تعداد قابل توجهی از مادران جوان، افسردگی بعد از زایمان را تجربه می کنند. مطالعات توصیفی و تجربی نشان می دهد که افسردگی بعد از زایمان با سطوح بالای خشم و حمله های خشم همراه است. احتمالاً این احساسات با نگرانی های مادران مرتبط است و آن ها به سختی پرخاشگری خود را می پذیرند و نسبت به کودک خود احساس دو سویه ای دارند. همان طور که قبلاً گفته شد، بالت و همکاران دو بعد شخصیتی، انتقاد از خود و وابستگی را به عنوان عوامل آسیب پذیری در برابر افسردگی مطرح کردند. وابستگی به سبک شخصیتی اشاره دارد که مشخصه ی آن، نیاز شدید به توجه و دوست داشته شدن و ترس از دست دادن و طرد شدگی است و انتقاد از خود به سبکی اشاره دارد که مشخصه ی آن تأکید زیاد بر کنترل، تعریف خود و خودمختاری همراه با ترس از عدم تأیید و از دست دادن خودمختاری و کنترل است.
مطالعات نشان داده است که وابستگی رابطه ای منفی با افسردگی بعد از زایمان دارد، زیرا داشتن فرزند نیاز به توجه را در مادر ارضا می کند در حالی که انتقاد از خود رابطه ی مثبتی با افسردگی بعد از زایمان دارد.
در بررسی سطح خشم مادران افسرده و غیرافسرده مشخص شد که مادران افسرده سطح خشم بسیار بالایی دارند و همچنین از سطوح بالاتر کنترل خشم و انعکاس خشم نسبت به خود برخوردارند.
هم چنین فرض بر این بود که مادران وابسته و انتقاد کننده از خود، در خصوص تجربه و تنظیم خشم، الگوهای متفاوتی دارند. نتیجه ی این بررسی ها نشان داد که خشم نقش مهمی در افسردگی بعد از زایمان دارد که معمولاً نادیده گرفته می شود و مادرانی که دچار افسردگی بعد از زایمان می شوند نسبت به سایر مادران دارای سطح خشم بالاتری هستند و این خشم معطوف به خود آن هاست. مادران انتقاد کننده، خشم خود را مستقیماً به دیگران و خود منعکس می کنند و کنترلی بر آن ندارند. این یافته ها نشانی می دهد انتقاد از خود با آسیب پذیری در برابر افسردگی بعد از زایمان رابطه دارد. انعکاس خشم مادران نسبت به خود و دیگران تأثیر منفی بر سطح حمایت اجتماعی به ویژه بر روابط صمیمانه دارد. از این رو مادرانی که از خود انتقاد می کنند شدیداً از خود عصبانی هستند و به همین دلیل از دیگران فاصله می گیرند و این موجب انزوا، احساس ناکارآمدی و دوباره انتقاد از خود در آن ها می شود.
منبع مقاله :
دلالی، نیره؛ (1388)، انتقاد: انتقاد و نحوه ی مواجهه با آن، تهران: انتشارات نشر قطره، چاپ اول. 