استدلال با قرآن

گاهی بعضی افراد جاه طلب و پر مدّعا و ناآشنای با قرآن در برابر امامان واهل بیت پیامبر(ص) که آشناترین افراد با قرآن اند، قرار گرفته،زبان اعتراض گشوده اند؛لیکن رسوا شده اند.یکی از آنان با امام صادق سر سفره طعام نشسته بود.وقتی امام(ع) دست از طعام کشید،گفت:ا«لحمدلله رب العالمین…؛حمد و سپاس برای خداست، پروردگار جهانیان!خدایا! این نعمت از تو و از رسول تو است.

آن مرد دعای امام(ع) را بر نتابید و گفت:یا ابا عبدالله!با خدا شریک قرار دادی!

امام صادق(ع):ای بیچاره! خداوند در کتاب خود فرمود:«و ما نقموا الاّ ان اغناهم اللّه و رسوله من فضله؛انکار و ایرادی نداشتند ،مگر آن که خدا و رسول او از فضل خود آنان را دارا و بی نیازشان قرار داده بود.»(سوره توبه، آیه 74)

و باز فرمود:«و لو انّهم رضوا ما آتیهم اللّه و رسوله و قالوا حسبنا اللّه سیؤتینا اللّه من فضله و رسوله انّا الی اللّه راغبون؛و اگر آنان به آن چه خدا و رسول او به ایشان داد،راضی و خشنود می شدند و می گفتند: خدا ما را بس است،خدا از فضل خود و رسول او به ما خواهند داد و ما به سوی خدا راغب هستیم».(سوره توبه،آیه 59)

آن مرد که به خطای خود پی برده بود، گفت:به خدا سوگند گویا این آیه های قرآنی را من نخوانده و حتی تاکنون نشنیده بودم.

امام صادق(ع) که آن شخص را به جاه پرستی و دنیا طلبی می شناخت فرمود:تو آن آیات را خوانده و شنیده ای؛لیکن خدا درباره تو و امثال تو چنین نازل فرموده:«افلا یتدبّرون القرآن ام علی قلوب اقفالها؛آیا اینان در قرآن دقّت نمی کنند و نمی اندیشند؟یا بر دلهایشان قفل های آن است».(سوره محمد، آیه 14) و نیز فرمود:«کلاّ بل ران علی قلوبهم ما کانوا یکسبون؛(سوره مطففین، آیه 14) نه چنین است، بلکه آنچه کسب کرده اند و گناهانی که انجام داده اند دل های ایشان را زنگ زده و تیره و تار ساخته است».1

آری!از گذشته دور، برخی مدّعیان توحید مثل وهّابی هایی که شیعیان را به سبب زیارت اهل قبور، مشرک می دانند،وجود داشته اند؛ولی امامان اهل بیت با قرآن با آنها رو به رو شده و مشتشان را باز کرده اند.