غدیر را فقط در حدّ یک نصب یا معرفی ساده که پیغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله ) کسی را معرفی کرد، تلقّی نکنید. البته پیغمبر، امیرالمؤمنین را در حضور جمع چند ده هزار نفری مسلمان ها به خلافت منصوب کرد. در این تردیدی نیست و این مطلبی نیست که فقط شیعه آن را نقل کند. حادثه غدیر را برادران اهل سنّت ما و محدّثان آن ها در کتاب های خود با همان خصوصیّاتی که شیعه نقل می کند، نقل کرده اند.
به حادثه تاریخی و عظیم غدیر ...؛ نباید فقط به چشم یک خاطره فرقه ای نگاه کرد. غدیر در حقیقتِ معنای خود، مخصوص شیعه نیست؛ اگرچه شیعیان به میمنت نصب مولای متّقیان به مقام امامت و ولایت، در این روز عید می گیرند و شکرگزاری می کنند، اما در حقیقت، روز غدیر امتداد خطّ همه رسالت های الهی و اوج این خطّ روشن و نورانی در طول تاریخ است. اگر به مضمون رسالت های الهی نگاه کنیم، می بینیم که در طول تاریخ نبوّت ها و رسالت ها، این خطّ روشن دست به دست گشته، تا به نبیّ مکرّم خاتم رسیده و در پایان حیات آن بزرگوار، تجسّم و تبلور آن به شکل حادثه غدیر خود را نشان داده است.
در دعای ندبه می خوانیم: فلمّا انْقَضَتْ أیّامُهُ أقَامَ وَلِیَّهُ علیّ بن ابی طالب صَلَواتُکَ عَلَیهِمَا وَآلِهِمَا هَادِیاً إذ کَانَ هُوَ الْمُنْذِرَ وَ لِکُلِّ قَومٍ هَادٍ چه قدر خوب است که به معارفی که به برکت هدایت اهل بیت: این طور ارزان در اختیار افکار ما قرار گرفته است، با دقّت و تأمّل، توجّه کنیم. دعای ندبه یک خطبه غرّاست و تاریخچه این فکر و ریشه این حرکت را از دوران رسالت ها بیان می کند. اگر دقّت کنید، در این دعا هیچ نقطه اختلاف انگیزی بین شیعه و سنّی که جنگ تاریخیِ برافروخته شده به دست انسان های با انگیزه های مختلف است وجود ندارد و مسأله امامت و ولایت به صورت استدلالی بیان می شود: إذ کان هو المنذر ولکلّ قوم هاد یعنی پیغمبر دارای مقام رسالت و انذار و تبشیر است؛ آغاز کننده یک راه و باز کننده افق در مقابل بشریّت است.
پیروان اهل بیت: و نیز همه ی مسلمانان در نظر داشته باشند، این که ما از حادثه و واقعه ی غدیر که نشانه ی عظمت اسلام و جامعیت اسلام است به عنوان وسیله ای برای تضعیف اسلام استفاده نکنیم... همه ی مسلمان ها در هر نقطه ی دنیا مراقب باشند امروز برای تضعیف اسلام، دشمنان به دنبال همین نقطه ی خاص، همین چیزی که منشأ عظمت اسلام است، هستند؛ یعنی مسأله ی شیعه و سنی، قبول غدیر و انکار غدیر. دشمن می خواهد مسأله ی غدیر را یک مایه ی برادرکشی و جنگ خون ریزی قرار بدهد؛ در حالی که غدیر می تواند وسیله ی ائتلاف و برادری مسلمان ها با هم باشد. مرحوم شهید مطهری قبل از انقلاب یک مقاله ی مفصلی درباره ی کتاب الغدیر علامه ی امینی نوشتند و ثابت کردند که الغدیر علامه ی امینی، وسیله ی وحدت مسلمین است. بعضی خیال می کردند کتاب الغدیر ممکن است مایه ی افتراق بشود. ایشان می گوید: اگر درست فکر کنیم، درست عمل کنیم و سنجیده پیش برویم، کتاب الغدیر مایه ی وحدت دنیای اسلام است. برادران اهل سنت ما هم می توانند در یک محیط خالی از پیش داوری به منابع غدیر مراجعه کنند؛ یا می پذیرند، یا نمی پذیرند. در هر دو صورت، چه بپذیرند و چه نپذیرند، این معنا مسلّم است که قضیه ی غدیر هیچ گونه جنگ و دعوای بین پذیرنده و نپذیرنده به وجود نمی آورد و اختلافات را ایجاد نمی کند.
امروز اصرار استکبار در دنیای اسلام بر ایجاد تفرقه است. راه های دیگر را رفتند؛ اما ناکام ماندند. شما ملاحظه کنید آمریکا در دو، سه تصرفی که در منطقه ی خاورمیانه کرد، در همه بی استثنا شکست خورد؛ نه در عراق، نه در لبنان، نه در افغانستان و نه در فلسطین، آن مقصودی که آمریکای مستکبر دنبال می کرد آن هم با هزینه های بسیار سنگین و انبوه (پول، سلاح، نیروی انسانی و سیاست) برای این که بتواند مقاصد خودش را در این چهار نقطه تحقق ببخشد، نتوانست و در هر چهار نقطه ناکام ماند؛ به مقصودهایش نرسید و دارد سختی های شکست را مزمزه و احساس می کند. یک روزی سه چهار سال قبل ما این حرف ها را می زدیم، اما امروز خودِ آمریکایی ها می گویند و خودِ سیاست مدارانشان هم این را تکرار می کنند. بنابراین از راه های دیگر دستشان بسته شده است.
چند راه برای شکست وارد آوردنِ به بیداری اسلام که منشأ آن هم، برافراشته شدن پرچم جمهوری اسلامی در ایران است در مقابل آن ها باقی مانده است. یک راهِ عمده ی آن ها همین مسأله ی شیعه و سنی است که بگویند جمهوری اسلامی ایران، جمهوری شیعه است و آن را در مقابل جامعه ی بزرگ اهل تسنن قرار دهند؛ تعصبات و احساسات مذهبی را وارد میدان کنند. این، چیز بسیار خطرناک و مهمی است و دارند این کار را می کنند. دست های سیاست بیکار نیستند. ما همه ی همتمان باید این باشد که این خواست استکباری را خنثی کنیم. همه باید هوشیار باشند؛ ملت ما، زبدگان ما، مبلغان ما، روحانیون پرتلاش و خدوم ما، همه و همه توجه بکنند که حرکتی و اظهاری که به این نقشه ی دشمن کمک بکند، از آن ها نباید سر بزند.
ما دیدیم در داخل جامعه ی خودمان که کسانی از طرف دشمنان تحریک شدند با نشانه، نه از روی حدس؛ حقیقتاً از طرف دشمنان تحریک شدند تا به عنوان دفاع از تشیع، به عنوان زدنِ سنگِ تشیع به سینه، کارهایی بکنند و حرف هایی بزنند که طرف مقابل را، جامعه ی اهل سنت را، آشفته کند؛ دل های آن ها را منقلب بکند. دشمن با این وسیله وارد میدان شد؛ پول خرج کرد. این را ما دیدیم، اطلاع داریم.
جامعه ی شیعه باید با متانت راه خودش را ادامه دهد. ما الحمدلله الذی جعلنا من المتمسّکین بولایة امیرالمؤمنین(علیه السلام) را رها نمی کنیم؛ ما تمسک به ولایت علی بن ابی طالب علیه السلام که نعمت بزرگ خداست را محکم نگه می داریم، اما با کسی که به این حبل متین تمسک نکرده است، دعوا هم نمی کنیم. این وظیفه ی جامعه ی تشیع است. آنچه که دشمن می خواهد، این است که با هم اختلاف کنیم.
امروز بیداری اسلامی و حرکت به سمت دستیابی به ارزش های والای اسلامی، یک جان تازه ای گرفته است. در همه ی دنیای اسلام، به خصوص جوان ها، باسوادها، دانشگاهی ها، دانشجوها، طبقه ی فهمیده و همه ی عامه ی مردم، میلشان به اسلام و حاکمیت ارزش های اسلامی، با سی چهل سال قبل قابل مقایسه نیست. بیداری اسلامی شروع شده است. آن ها هم از همین می ترسند؛ می خواهند همین را نابود کنند. نگذارند این بیداری اسلامی، این حرکت عمومی در دنیای اسلام، به وسیله ی نقشه ی دشمن خنثی بشود که عبارت است از: به جان هم انداختن شیعه و سنی. در دعوای مذهبی وقتی که دو طرف با تعصب با یکدیگر مشغول بحث و جدل می شوند، بسیاری از حرف های منطقی لگدمال خواهد شد. حرف های منطقی را هم دیگر کسی نمی شنود. نگذارند؛ به خصوص روشن فکرانشان و علمایشان مراقب باشند، نصیحت کنند و اعلان کنند این اتحادی را که ما دنبالش هستیم و مکرر گفته ایم. سیاستمدارانشان هم همین طور؛ رؤسای کشورهای اسلامی بدانند که عزت و اقتدار اسلام، قوتِ آن هاست؛ قوت جمهوری اسلامی، مایه ی پشت گرمیِ آن هاست. از اول پیروزی انقلاب، تبلیغات سیاسی دشمنان انقلاب، بنا را بر این گذاشت که مسلمانان اطراف جمهوری اسلامی را از دولت جمهوری اسلامی بترسانند؛ سعی شان این شد که کشورهای عربی، کشورهای خلیج فارس، آن طرف تر و آن طرف تر را از جمهوری اسلامی بترسانند.
