در آستانه بعثت و ولایت قرار داریم. این حادثه مبارک به راستی انفجار نور در قلب تاریکی ها و فریادی در خاموشی ها و هشداری در اوج غفلت ها بود. عظمت و اعجاز این حرکت بزرگ و توفنده را می توان با مطالعه کارنامه جهان پیش از بعثت به دست آورد.
قرن ششم میلادی را باید عصر حاکمیت سیاهی و تباهی نامید, چرا که در آن زمان ابرهای متراکم نادانی, سایه شوم و سنگین خود را بر زندگی بشر افکنده بود و جوامع آن روز در تنگناهای اقتصادی و اجتماعی مرگباری قرار داشتند, لیکن سنت تاریخ و قانون طبیعت و مشیت حق تعالی همواره به اثبات رسانیده که در چنین مقاطع حساس و یأس آور است که روشنایی و امید از اعماق ظلمت و یأس پیدا می شود و بهار سبز و خرم از دل زمستان سرد و بی جان متولد می گردد.
در عصری پیام روح بخش بعثت رسول اکرم(ص) بر کالبد افسرده و مرده جهان دمیده شد که پانصد سال و به نقلی هفتصد سال از ظهور عیسی بن مریم گذشته بود. در این فترت و فاصله ممتد کسی به پیامبری مبعوث نگردید, جهل و ظلم بر سراسر گیتی حکومت می کرد و جنگ نامعقول ایران و روم نابسامانی ها و افسردگی های فراوانی به بار آورده بود.
شاعر دانشمند, نظامی گنجوی چنین ترسیم می کند:
نشد اندرآن مدت دیر باز/ به تاج رسالت سری سرفراز/ به محراب طاعت قدی خم نشد/ کسی در عبادت مصمم نشد/ نَزَد کس به راه شریعت قدم/ نشد چشم کس تر ز اشک ندم/ چنین بود اوضاع عالم خراب/ که ناگه بر آمد برون آفتاب/ آری, مشیت الهی بر این بود که از گریبان تاریکی, سپیده شکافته شود و آفتاب تابناک نیّر اعظم و فخر بنی آدم, حضرت محمد بن عبد الله(ص) طلوع کند.
امام علی(ع) می فرماید: (خداوند متعال پیامبر اسلام(ص) را هنگامی فرستاد که از عصر پیامبران پیشین مدت زمان بسیاری سپری شده بود و ملت ها در خواب عمیقی فرو رفته بودند. فتنه و فساد, جهان را از کران تا کران فرا گرفته بود و اعمال زشت و پلید رواج محسوسی داشت. آتش جنگ همه جا شعله ور بود و دنیا, چهره ای بی فروغ و پر از مکر و فریب به خود گرفته بود. برگ های درخت زندگی زرد و پژمرده گشته و از میوه آن خبری نبود. آب حیات [ معنوی و اخلاقی ] فرو خشکیده و نشانه های هدایت, کهنه و خراب, و پرچم هدایت, سرنگون گشته و بیرق های پستی و گمراهی همه جا در اهتزاز بود. زندگی با سیمایی کریه و عبوس با اهل دنیا روبرو بود. میوه درختش, فتنه و خوراکش, مردار و بر دل های مردم وحشت و اضطراب و بر برون آنان شمشیر حاکم بود.1)
انقطاع وحی و تداوم بعثت
پس از رحلت رسول اکرم(ص), وحی منقطع شد, ولی بعثت همواره پویا بود و به حرکت خود ادامه می داد. پیامبر اکرم(ص) در عصر بعثت, دین را تبیین و تمام عوامل سعادت و بدبختی را برای جامعه بیان کرد و تحولی در جهان به طور کلی و در جزیرة العرب به گونه اخص ایجاد نمود. یکی از دانشمندان غربی می نویسد: (اگر من در قرن بیستم در مقابل پیشوایان دانش اروپا با صدای بلند بگویم: روح حضرت محمد(ص) بزرگ ترین روحی است در میان بشر که از بدو پیدایش وی تا امروز شخصیتی همانند او پیدا نشده است, کسی نمی تواند در صحت گفتار من تردید کند و اگر کسی در این سخن تردید نماید, می گویم در جهان مردی را نشان دهید که به تنهایی در یکی از این امور موفق شده باشد:
1 ـ ملتی را مانند ملت عرب که به قبایل مختلف منقسم و دشمن یکدیگر بودند, متحد کند;
2 ـ رذایل موروثی ملت را نابود ساخته و آنان را به فضایل بیاراید;
3 ـ عقاید باطل و خرافی را از میان ملتی بردارد و آنان را به دینی معتقد کند که تا امروز در عالم, توسعه و انتشار روز افزون داشته و در آینده انتظار آن هست که بر همه ادیان جهان غالب آید;
4 ـ قانونی برای زندگی و نجات بشر بیاورد که ملت دور افتاده عرب را در سایه آن قانون بر دنیا سیادت دهد.2
به برکت بعثت نبی مکرم اسلام(ص) بود که علم و دانش عمومی شد و از انحصار شاهزادگان و مؤبدان و درباریان در آمد. حکومتی مبتنی بر عدل و داد و مردم سالاری دینی بر پا شد که به فرموده قرآن: (لِیَقُومَ النّاسُ بِالْقِسْط) پیامبران با دلیل و برهان و معجزه و کتاب آمدند تا مردم خود به پا خیزند و قسط و عدالت را جاری سازند.
ولایت, تداوم بعثت
پیامبر اکرم با داشتن مقام ولایت و امامت, محتوای بعثت را پیاده کرد و با ایجاد عالی ترین شکل حکومت, به بعثت تداوم بخشید. در خطابه ای که در حجة الوداع ایراد کرد و حضرت علی(ع) را به عنوان جانشین بعد از خود منصوب کرد, حیات مجددی در کالبد بعثت دمید که پس از امام علی(ع) این حرکت به وسیله فرزندان معصومش ادامه یافت تا عصر غیبت کبری فرا رسید.
تداوم بعثت تا ظهور حجت
حرکت پر برکت بعثت به یاری اهل بیت پیامبر تا عصر غیبت تداوم یافت و هم اکنون نیز به یمن علمای اسلام و مراجع تقلید که نواب عام آن حضرت می باشند, همچنان پیش می رود تا منجی بشریت, موعود ملل, امام زمان(ع)ظهور نماید و دنیا را از عدل و داد لبریز سازد و احکام روح بخش اسلام را از کران تا کران حاکم قرار دهد.
پیامبر اکرم(ص) فرمود:(اگر از عمر دنیا جز یک روز باقی نماند, خداوند متعال آن روز را به قدری طولانی خواهد کرد تا مردی از اهل بیت من که نامش هم نام من و کنیه اش مانند من است, خروج و قیام کند: یَمْلأ ُاللّه بِه الأَرْضَ قِسْطَاً وَ عَدْلاً بَعْدَ ما مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً.3)
همان گونه که بعثت پیامبر اکرم در بدترین عصر تحقق یافت, ظهور حضرت حجت(ع) نیز به هنگامی است که ظلم و جور و یأس و نومیدی جهان را فرا گرفته باشد. در آن زمان از اسلام جز اسمی و از قرآن جز درسی باقی نمی ماند. ابی بصیر از امام صادق(ع) نقل می کند که فرمود: (به خدا سوگند گویا می بینم که بین رکن و مقام, بر کتاب و برنامه جدید از مردم بیعت گرفته و بر ملت عرب سخت می گیرد. آن گاه فرمود: وَیْلٌ لِطُغاةِ الْعَرَبِ مِنْ شَرٍّ قَدْ اِقْتَرَبَ; وای بر سرکشان ملت عرب از شری که تحقیقاً به زودی آنان را فرا خواهد گرفت.4)
بعید نیست پایان حدیث, مربوط به سران طاغی عرب همچون صدام ها باشد که به شرارت آمریکا گرفتار شدند.
اللهم عجل فرجه و اجعلنا من انصاره و اعوانه.
سردبیر
