شیخ ما فرمودند که چون خداوند تعالی بنده مؤمن را دوست گیرد بیماری و مشقت فرستدش و صبر دهد تا در آن بیماری صبر کند، تا به جزای صابران مشرف شود.
اگر خدای تعالی مر بنده را مرتبه و مقامی تقدیرکرده و به طاعت به آن درجه نرسد بلایی به وی فرستد و صبرش کرامت فرماید تا بدان صبر، بدان درجه برسد و اگر کسی گناهی بکند و در دار دنیا بلایی به وی برسد آن بلا کفارت گناه وی شود و هیچ طاعتی به درجه بندگان راه نرسد مگر به صبر بر بلا. فردای قیامت نخست کسی که در بهشت درآید کسی باشد که در دنیا بر بلاها صبر کرده باشد پس بر بنده واجب بود که بر بلا و شدت صبر کند.
