هنر بودایی، از هندوستان و از طریق جنوب شرقی آسیا به اندونزی، تبّت، چین، شرق دور، کره و ژاپن گذر کرد و در مسیر خود، چهره مراسم پرستشی هر یک از این مذاهب و مکاتب و فرهنگ ها را به خود گرفت و تندیس سازی آنها را با مقاصد خود، تطبیق داد.
در هنر هندو، هم از سنگینی موّاج دریا نشانی هست و هم از انبوهی جنگل بِکر. هنر هندو، هنری است با شکوه و فاخر و آهنگین که با رقص، پیوندی تنگاتنگ دارد و گویی از پایکوبی خدایان در آسمان، الهام گرفته است.
در هیچ آموزه سنّتی ای، مانند هنر هندو، مفهوم هنر الهی (مقدّس)، عهده دار نقش بنیادی نیست. به طوری که در نظر آنها (هندوها) دگرگونی و کثرت اشکال و اشیا در عالم، دلیل بر واقعی بودن و استقلال وجودی داشتنِ آنها نیست؛ بلکه بر عدم واقعیت آنها در قبال ذات مطلق خدایان، دلالت می کند که به آن اَشکال گونه گون، در عالم، تجلّی کرده اند.
این ویژگی ها که در هنر آنها جلوه گر شده است و نوعی تقدّس را نشان می دهد، حاکی از دیدگاهشان نسبت به هنر و پیوند عمیق آن با دین و اعتقادات مذهبی آنهاست.
