آذرخش مهاجر

14 تیر، سال روز اسارت حاج احمد متوسلیان، فرمانده لشگر 27 محمد رسول الله (ص) (1361)

1. مادر رفته بود ملاقات؛ دیده بود ضعیف شده و کبودی دست هایش را هم دیده بود.

- احمد جان! دستات چی شده؟

خندیده بود.

- تو را خدا بگو!

- جای دست بنده؛ می بندن دو طرف تخت؛ شلاقم می زنن؛ تقلاّ می کنم که طاقت بیاورم.

ساکت شده بود و بعد باز گفته بود: نگران نباش! خوب می شن.

2. همه دور هم نشسته بودیم که اصغر برگشت و گفت: احمد! تو که کاری بلد نیستی؛ فکر کنم تو جبهه جاروکشی می کنی،ها؟

احمد سرش را پایین انداخت؛ لبخند زد و گفت: ای... تو همین مایه ها.

از مکه که برگشته بود، آقای فراهانی یک دسته گل بزرگ فرستاده بود درِ خانه؛ یک کارت هم بود که رویش نوشته بود: تقدیم به فرمانده رشید تیپ بیست و هفت محمد رسول الله؛ حاج احمد متوسلیان.

3. راضی اش کرده بودند برود بیمارستان صحرایی.

- حق ندارید بگید فرمانده س؛ می گید یه سرباز معمولیه

می خواستند بی هوشش کنند، نمی گذاشت.

- بی هوشیه دیگه؛ یه وقت یه چیزی می گم و یکی می شنوه؛ اگه نامحرم باشه، عملیات لو می ره.

از درد می لرزید.[1]