کیهان، ش 18206 و 18207، 27 و 28/1/84
راه های متعدد و متکثری برای رسیدن به همبستگی ملی وجود دارد. ولی با استفاده از مشارکت دینی که در جامعه ما جلوه های ملموس و مستحکمی دارد و ایجاد مشارکت اجتماعی، بهتر می توان به این مهم دست یافت.
جامعه شناسان معتقدند برای جلب اطمینان و اعتماد مردم در مشارکت های اجتماعی، مردم باید در همه مراحل طراحی، برنامه ریزی و اجرای تصمیمات اجتماعی دخالت داشته باشند و برای رسیدن به این اصل باید به نقش نهادهای اجتماعی و مردمی در ایجاد همبستگی ملی توجه شود. اگر مردم از میزان اثرگزاری عدم مشارکت خود و فواید مشارکت خود در رشد و بهبود روابط فردی، خانوادگی و اجتماعی اطلاع داشته باشند، احساس نیاز به مشارکت خواهند کرد و خودانگیخته وارد عرصه توسعه ملی، مشارکت عمومی و وفاق و همبستگی خواهند شد.
در پاسخ به این سؤال که چگونه می توان این آگاهی را در افراد جامعه به وجود آورد باید گفت ضمن اینکه بسط فرهنگ کار و تلاش، وجدان کاری، انضباط اجتماعی و اقتصادی، رعایت قوانین و مقررات و... از جمله راهکارهای افزایش مشارکت عمومی در جامعه است، نقش نخبگان و رسانه ها در ایجاد این آگاهی مورد تأکید است.
در قسمت دوم مقاله به آسیب شناسی مشارکت عمومی و همبستگی ملی پرداخته می شود. کشور ما از قومیت ها و اقلیت های مختلف و متفاوتی تشکیل شده است که در یک منطقه حساس به نام خاورمیانه قرار دارد و اگر مشارکت عمومی مردم و حس و حال همبستگی ملی به وجود نیاید، دشمنان خارجی و یا افراد ناآگاه داخلی با مطرح کردن مسائلی، سعی در عدم انسجام اجتماعی و ممانعت از مشارکت مردمی خواهند کرد. برای جلوگیری از این امر، علاوه بر استفاده از قدرت های موجود در بعد مشارکت فرهنگی جامعه که ریشه در سابقه تمدن ما ایرانیان دارد، باید روند بی تفاوتی برخی را در مقابل مسائل فرهنگی تغییر داد و با از میان بردن شکاف میان مردم و مسئولین از راه تمرکززدایی در دستگاه های حکومتی، می توانیم ضمن جلب اطمینان و اعتماد مردم، به توسعه مشارکت عمومی و در نهایت همبستگی ملی امیدوار باشیم.
