جمع میان پنج تن

با گرامی­داشت پنجم جمادی الاول میلاد خجسته­ی حضرت زینب (ص) و روز پرستار؛

اگر نامت را زینب نهادند؛ چون به راستی زین اب بودی ولی مگر علی(ع) را می­توان توصیف کرد که توصیف تو آسان باشد؟! برای توصیف تو همان بس که دختر زهرا(س) و تربیت شده­ی خاندان علوی هستی.

ای زینت پدر و هم زینت مادر؛ عظمت تو را آن­گاه که مادر در محراب نماز دست نیاز به آستان حضرت دوست برمی­داشت و برای رهایی غفلت زدگان از وادی جهل دعا می­کرد و تو آمین می­گفتی، آن­گاه که همچون مادر به استقبال شانه­های خسته پدر از هجوم نامرادی­ها می­رفتی تا ام ابیهی دیگری باشی، آن­گاه که دست­های کوچکت با گردش دستاس خانه را می­گرداند، آن­گاه که با هر نفست عطر یاس را در فضای خانه جاری می­کردی و ... آن­گاه که در کربلا توفان به پا کردی و شکیبایی، صبوری، ایثار، استقامت و استواری را تفسیر نمودی و در کوفه و شام، فصاحت و بلاغت را معنا نمودی؛ برای مردمان شگفت نباید بود، چرا که از جمع میان پنج تنی که نامت را خدایت بر می­گزیند زینب (ص).([1])

بارها از خود پرسیده­ام چرا هرگاه می­خواهم برای تو بنگارم ناگاه کربلا در برابرم مجسم می­شود و شیرزنی که با دست خویش لباس رزم بر تن فرزندانش می­کند تا فدایی راه برادر شوند، برادری که قرآن ناطق است و اسلام راستین! شیرزنی که چون پیکر غرق به خون فرزندانش را می­آورند؛ پای از خیمه بیرون نمی­نهند، امّا همین که پیکر برادرزاده را به سوی خیمه­ها می­آورند، وامحمدا سر می­دهد و ...

عظمت تو را باید از تل پرسید آن­گاه که بسمل تپیده در خون را می­بیند، خنجری که بوسه­گاه پیامبر(ص) بوده را زیر تیغ کین می­یابد؛ تنها زانو می­زند که اللّهمّ تقبّل منّا هذا القلیل القربان!...

و همه چیز را باید از کربلا پرسید که او خود تفسیر شده­ی توست: ما رأیت الاّ جمیل!...

و معرفت تو را همین جمله بس است که قد عجبت من صبرک ملائکة السماوات([2])