داستان ماه

نقطه امید»

به پایت نگاه می کنی، مثل یک تخته چوب می ماند. اصلا نمی توانی تکانش بدهی، انگشتان پایت سیاه شده اند. یک آه بلندی می کشی و مشت می کوبی روی پایت، اصلا دردی حس نمی کنی. انگار دیگر پا، پای تو نیست. چشم می دوزی به پنجره چوبی اتاق و به ستاره هایی که در آسمان چشمک می زنند. یاد حرف دکترها که می افتی غم و غصه مثل عنکبوت بدجنسی بیشتر تارهایش را به دور قلبت می تند: «باید پای تو قطع شود تو بیماری سقاقلوس(یک نوع بی حسی و فلجی) داری!» دوباره به پایت نگاه می کنی. چاره ای نیست پیش خیلی از دکترها رفته ای و همه هم همین را گفته اند. فردا پای تو قطع می شود پایی که کمک می کرد هر روز بروی حرم حضرت معصومه(ع). راستی ... ولی حتما جوابم را می دهد هر چه باشد یکی از خادمانش هستم. اصلا چرا زودتر به فکرم نرسید حالا که دیگر امیدی نیست. آخرین نقطه امید را فراموش نمی کنم. اینها را توی دلت می گویی. بهتر است هر چه زودتر آماده شوی. شادی محسوسی مثل غنچه گل در دلت شکوفا می شود. مبارک( نام شخصی است) را صدا می کنی: مبارک! مبارک! صدایت می لرزد.

روی دوش مبارک نشسته ای و پاهای مبارک یکی یکی کوچه پس کوچه های دراز و باریک قم را می پیماید. همه جا تاریک است و نوری که از پنجره بعضی خانه ها به بیرون سرک کشیده روشنایی کمرنگی به کوچه ها بچشیده است. سرت را بلند می کنی از همین جا هم گنبد طلایی حرم پیداست. توی دلت به حضرت معصومه(ع) سلام می کنی و می روی توی فکر: یعنی مرا شفا می دهد؟ کمی دلهره به سرتاسر وجودت چنگ می زند. بی اختیار اشک هایت سرازیر می شود. اگر جلوی خودت را نگیری صدای هق هقت همه جا می پیچد. اشک هایت را با لبه آستین هایت پاک می کنی و دوباره به گنبد طلایی حرم نگاه کرده، آرامش پیدا می کنی.

اواخر شب است. حرم خلوت خلوت شده است. کسی غیر از تو اینجا نیست خدام درهای حرم را بسته اند. فقط تو هستی با او. آمده ای پیش دکتر معالجت او چه جوابی بهت می دهد. حتما او هم می داند. فردا دیگر پا نداری. بغض مثل گنجشک کوچکی بر سیم های خاردار گلویت گیر می کند و یکدفعه هق هق گریه ات در حرم می پیچد. خودت را به پای ضریح انداخته ای. حالت خوبی پیدا کرده ای مثل همان وقت هایی که آدم صدای شکستن دلش را می شنود. دوست داری تا صبح با حضرت معصومه(ع) درد دل کنی: یا حضرت معصومه(ع)! میرزا اسدالله خادم و نوکر توست. یا حضرت معصومه(ع)! اگر تو هم نخواهی شفای من را از خدا بگیری، من دیگر دست به دامن کی بشوم؟ یا حضرت معصومه(ع)! از خدا بخواه پای من خوب بشود. ای تنها نقطه امید! یا حضرت معصومه(ع)! پیشانی ات را گذاشته ای به ضریح. هنوز هم داری گریه می کنی. انگار که صورتت را گرفته باشی زیر شیر آب، آخر خیس خیس است. یکدفعه با صدای نوازشگری به خودت می آیی، صدایی درست مثل صدای فرشته ها! همان فرشته هایی که وقتی بچه بودی در خیالت باهاشان حرف می زدی. پیشانی ات را از ضریح برمی داری و برمی گردی و بانوی سبزپوشی را می بینی که کنارت ایستاده است. اطراف ضریح نورانی تر از همیشه شده است. بانو می فرماید: تو را چه شده است؟ درست مثل بچه ها می شوی که بر آغوش گرم مادرشان پناه برده اند و از غصه هایشان می گویند. می گویی: بیماری پا مرا از کار انداخته از خدا، یا شفا می خواهم یا مرگ. آن بانو نزدیک تر می آید و گوشه مقنعه اش را چند بار روی پای بی حس تو می مالد و می فرماید: خداوند تو را شفا داد. احساس می کنی پایت سبک سبک شده و اصلا دردی ندارد. از آن بانو می پرسی: شما کیستید؟ می فرماید: آیا مرا نمی شناسی و حال آنکه تو خادم حرم من می باشی. من فاطمه دختر موسی بن جعفر هستم.

در را باز کنید! در را باز کنید! من شفا پیدا کرده ام! حضرت معصومه(ع) مرا شفا داده اند. ایستاده ای روی دو پایت و پشت در بسته حرم با شوق داد می زنی. در باز می شود و تمام خدام دورت جمع می شوند. نمی دانی از کجا شروع کنی معلوم نیست از شادی، می خندی یا گریه می کنی! در چشم بیشتر خدام، اشک جمع شده است. چشمانشان را به تو دوخته اند و تو می خواهی برایشان از تنها دکتری که جوابت نکرد بگویی.