عدالت و آزادی

در این مقاله به دو موضوع «عدالت» و «آزادی» و رابطه آنها با دین اشاره شده و از آن نتیجه گرفته شده است که تمام ادیان آسمانی این دو گوهر گرانبها را به انسان هدیه کرده اند؛ لذا هر کس بخواهد این دو را از ادیان جدا سازد، هم به دین و هم به انسان، آزادی و عدالت ستم کرده است.

عدالت و آزادی از اجزای اصلی و قوام دهنده ادیان اند و دینی که نه مدافع آزادی است و نه پرچمدار عدالت، دین نیست. متأسفانه مدافعان متعصب ادیان آسمانی از روی جهل و نادانی (گاهی از روی عمد) با نفی آزادی و عدالت از دین، ضربه مهلکی بر پیکر آن وارد کرده اند. یکی از نمونه های بارز آن، دوران قرون وسطی در اروپاست؛ یعنی دوران حکومت و قدرت پاپ ها و روحانیون مسیحی. آنها با اینکه آزادی و عدالت را از دین حضرت عیسی علیه السلام آموختند، اما عملاً با تمسک به برخی عقاید خشک و تنگ نظرانه، با این دو به مخالفت پرداختند. از جمله یکی از شعارهای آنها این بود که «هرچه در این دنیا بدبخت تر باشی، در آخرت خوشبخت تر هستی و هرچه در این جهان ذلیل تر باشی، در عقبی غنی تر خواهی بود».

نویسنده در ادامه با برشمردن برخی صفات و ویژگی های حضرت عیسی علیه السلام و دین او، ثابت می کند که دین آن حضرت هرگز این چنین نبوده است؛ چرا که او از میان بردگان برخاست و همواره به دفاع از بیچارگان مشغول بود و این مختص ایشان نبود؛ بلکه همه انبیاء عظام این چنین بودند و همگی نسبت به بی عدالتی و ظلم و دیکتاتوری معترض بودند و مردم را به تلاش و کوشش برای معاش و زندگی دنیوی خویش و فراهم آوردن رفاه و راحتی برای خود و خانواده خویش ترغیب و سفارش می کردند. پیامبر صلی الله علیه و آله می فرماید: «من لا معاش له، لا معاد له؛ کسی که معاش ندارد، نمی تواند معاد داشته باشد» و یا می فرماید: «فقر باعث کفر می شود».

به هر حال، پاپ ها در طول حکومت هزار ساله خود به عنوان دفاع از دین، بر مردم ستم کردند و با آزادی های انسان درافتادند.

گروه مجبره و جبریون یک نمونه از جمود و تحجر و خشک مغزی در اسلام است. آنها به عنوان دفاع از دین، با «عقل و اندیشه»، «آزادی و اختیار» و «قسط و عدل» به مبارزه برخاستند. این در حالی است که به طور مسلم این اعتقاد نزد امامیه و ائمه شیعه علیهماالسلام ، کاملاً باطل و مخالف نظر صریح اسلام و قرآن و روایات است.

نویسنده در آخر با تمسک به نقل برخی روایات ائمه و با اشاره به برخی سخنان شهید مطهری و مرحوم شریعتی در این باب، نتیجه می گیرند که انسان بدون آزادی و عدالت، نمی تواند به کمال حقیقی برسد. بدین دلیل، فلسفه و مقصود نهایی همه ادیان که کمال نهایی انسان و قرب به خداست، از طریق این دو بال و دو گوهر آزادی و عدالت محقق خواهد شد.