رد پای ماه (حضرت معصومه در زندگانی بزرگان)

توسل صدرالمتألهین

ملاصدرا، از علمای ربّانی و حکمای بی نظیر قرن یازدهم ه‍. ق (1050 ه‍. ق، وفات در بصره) است. وی مدتی از عمر شریف خود را در کَهَک قم سپری نمود و مشغول تألیف بعضی از کتاب های خود چون اسفار اربعه بود. هر وقت برایش مشکل علمی یا مطلب مبهمی پیش می آمد، به قم آمده، به حرم مطهّر حضرت معصومه(س) مشرف می شد و با توسّل به آن حضرت استمداد از او مشکل علمیش آسان و حل می شد.

شیفتگی علامه طباطبایی

علامه شهید مطهّری، هرگاه نام مرحوم علامه طباطبایی را به زبان می آورد، می گفت: روحم به فدای او باد. یکی از دانشمندان از استاد مطهّری پرسید: دلیل این همه تجلیل و احترام شما از علاّمه طباطبایی چیست؟ استاد مطهّری در پاسخ گفت: من فیلسوف و عارف بسیار دیده ام و احترام من به علاّمه طباطبائی به خاطر فیلسوف بودن ایشان نیست، بلکه از این جهت است که او عاشق و دلباخته ی اهل بیت‰ است. چرا که علاّمه طباطبایی در ماه رمضان روزه ی خود را با بوسه بر ضریح مقدّس حضرت معصومه(س) افطار می کرد. ابتدا پیاده از منزل تا حرم مطهّر (با توجّه به آن سنین پیری و دوری راه) مشرف می شد. ضریح مقدّس را می بوسید، سپس به خانه می رفت و غذا می خورد.»

امام خمینی رحمه الله در کنار مرقد حضرت

امام خمینی (قدس سره) آن گاه که در قم ساکن بود و هرگاه که به قم می آمد، با نهایت خضوع نسبت به مقام بلند حضرت معصومه(س) در کنار مرقدش حاضر می شد و متواضعانه به او متوسّل می گشت و با اشتیاقی ویژه، ضریح مطهّر حضرت معصومه(س) را می بوسید. امام خمینی رحمه الله مقام آن حضرت را آن قدر ارجمند می دانست که در یک قصیده ای شامل 44 بیت حضرت معصومه(س) را با حضرت زهرا (س) مقایسه کرده و هر دو را یکنواخت ستوده است که بیانگر بزرگی شأن این بانوی بزرگوار است.