علی رغم پیشرفت هایی که در زمینه ی ارزشیابی کیفی در تعدادی از مدارس مقطع ابتدایی کشور انجام شده است، اما هنوز نظام ارزشیابی تحصیلی به صورت کمّی و با دادن نمره انجام می شود؛ که این مسئله استرس و اضطراب کودکان را بالا می برد.
هم چنین بعضی از والدین و کودکان به سندرم نمره ی 20 مبتلا هستند و برای آن ها، به خصوص والدین، هیچ نمره ای غیر از 20 ارزش ندارد. این مسئله در بسیاری از موارد به بروز مشکلات متعدد و ایجاد چرخه های معیوب در روند تحصیل فرزندان منجر می شود.
اگر والدین به دلیل این که فرزندشان نمره ای کم تر از 20 گرفته با او به تندی برخورد کنند و رفتار اهانت آمیز و تحقیرکننده داشته باشند، مرتکب کودک آزاری عاطفی شده اند. این نوع رفتار والدین باعث افزایش سطح استرس و کاهش توجه و تمرکز فرزندان می شود که نتیجه ی آن افت تحصیلی آنان خواهد بود.
گاه کودکان در نظام بسته و پرفشاری قرار می گیرند که والدین و اولیای مدرسه آن را ساخته اند. بعضی از مدارس، معلمین و دبیران، برای مطلوب نگه داشتن رتبه های دانش آموزان، به آن ها فشار زیادی وارد می آورند. یکی از این فشارها دادن تکلیف و تمرین های متعدد و مشکل به آن هاست.
با توجه به این که در بعضی موارد تکالیف ارائه شده از سطح تحصیلی دانش آموزان بالاتر است، موجب بروز ناامیدی و سرخوردگی در آن ها می شود و اعتماد به نفس آنان را خدشه دار می کند. دانش آموزان در این وضعیت از این که نتوانسته اند انتظارات والدین و اولیای مدرسه را برآورده کنند، احساس بی کفایتی می کنند و به شدت ناراحت و گاه افسرده می شوند. این چرخه ی معیوب رفتار والدین و نظام آموزشی موجب آزار بعضی از کودکان می شود.
بنابراین تغییر کلی سیستم ارزیابی از کمّی به کیفی، حداقل در مقطع ابتدایی، و عدم برگزاری امتحانات مکرر که خود عامل استرس زای مهمی در بسیاری از مدارس است، گام مهمی در ترغیب کودکان برای علم آموزی مفهومی و کاربردی خواهد بود.
منبع مقاله :
خوشابی، کتایون؛ (1387)، کودک آزاری(انواع آزار جسمی، جنسی، عاطفی و بی توجهی به کودکان)، تهران: نشر قطره، چاپ اول 