مردم سالاری، 5/12/80
در این مقاله، نویسنده می کوشد تا به اثبات این حقیقت بپردازد که رابطه ای مستقیم و عمیق بین آزادی های اساسی و توسعه، به معنای اعم آن، وجود دارد . جامعه آزاد، جامعه ای توسعه یافته است و جامعه توسعه یافته نیز جامعه ای آزاد است; چرا که اگر افراد جامعه توسعه یافته آزادی نداشتند، نمی توانستند روند توسعه همه جانبه جامعه خویش را سامان دهند . در این روند، اثرگذاری دوسویه آزادی ها، نه تنها هدف اصلی توسعه، بلکه مهم ترین ابزار آن نیز محسوب می شود .
توسعه به معنای روند گسترش آزادی های مورد نیاز مردم است . بی تردید افزایش آزادی های افراد جامعه با رشد محصول ناخالص ملی، افزایش امنیت اجتماعی و اقتصادی - همانند تامین امکانات آموزشی و مراقبت های بهداشتی - و حقوق سیاسی و مدنی از قبیل آزادی بیان و عقیده و توسعه صنعتی و پیشرفت فن آوری یا نوسازی اجتماعی محقق می شود .
ناگفته پیداست که ایجاد یک توسعه پایدار و فراگیر در تمام عرصه های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، نیازمند رفع موانع اصلی آزادی از جمله فقر، دیکتاتوری، کمبود فرصت های اقتصادی و محرومیت های اجتماعی، کمبود امکانات عمومی و دولت های سرکوب گر است . گاه نبود آزادی های اساسی به فقر اقتصادی مربوط می شود و موجب محرومیت غذایی، عدم دسترسی کافی به درمان، ناتوانی در دسترسی به پوشاک، سرپناه مناسب، آب سالم و امکانات بهداشتی می شود . همین امر می تواند روند توسعه را با مشکلات جدی مواجه سازد .
