیم بود.

مسأله شهادت امام و ولی خدا؛ حسین(ع) و اینکه عده ای برای کشتن ولی خدا جمع گردند؛ فتنه ای است که فقط امام معصوم(ع) به زوایا و ابعاد آن آگاه است. اوست که عمق مصیبت را درمی یابد و ذلّت بشر را لمس می کند و عمق و گستره این فتنه را می داند و چگونگی برخورد با این جریان را به طور کامل می شناسد. او به زوایای فتنه و ابعاد جور و فساد یزیدیانِ تاریخ آگاه است و می تواند چشم فتنه را بیرون آورد و جهان را از سیطره فساد و جور آسوده سازد. مهدی علیهم السلام است که خونخواه حسین(ع) است و وظیفه تمام پیروان حسین، یاری و همراهی و مبارزه با فساد و ستم یزیدیان است.

جهاد حضرت هم در هنگام ظهور، با جریان های انحرافی و پیروان اموی و عباسی است. آنان که با بنی امیه و یزیدیان همسو بوده و رفتار و کرداری مشابه آنان دارند این گروه اگر اصلاح نشوند با آنان جهاد و مبارزه خواهد شد.

[1][1]- سوره اسراء/ 33 .

[2][2]- بحارالانوار، ج44، ص218.

[3][3]- بحار/ ج44/ ص219.

[4][4]- بحارالانوار، ج26، ص153.