زمزم صفا

(به بهانه سالروز ولادت حضرت امام رضا علیه السلام) -

ای بزرگوار سبزپوش!

هرگاه هوای تو را می کنم، به کبوتران حرمت حسادت می ورزم و با خود می گویم: ای کاش من هم کبوتر بودم، با دو بال سپید، آن وقت به سوی گنبد طلایی ات بال می گشودم و غبار از بارگاهت می زدودم .

ای مظلوم غریب!

زمانی که هوای به خاک افتادن در برابر بارگاهت همه وجودم را تسخیر می کند و وقتی یاد تو مدام عطش رسیدن و نوازش ضریح پاکت را در سینه ام می پرورد، با خود می اندیشم که آیا مرا به خلوت معنوی تو راهی خواهد بود؟

ای فرزند فاطمه (س) !

چه زیباست تو را به نام صدا زدن و شب ها با فرشته ها «دعای توسل » را در بارگاهت زمزمه کردن .

این شب ها تماشایی است; این شب ها از هزاران روز آفتابی روشن تر است . نمی دانم چرا شمع واژه هایم با کاغذ غریبی می کنند؟ اگر این همه ترکیب کلمات و جملات نتوانند از تو بگویند و به نام تو برسند، پس به چه کار خواهند آمد؟

ای کاش به بزرگی و پاکی دریا بودم; آن وقت می گفتم رضا علیه السلام یعنی چه؟

می گفتم که بی نام رضا علیه السلام زیستن گناهی نابخشودنی است .

یا امام رضا علیه السلام!

می دانم که گناهکارم; می دانم که حضور در حرم تو لیاقت می خواهد، اما تو بزرگواری، پس مرا به مهمانی خودت بپذیر تا بتوانم روحم را از معاصی پاک گردانم و چشمانم را بر روی تعلقات مادی ببندم .

یا ضامن آهو!

اشک هایم را بنگر که بر روی گلبرگ های بلورین چشمهایم بی قراری می کنند .

و آوای رضا رضایم را بشنو که دل زمین را می لرزاند .

یا علی بن موسی الرضا علیه السلام!

مرابخوان; دوست دارم به طواف بارگاهت آیم و برای کبوتران حرمت دانه بریزم و از آن ها بخواهم که دلم را به پرواز درآورند و از آن کبوتری سازند و بر سویدایش نام و یاد تو راحک کنند تا دیگر اسیر غیر نگردد و لیاقت حضور در فضای ملکوتی مقتدا و پیشوایش «نگین خراسان » را بیابد . آمین .