دلبستگی های شدید عاطفی و استقلال عاطفی نوجوان

گاهی وابستگی عاطفی به خانواده و والدین خیلی زیاد است. دلبستگی یک نیاز رشدی است. معمولاً ما انتظار داریم این دلبستگی ها در دوران کودکی شکل بگیرد. دلبستگی باید به حدی از تکامل برسد؛ یعنی کودک باید احساس کند لازم نیست او و والد از لحاظ فیزیکی خیلی به هم نزدیک باشند. این دلبستگی در دوران نوجوانی با یک فرایند رشدی همراه می شود که ما به آن«تمایزیافتگی» می گوییم، یعنی من به عنوان یک انسان از خانواده ام مستقل هستم. در عین حال مسیرهای عاطفی برقرار است.
در غیاب این تمایز یافتگی یا فردیت یافتگی بسیاری از ازدواج ها به مشکل برمی خورد. مثلاً‌ خانم خانه خیلی به خانواده اش وابسته است یا آقای خانه نمی تواند از خانواده اش جدا شود و به جای این که این دو نفر با هم ارتباط داشته باشند یکی یا هر دو طرف هنوز به سیستم قبلی وابسته هستند. در این مواقع اصطلاحاً می گوییم فرد تمایز پیدا نکرده است و فردیت مستقلی برای خودش ندارد. این فرایندی است که از کودکی شروع شده و تا این وهله ادامه یافته است که پیامدهای خاص خودش را دارد. ممکن است این افراد ازدواج کنند ولی از خانواده ی اصلی شان جدا نشده باشند. در نتیجه همواره احساس می کنند که باید
از لحاظ فیزیکی به والدین شان نزدیک باشند، هر روز به شکلی صدای یک دیگر را بشنوند و اطلاعات دو سیستم را به طور کامل مبادله کنند. ادامه ی این روش ممکن است باعث متلاشی شدن زندگی زوج جوان شود. بنابراین تمایزیافتگی از اهمیت زیادی برخوردار است. و دلبستگی بیش از حد می تواند این مسئله را تحت تأثیر قرار دهد. گاهی وضعیت برعکس است یعنی والدین خیلی به فرزندان خود وابسته اند و اجازه ی استقلال را نمی دهند. مادری را می شناسم که به دلیل وابستگی بیش از حد به تنها فرزند پسرش تا سن حدود 40 سالگی اجازه ی ازدواج کردن به وی نداد. چنین رابطه ای و چنین دلبستگی ای به هیچ عنوان طبیعی نیست و نوعی دلبستگی بیمارگونه تلقی می شود که می تواند استقلال فرد و سایر جنبه های رشدی را تحت تأثیر قرار دهد.
منبع مقاله :
محمودی قرائی، جواد؛ (1388)، نیاز نوجوان به استقلال،(چگونه به این نیاز پاسخ دهیم)، تهران، نشر قطره