اشاره: تا به حال فکر کرده اید که چرا دین ما ارزش زیادی به فکر کردن داده است و یک ساعت تفکر را برتر از هفتاد سال عبادت دانسته؟
چون یک لحظه تفکر می تواند انسان را از این رو به آن رو کند. در یک لحظه انسان به خودش می آید، دگرگون می شود و مسیر زندگی خود را تغییر می دهد. روایت های امامان ما جرقه درخشانی برای این فکر کردن ها است. با هم مهم ترین نکات نامه های شریف امام عصر(ع) را بررسی می کنیم.
با خود می اندیشم که چه فرصت گران بهایی در اختیار داشتند، آن هایی که در عصر پیامبر اکرم(ص) و ائمه اطهار(ع) زندگی می کردند. این که بتوان چهره به چهرة خلیفة خدا در زمین نشست، مسائل و مشکلات را با ایشان مطرح نمود و نظر ایشان را که همان نظر خداست، شنید.
و هم چنین فرصت های زیادی داشتند افرادی که در زمان غیبت صغری می زیستند. این که بتوانند نامه و عریضه ای* خدمت امام زمان(ع) بنویسند و مسائل و مشکلات را با ایشان مطرح نمایند و جواب بگیرند. فرصت کمی نیست و پاسخ امام به این نامه ها از جایگاه بالایی برخوردار است.
حال خود را به جای کسی بگذارید که در زمان غیبت صغری می زیسته و از چنین فرصتی برخوردار بوده است. در این صورت چه سؤالی مطرح می کردید؟ حتماً انتخاب سؤال بسیار دشوار است.
شخصی ممکن است راه خوب شدن و شفای درد جسمی اش را از ایشان بخواهد. دیگری ممکن است از ایشان دعایی برای رفع احتیاجات مالی بخواهد. آن یکی خیلی از خود گذشته است و شفای یکی از نزدیکانش را می خواهد. دیگری بهشت. دیگری حل شدن مسائل علمی. یکی هدایت، یکی شهادت و... شما چه می خواستید؟
راویان معتبر** تعداد زیادی از نامه های شریف حضرت حجت(ع) را در آثار ارزشمند خود گردآوری کرده اند که در پاسخ به سؤالات شیعیان و دوست داران آن حضرت می باشد. اما با مروری بر نامه های حضرت در طول دورة غیبت صغری، مشخص می شود که متأسفانه هیچ کس آن سؤال اصلی را که باید بپرسد، مطرح نکرده است. هیچ کس آن چیزی را نخواسته که دلیل اصلی همة مشکلات باشد و با رفع آن همة سختی ها و مشکلات برطرف شود. هیچ کس از ایشان نپرسیده است که: «مولای من! ما می دانیم که هر چه می کشیم، از دوری و هجران شما است. از این است که به شما دسترسی نداریم. ما می دانیم که شما برای کوه و صحرا و بیابان آفریده نشده اید، ما می دانیم که شما ولی امر ما هستید، ما می دانیم که:
نماز بی ولایت بی نمازیست
تعبد نیست، نوعی حقه بازیست1
ما تحمل سردی زمانه در اثر پوشیده شدن آفتاب رویت، با ابرهای غلیظ غیبت را نداریم. مولای من! برای برطرف شدن امر غیبت که دلیل اصلی همة دردهاست، چه باید کرد؟» آری! این سؤالی بود که باید می پرسیدند، اما نپرسیدند.
اما خود حضرت بقیةالله(ع) که دلسوزترین معلم نوع بشر در حال حاضر می باشند، چندین بار چه در زمان غیبت صغری و چه پس از آن توجه شیعیان را به این موضوع جلب نموده اند و پاسخ به این سؤال را بی آن که از ایشان پرسیده باشند به صورت دستورالعمل هایی به شیعیان ارائه داده اند. در صورتی که به فرمایش ایشان در زمان غیبت صغری عمل شده بود، بنا به فرموده خود امام در نامه به شیخ مفید، فرج زودتر اتفاق می افتاد.
فرمایش ایشان در مورد فرج و برطرف شدن غیبت:
1. فرمایش امام در زمان غیبت صغری
امام از طریق نامه ای به محمدبن عثمان دومین نائب خاص خویش خطاب به شیعیان فرمودند: «برای تعجیل در فرج و ظهور من بسیار دعا کنید که همانا گشایش کار شما در فرج من است.»2
2. نامة مبارک امام زمان خطاب به شیخ مفید در زمان غیبت کبری
با توجه به طولانی بودن متن نامة حضرت خطاب به شیخ مفید به مهم ترین فراز آن اشاره می گردد:
«اگر شیعیان ما که خداوند ایشان را به اطاعت خویش موفق بدارد، با یک دل بر وفای به عهد خویش اجتماع می کردند، ملاقات ما برای آنها به تأخیر نمی افتاد و سعادت دیدار با معرفت ما برای آن ها به سرعت حاصل می شد. همانا چیزی که آنان را از دیدار ما محروم می کند، خبرهای بد و ناخوشایندی است که از آن ها به ما می رسد و ما چنین توقع و انتظاری از آنها نداشتیم.»3
در تشرفاتی که در سال های بعد از سوی بزرگان به محضر مبارک ایشان انجام شده،جملات ایشان آن چنان جانسوزا ست که دلِ شیفتگان آن حضرت را سال هاست خون کرده است. به عنوان مثال می توان مورد زیر را نام برد:
مرحوم حاج محمدعلی فشندی تهرانی(ره) از نیکانی است که تشرفاتی به محضر حضرت(ع) داشته و در اعتبار او همین بس که شهید آیت الله دستغیب(ره) شخصاً با ایشان دیدار نموده و در کتاب داستان های شگفت خویش، نمونه ای ازتشرفات او را ذکر فرموده است.
در دوره ای که ایشان به نیت دیدار امام زمان(ع)،مکرر به مسجد مقدس جمکران می رفتند یک بار در بین آب دادن به زائران در فصل گرما، با سیدی خوش سیما روبه رو شده، به خود می گوید شاید این سید، تازه از راه رسیده و تشنه باشد... و پس از نوشاندن آب به ایشان عرضه می دارد: «آقا! شما که از سادات هستید، دعا بفرمایید که خداوند فرج آقا امام زمان(ع) را زودتر برساند»، سید نظری به آب دوخته و می فرماید:
«شیعیان ما به اندازه آب خوردنی ما را نمی خواهند، اگر می خواستند، دعا می کردند و فرج می رسید.4 و از نظر پنهان می شود.
