انقلاب اسلامی ایران، به رهبری امام خمینی رحمه الله علیه، از حوادث کم نظیر تاریخ این مرز و بوم است که توانست رژیم پهلوی را -که قدرت های بزرگ شرق و غرب، مدافع آن بودند و تا بنِ دندان، مسلح بود- به گورستان تاریخ فرستد و بساط کهنة شاه و شاه بازی را برای ابد از این کشور بیرون بریزد.
دربارة علل و عوامل ظاهری و مادی انقلاب اسلامی، تا کنون فراوان سخن گفته اند؛ اما جا دارد دربارة ابعاد ناشناخته و پنهان این جنبش تاریخ ساز - که رهبر فقید انقلاب، آن را انفجار نور و معجزة الهی نامید- نیز، تحقیقات شایسته انجام گیرد. شواهد و دلایل بسیاری وجود دارد که نشان می دهد در طول این انقلاب عظیم، امدادهای غیبی به گونه ای شفاف و اطمینان بخش، پشتیبان ملت و کشور ایران بوده و آن تحرّک عظیم و بی سابقه را موجی از الطاف بی کران خداوند و اولیای معصوم علیهم السلام - به ویژه حضرت امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف -حمایت می کرده است.
مکاشفات، رؤیاها و پیشگویی های شگفت، - که در طول سال های سرد و سیاه ستم شاهی برای اهل دل، رخ می داد- به ویژه تحول روحی شگرفی که در دوران نهایی انقلاب، یعنی سال 1356 به بعد، بین اقشار گوناگون ملت ایران پدید آمد، همگی کاشف از آن است که عوامل غیبی و نهانی، همپای علل واسباب ظاهری - بلکه مقدم بر آن- نقش مهمی را در پیشبرد جنبش انقلابی، ایفا کرده است.
در برخی نوشته های امام راحل رحمه الله علیه در سالهای خفقان بار شاهنشاهی، آثار امید به فرج در آینده ای نزدیک را میتوان دید. نامههایی که امام در 19 خرداد 1345 (19صفر 1386 ه.ق) به شهید آیت الله سعیدی و دیگران، نگاشت، شاهد روشن این مدعاست.
با همین نگاه و نگرش بود که رهبر فقید انقلاب، ماهها پیش از بهمن سال 57، اطمینانی عجیب به پیروزی جنبش و سرنگونی رژیم داشت و به این و آن میفرمود: «شاه، رفتنی است. به فکر روزها و اقتضائات پس از پیروزی باشید» و این در حالی است که هنوز هیبت و هیمنة رژیم، شکسته نشده بود و کسانی مانند مهندس بازرگان، به مبارزة گام به گام با حکومت پهلوی و تسخیر کرسی های مجلسِ شورا میاندیشیدند.
در 14مهر57 که امام راحل رحمه الله علیه از نجف به پاریس منتقل شد، هنوز نظام جهنمی شاه برپا بود و آثاری از فروپاشی رژیم دیده نمی شد. با این اوصاف، تمام کسانی که امام را در آن روزها ملاقات کرده اند، از اطمینان و اعتماد عجیب امام نسبت به پیروزی قاطع انقلاب سخن گفته اند. چنانچه مرحوم فلسفی (واعظ شهیر) در خاطراتش نقل میکند:
«در مدت اقامت امام در پاریس، افراد زیادی از ایران به پاریس رفتند. از جملة آن ها، مرحوم آقای مطهری بود. ایشان قبل از رفتن، به منزل ما آمد و گفت:« شما پیامی برای آقا (امام) دارید؟» دو سه موضوع بود که من به طور خصوصی تذکر دادم. بعد ایشان خداحافظی کرد و رفت. وقتی مرحوم مطهری برگشت، به دیدن ایشان رفتم؛ آن هم در وقتی که کسی نبود. تقریباً اول شب بود. موضوعاتی را که گفته بودم، ایشان به امام گفته بودند و جواب هم گرفته بودند.
دیدم آقای مطهری می گوید:«آقا! من مبهوت هستم.» گفتم:« چرا؟» گفت: «با [وجود] این همه نظامی های تا ٌبن دندانْ مسلح، با آن همه حمایت های آمریکا و انگلستان و فرانسه، نتیجه چه خواهد شد؟ به امام گفتم:« آقا، خطر مهمی است. خودتان چه طور میبینید؟» امام در جواب فرمود: «علی التحقیق پیروزیم» یک روحانی، غیر از یک کاسب است که این حرف را بزند. دیدم از یک طرف، امام خمینی است و عظمت دارد و من نمی توانم از ایشان بپرسم چرا پیروزیم؟ ولی پرسیدم که آیا به محضر امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف شرفیاب شدید و ایشان این خبر را داده است؟ امام نفی و اثبات نکرد و فقط گفت: «قطعاً پیروزیم.» گفتم: «الهامی به شما شده است؟» گفت: «قطعاً پیروزیم». از هر دری که من وارد شدم، ایشان نگفت که واقعیت چیست؛ ولی هم چنان با قاطعیت میگفت: «پیروزیم و اعتنا به این همه تانک و توپ و نظامی و غیره نکنید. علی التحقیق پیروزی با ما است».
شهید مطهری با حالت بهت، این سخنان را به من گفت و خود، متحیر بود. میگفت: «من نفهمیدم امام از چه منشأ و منبعی به این حقیقت رسیده است»[1].
البته مدتها قبل از وقوع انقلاب نیز، این تأییدات مطرح بوده است. مرحوم حجت الاسلام و المسلمین طیار- از فضلای برجسته و صاحبدل – به نقل از مرحوم حاج شیخ عباس قوچانی-که از اصحاب خاص میرزا علی آقای قاضی و وصی ایشان بود- می گوید:
«مرحوم قاضی، عصرها در منزل خویش جلسه ای داشت و برای 10-15 نفر مباحث اخلاقی و توحیدی مطرح می کرد و من (مرحوم قوچانی) در آن جلسه شرکت می کردم. آشنایی ما با آیت الله خمینی نیز در همین حد بود که شنیده بودیم یک «حاج آقا روح الله» در قم هست که درس اخلاق می گوید؛ ولی چهرة وی را نمی شناختیم و تطبیق نمی کردیم.
یک روز عصر که ما در خدمت مرحوم قاضی بودیم و آن بزرگوار، طبق معمول افاضه میفرمود، سید جوانی را دیدیم که وارد شد و سلام کرد و به حالت ادب و سکوت، سر را پایین انداخت و کنار در اتاق نشست. مرحوم قاضی، پس از ورود سید مزبور، صحبتش را قطع کرد و ساکت شد و سرش را به زیر انداخت. یک ربع ساعت، همین گونه ساکت و خاموش، طی شد. سپس مرحوم قاضی سربرداشت و به من گفت: «آقا شیخ عباس، آن کتاب را از فلان قفسه کتابخانه بردار و بیاور و بخوان». کتاب را آوردم و پرسیدم: «از کجای آن بخوانم؟» مرحوم قاضی فرمود: «کتاب را باز کن؛ هر جایش آمد، همان جا را بخوان».
کتاب را گشودم و شروع به خواندن کردم. محتوای مطلب، شرح ماجرای ظلم و جنایت یک سلطان سفاک و ستمگر بود که در میان بنی اسرائیل میزیست و مردم از مظالم او به شدت، معذّب و در تنگنا بودند. تا آن که شخص عالمی پیدا شد و گفت:«من این سلطان جائر را از کشور بیرون می کنم و مردم را از دست وی، رهایی می بخشم». زمانی که داستان مزبور را از روی کتاب میخواندم، مرحوم قاضی سر به زیر انداخته بود و فقط گوش می داد. هنگامی که داستان، به جایی رسید که عالِم، مردم را بر ضد سلطان سفاک شورانید و وی را از مملکت بیرون راند، مرحوم قاضی سربرداشت و گفت: «دیگر بس است. کتاب را سرجایش بگذار» و باز سر به زیر انداخت. پس از 4- 5 دقیقه، سید مزبور، آهسته خداحافظی کرد و رفت و ما دیگر او را در درس مرحوم قاضی ندیدیم. فرمان مرحوم قاضی به آوردن کتاب و گشودن آن و طرح آن داستان شگفت، با مباحث معمول وی و سخنان ابتدای همان مجلس، تناسبی نداشت و کاملاً غیر عادی و عجیب می نمود و سرّ آن تا سالها بر من معلوم نبود.
سالها پس از آن تاریخ، نهضت 15 خرداد به رهبری آیت الله خمینی رحمه الله علیه آغاز شد و آوازة وی، آفاق را در نوردید. اعلامیه های وی به نجف می رسید و ما می خواندیم. سال بعد، وی به نجف تبعید شد و ما همراه جمعی از طلاب و فضلا به حضور او رسیدیم. آن جا، به طور غیرمنتظره و با کمال تعجب دیدیم که ایشان، همان سید جوانی است که آن روز به درس مرحوم قاضی آمد... و فهمیدیم که این، کرامتی از مرحوم قاضی بوده و قصة آن عالم بنیاسرائیل با سلطان سفاک، قصة آیت الله خمینی رحمه الله علیه با شاه ایران بوده است...[2]»
