امام هادی علیه السلام:
1ـ «مَنِ اتَّقیَ اللّه یُتَّقی، وَ مَن أطاعَ اللّهَ یُطاعُ، وَ مَن أطاعَ الخالِقَ لَم یُبالِ سَخَطَ المَخلُوقینَ، وَ مَن أسخَط الخالِق فَقَمِن أن یَحِلَّ بِهِ سَخَطُ المَخلُوقین»
(بحارالانوار، ج 68، ص 182، ح 41، أعیان الشیعه، ج 2، ص 39)
کسی که تقوی الهی را رعایت نماید و مطیع احکام و مقرّرات الهی باشد، دیگران مطیع او می شوند و هر شخصی که اطاعت از خالق نماید، باکی از دشمنی و عداوت انسانها نخواهد داشت، و چنانچه خدای متعال را با معصیت و نافرمانی خود به غضب درآورد. پس سزاوار است که مورد خشم و دشمنی انسانها قرار گیرد.
2ـ «مَن أنسَ بِاللّهِ استَوحَشَ مِنَ النّاسِ، وَ عَلامَة الأنسِ بِاللّهِ الوَحشَةُ مِنَ النّاس».
(عدّة الداعی مرحوم راوندی، ص 208)
کسی که با خداوند متعال مونس باشد و او را أنیس خود بداند، از مردم احساس وحشت می کند.
3ـ «السَّهرُ الذُّالمَنامِ، وَ الجُوعُ یَزیدُ فی طیبِ الطّعامِ.»
(اعلام الدّین، ص 311، بحارالانوار، ج 84، ص 172)
شب زنده داری، خواب بعد از آن را لذتبخش تر می کند و گرسنگی را به گوارایی طعام می افزاید، یعنی هرچه انسان کمتر بخوابد بیشتر از خواب لذّت می برد و هرچه کم خوراک باشد، مزّه غذا گواراتر خواهد بود.
4ـ «لاتَطلُبِ الصَّفا مِمَّن کَدِرتَ عَلَیه، وَ لا النُّصحَ مِمَّن صَرَفتَ سُوء ظَنِّک اِلَیهِ، فَاِنَّما قَلبُ غَیرِکَ کَقَلبِک لَه».
(بحارالانوار، ج 75،ح 4، أعلام الدّین، ص 312)
از کسی که نسبت به او کدورت و کینه داری، صمیمیّت و محبّت مجوی، و از کسی که نسبت به او بدگمان هستی، نصیحت و موعظه طلب نکن، زیرا (حال و هوای) قلب دیگری نسبت به تو همانند قلب خودت نسبت به اوست.
5 ـ «الحَسَدُ ما حِقُ الحَسَناتِ، َو الزَّهوُ جالِبُ المَقتِ، و العُجبُ صارِفٌ عَن طَلَبِ العِلمِ داع الَی الغَمطِ وَالجَهلِ، و البُخلُ أذَمُّ الأخلاقِ، وَ الطَّمَع سَجیَّةٌ سَیِّئَة»
(بحارالأنوار، ج 72، ص 199، ح 26،قطعة منه و ج 78، ص 368، ح 3)
حسد، نابود کننده کارهای نیک و خودبرتر بینی، موجب خشم مردم و خودپسندی، مانع تحصیل علم خواهد بود و در نتیجه شخص را در پستی و نادانی نگه می دارد، و بخیل بودن بدترین اخلاق است، و نیز طمع، خصلتی ناپسند و زشت است.
6ـ «الهَزلُ فکاهةُ السُّفَهاءِ، وَ صَناعَةُ الجُهّال».
(الدرّة الباهرة، ص 42، بحارالانوار، ج 75، ص 369، ح 20، حیاة الامام علی الهادی، ص 161)
مسخره کردن و شوخی های بی مورد، از بی خردی و کار انسانهای نادان است.
7ـ «الدُّنیا سُوقٌ رَبِحَ فیها قَومٌ وَ خَسِرَ آخَرُون».
(أعیان الشیعة، ج 2، ص 39، تحف العقول، ص 438)
دنیا همانند بازاری است که عدّه ای در آن ـ برای آخرت ـ سود می برند و گروهی دیگر متحمّل ضرر و خسارت می شوند.
8 ـ «الناسُ فِی الدُّنیا بِالاموالِ وَ فِی الآخِرَةِ بِالاعمال».
(أعلام الدّین، ص 311، أعیان الشیعة، ج 2، ص 39).
مردم در دنیا به وسیله ثروت و تجمّلات شهرت می یابند، ولی در آخرت به وسیله اعمال محاسبه و پاداش داده خواهند شد.
9ـ «مُخالَطَةُ الاشرارِ تَدُلُّ عَلی شِرارِ مَن یُخالِطُهُم».
(مستدرک الوسایل، ج 12، ص 308، ح 14162)
همنشینی و معاشرت با افراد شرور، نشانه پستی و شرارت تو خواهد بود.
10ـ «الغَضَبُ عَلی مَن لاتَملِکُ عَجزٌ، وَ عَلی مَن تَملِک لُؤمٌ».
(مستدرک الوسائل، ج 12، ص 11، ح 13376)
غضب و تندی در مقابل آن کسی که توان مقابله با او را نداری، علامت عجز و ناتوانی است، ولی در مقابل کسی که توان مقابله با او را داری، علامت پستی و رذالت است.
11ـ «عَلَیکُم بِالوَرَعِ فَاِنَّهُ الدّینُ الّذی نَلازِمُهُ وَ نُدینُ اللّه تعالیَ بِهِ وَ نُریدُهُ مِمَّن یُوالینا لاتَتعَبُونا بِالشَّفاعَة».
(وسائل الشیعه، ج 15، ص 248)
با ورع و با تقوا باشید که این ورع و تقوا همان دینی است که همواره ما ملازم آن هستیم و پایبند به آن می باشیم و از پیروان خود نیز می خواهیم که چنین باشند، از ما (با عدم رعایت تقوا) شفاعت نخواهید و ما را به زحمت نیندازید.
12ـ «یَأتی علماء شیعَتِنا القَوّامُونَ بضعفاء محبینا و أهل ولایتنا یوم القیامة، و الانوار تسطع من تیجانهم ».
(بحارالانوار، ج 2، ص 6، ضمن ح 13)
علماء و دانشمندانی که به فریاد دوستان و پیروان ما برسند و مشکلات آنها را رفع نمایند، روز قیامت در حالی محشور می شوند که تاج درخشانی بر سر دارند و نور از آنها می درخشد.
