انتخاب، 3/2/81
بوروکراسی در نظر عامه ی مردم کاغذبازی زائدی تلقی می شود که باید برای دست یابی به خدمات و اطلاعات صورت پذیرد; اما در واقع بوروکراسی اشاره به سازمان های کلانی دارد که صاحب منصبان اداری در آن جای گرفته اند و آرمان آن، طراحی ساختار سازمان یافته ای برای اجرای اثربخش خطمشی عمومی است . بوروکراسی زنجیره ای مشخص از فرماندهی، با جریان مسئولیت ها از بالا به پایین است که کمک می کند رفتارها به طور منظم، پیش بینی پذیر شود و آنها را در مسیری خردگرا و قابل نظارت قرار دهد . نویسنده، پس از ارائه ی این شناخت اجمالی از بوروکراسی، تعریف جامعی از آن، مطابق آموزه های ماکس وبر، (1864 - 1920 م) ارائه می کند .
وبر قائل بود که سازمان های اداری کاملا بوروکراتیک، از لحاظ فنی، توانایی حصول بیش ترین کارآیی را دارا می باشند و بوروکراسی شناخته شده ترین ابزار فردگرایانه ی اعمال کنترل بر افراد انسانی است . «گودنو» و «میسون » دو دانشمند دیگر بودند که با انجام تحقیقاتی وسیع درباره نظام بوروکراسی ایالات متحده ی آمریکا، به این نتیجه رسیدند که اولا، بوروکراسی موجب توسعه ی دموکراسی در جامعه می شود; ثانیا، مجریان اداری نباید در سیاست گذاری ها مشارکت داشته باشند و تنها باید به اجرای سیاست های سیاست گذاران بپردازند .
این مقاله، در ادامه، نقش بوروکراسی در دولت های مدرن را بررسی می کند و وظایف آن را شامل وظایف اداری، خدماتی، ایجاد قوانین و مقررات تنظیمی، صدور مجوزهای لازم و جمع آوری اطلاعات می داند .
نظریه پردازان اولیه ی بوروکراسی تصور می کردند که هیچ گاه بوروکرات ها به تعیین خطمشی عمومی نمی پردازند و تنها دستورهای سیاست گذاران را اجرا می کنند، بعدها پژوهش گران سیاسی به این نتیجه رسیدند که توسعه ی جوامع و حرکت آنها به سوی مدرنیزه شدن موجب تداخل وظایف سیاسی و اداری می شود و بوروکرات ها از طرق مختلف بر خط مشی عمومی و اجرای آن تاثیر می گذارند .
