ایران، 16/9/81
نویسنده به مناسبت پنجاه و چهارمین سالگرد تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر، با اشاره به بندهای مثبتی از این اعلامیه، رویکردی به مبانی حقوق بشر در ایران دارد و گزارشی از روند رعایت و احترام به حقوق بشر در ایران ارائه می کند . به زعم او، نخستین اعلامیه جهانی حقوق بشر، در ایران باستان و در زمان کورش هخامنشی صادر شده است; چراکه کورش با سنت شکنی، از شیوه مرسوم آن زمان احتراز می کند و برده داری و اسیرآزاری را ممنوع می نماید . داریوش نیز در زمان خود دادنامه ای تنظیم می کند و برای اینکه این دادنامه درست اجرا گردد، شورایی تشکیل می دهد که برکار شهربانان و ایالت های امپراطوری نظارت کند تا از تبعیض نژادی، مذهبی و زبانی جلوگیری شود . در زمان هخامنشی، حق پناهندگی افراد در کشورهای دیگر مراعات می شده است . در دوران اشکانیان نیز حکومت بر مشارکت مردم مبتنی بوده و در این دوره اصل تساوی زوجین وجود داشته است .
در ایران بعد از اسلام، به حقوق بشر اقبال بیشتری شد . اسلام همه انسان ها را برابر می داند و برتری را در تقوا معرفی می کند . نویسنده چنین نتیجه می گیرد که در میهن عزیزمان اصول حاکم بر حقوق بشر به صورت بالقوه موجود است و بسیاری از حقوق فطری انسان ها مراعات می گردد و اگر کاستی هایی به چشم می آید، با تلاش مردم و نمایندگان مجلس برطرف خواهد شد .
