تیرانوسوروس رکس بدون شک یکی از عظیم الجثه ترین موجوداتی است که قادر به گام برداشتن با دو پا بوده. اما سوال اینجاست که این جانور انقراض یافته، قادر به حرکت با چه سرعتی بوده؟ این سوالی است که برای مدت های طولانی ذهن دیرینه شناسان را به خود مشغول کرده و هنوز پاسخ های متفاوتی برای آن ارائه می شود. محققان در آخرین بررسی خود، رویکردی چند فیزیکی برای رسیدن به پاسخ در پیش گرفته اند و با شبیه سازی قابلیت های حرکتی این دایناسور، به نتایج جالبی رسیده اند.
بدیهی است که هنوز نمی دانیم تی رکس قادر به دویدن بوده یا خیر؛ برخی می گویند که تی رکس می توانسته با سرعت زیادی حرکت کند و برخی نظری کاملاً متفاوت دارند و می گویند که این دایناسور به هیچ وجه قادر به حرکت سریع نبوده است. این تئوری ها، با بررسی مدل های بیومکانیکی به دست آمده اند که به گفته محققان این تحقیق تازه، می توانند مشکلاتی در نتیجه گیری نهایی به وجود آورند.
پیش از هر چیز، مدل های بیومکانیکی تا حدی بر استفاده از بافت های نازک متکی هستند که در هیچ یک از فسیل های دایناسورهای به چشم نخورده است. چنین مدل هایی می توانند با سرعت های مختلفی حرکت کنند که نتایج دقیقی به همراه نمی آورد؛ به همین جهت، رقم تخمینی بیشینه سرعت تی رکس، بین 17 الی 54 کیلومتر بر ساعت متغیر بوده است.
اما این بار محققان از سیستمی چند فیزیکی استفاده کرده اند که ساختار استخوانی تی-رکس را شبیه سازی کرده و سپس با استفاده از یادگیری ماشینی، الگوی فعالیت عضلات این جانور را شناسایی می کند. بنابراین در حالی که مدل های بیومکانیکی می توانند ارقام تخمینی متفاوتی ارائه کنند، این رویکرد چند فیزیکی تمام شاخصه های لازم را در نظر می گیرد و رقمی به مراتب دقیق تر ارائه می کند.
بعد از شبیه سازی راه رفتن و دویدن تی-رکس که در بالا قابل مشاهده است، محققان حالا می گویند که این شکارچی عظیم الجثه حقیقتاً قادر به دویدن نبوده و استخوان بندی جانور، نمی توانسته از پس چنین کاری برآید. در نتیجه همین موضوع، تی-رکس احتمالاً قادر به حرکت با سرعت بالا بوده، اما دویدن جزو گزینه های آن به حساب نمی آمده است.
