مداخلات پس از خودکشی چیست؟

گاهی با وجود بهترین مداخلات و بهترین مراقبت ها، یک فرد اقدام به خودکشی می کند. نقش مراقبان در این جا خاتمه نمی یابد. فراموش نکنیم که خودکشی در خلأ اتفاق نمی افتد، بنابراین زمانی که فردی به زندگی اش خاتمه می دهد، درمانگران، اعضای خانواده و دوستان وی ممکن است نیاز به حمایت داشته باشند.
هنگامی که فردی به علت خودکشی می میرد، بستگان و دوستان وی به کمک احتیاج خواهند داشت چون ممکن است نتوانند به تنهایی با احساس فقدان و خشم خود مقابله کنند. باید به این افراد فرصت داد تا احساسات خود را که یکی از آن ها احساس گناه است، بیان کنند. به کسانی که بیش از همه و به صورت مستقیم در جریان مراقبت از بیمار متوفی بوده اند، باید توصیه کرد که در اولین فرصت پس از خودکشی با بستگان بیمار ملاقات کنند. ناراحتی بستگان ممکن است قابل ملاحظه باشد و به صورت غیرمستقیم یا شکایت از مراقبت های پزشکی بیمار ابراز شود. پزشک هم چنین باید سایر کارکنان مسئول را که از نزدیک در جریان مرگ بوده اند، مورد حمایت قرار دهد. پس از خودکشی باید پرونده ی بیمار را دقیقاً بازبینی کرد، چون این امر آموزش مفیدی برای طبابت بالینی آینده به همراه خواهد داشت. در این بازبینی، نباید دنبال فردی به عنوان مقصر و مسئول بگردیم. برخی از بیماران به رغم روش های صحیح و دقیق باز هم خودکشی می کنند و می میرند.
مداخلاتِ بعد از خودکشی بر پایه ی چهار اصل زیر است:
1. حمایت
2. آگاهی
3. مشاوره
4. آموزش
هم کاران باید از هم کاری که خودکشی یکی از بیمارانش را شاهد بوده حمایت کنند. درک موقعیت و قابل دسترس بودن برای گفت و گو در مورد این که آن ها چه احساسی دارند، معمولاً تمام آن چیزی است که مورد نیاز است. درمانگران ارشد جهت این حمایت، برای هر یک از مراقبان بهداشتی که چنین گزارشی را به آن ها می دهند باید تلاش واقعی بکنند. غالباً درمانگران ممکن است خود را برای این حادثه سرزنش کنند یا شوکه بشوند. عده ای معتقدند که حمایت از درمانگر در این موارد بسیار مفید خواهد بود.
منبع مقاله :
سپهرمنش، زهرا؛ (1388)، پشگیری از خودکشی(راهنمای عملی ارزیابی و پیشگیری از خودکشی)، تهران: نشر قطره، چاپ اول