هرگاه پنجره ی دیدگانم را می گشایم و دیروزم ورق می خورد و امروز می شود، در حسرت یک نگاه آسمانی ات و به امید تبسم تو جهت از اعماق دل واژه ی سلام را، که تبدار احساسی ملکوتی است، تقدیمت می کنم .
می دانم که پاسخی برای سلامم داری . و شاید، گلایه ای هم از غفلت من ; از این که هنوز برای آمدنت در باغچه ی دلم گل تلاش نکاشتم .
مولای من!
اما هر چه هستم دوستت دارم و تو این را خوب می دانی . همواره به آن سیصد و سیزده سعادتمندی که همواره طلوعت را در صبح گاهان ظهور در مکه حضور خواهند یافت، غبطه می خورم .
دلم می خواهد، خوب بشناسمت . مبتلای آن نرگس دیدگان شوم، و آن خال هاشمی .
می خواهم مبهوت صوت قرائتت شوم ; می خواهم وقتی می آیی، گردن نفسم را زده باشم . و در رکابت، درست مثل امروز که در هجرانت، قلم می زنم قلم بزنم آنگاه که نامت را می شنوم، در دهلیزهای خلوت دلم، ترنم بهار وزیدن می گیرد .
وقتی، از تو می شنوم . ابرهای تنهای دلم باریدن می گیرد، و از آسمان چشمانم باران می بارد . و درست در این وقت است که نم کوچه های باران خورده دلم، احساس ماورایی به من می بخشد .
و در این حس زیبا، از می ناب روایات جان تشنه و مشتاقم را سیراب می کنم . با این جرعه ها، از یادت، سرمست می شوم و جرعه نوش جام نگاهت .
جرعه اول:
پیامبر اسلام حضرت محمد صلی الله علیه وآله می فرماید: مهدی از فرزندان من است و صورتش به سان ماه فروزان است . (1)
جرعه دوم:
حضرت علی (ع) می فرماید: مهدی موعود، از ما به وجود خواهد آمد و آخر الزمان ظهور می نماید . در بین هیچ ملتی مهدی با منتظری جز او وجود ندارد . (2)
جرعه سوم:
حضرت صدیقه طاهره فاطمه زهرا علیها السلام خطاب به امام حسین (ع) فرمود: هنگامی که تو به دنیا آمدی، رسول خدا بر من وارد شد، تو را در بغل گرفت و فرمود: حسینت را بگیر و بدان که او پدر نه امام است و از نسلش امام های صالحی به وجود خواهند آمد که نهمی آنها قائم است . (3)
جرعه چهارم:
امام حسن (ع) می فرماید: امان پس از رسول خدا صلی الله علیه وآله دوازده نفرند، نه نفرشان از نسل برادرم حسین (ع) به وجود می آیند و مهدی این امت از ایشان است . (4)
جرعه پنجم:
امام حسین (ع) می فرماید: دوازده امام از ما هستند، علی بن ابیطالب اول آنان و آخرشان نهمین فرزند من و قائم به حق می باشد . خدا به برکت وجود وی زمین مرده را زنده و آباد می کند و دین حق را بر تمام ادیان پیروز می گرداند، اگر چه مشرکان کرامت داشته باشند . مهدی، مدتی از نظرها غایب می گردد . در زمان غیبت گروهی از دین خارج می شوند، اما گروهی دیگر ثابت قدم خواهند ماند و در این راه اذیت ها خواهند دید . از باب سرزنش به آنان گفته می شود: اگر عقیده شما صحیح است، پس امام موعود شما کی نهضت می کند؟
ولی بدایند که هر کس در ایام غیبت، آزار و تکذیب دشمنان را تحمل کند، مانند کسی است که در کنار رسول خدا صلی الله علیه وآله با شمشیر جنگ نموده است . (5)
جرعه ششم:
امام سجاد (ع) فرمودند: مردمانی که در زمان غیبت مهدی (عج) به سر می برند و معتقد به امامت او و منتظر حضور وی هستند، از مردمان همه زمان ها برترند . (6)
جرعه هفتم:
امام باقر (ع) می فرماید: سوگند به خدا، سیصد و سیزده نفر نزد مهدی (عج) در مکه گرد می آیند که با آنان پنجاه زن نیز هست . (7)
جرعه هشتم:
امام صادق (ع) می فرماید: هر کس دوست دارد از یاران حضرت قائم (عج) باشد، پس منتظر ظهور او باشد . و اگر به راستی منتظر ظهور آن حضرت است، به پرهیزگاری و اخلاق نیکو رفتار نماید . (8)
جرعه نهم:
امام موسی کاظم (ع) می فرماید:
خوشا به حال شیعیانی که در زمان غیبت امام زمان به ولایت ما چنگ زنند و بر دوستی ما و بیزاری از دشمنان مان ثابت قدم بمانند . آنان از ما هستند و ما از آنهاییم . آنان به امامت ما راضی شده اند، ما نیز از تشیع آنان خوشنودیم، پس خوشا به حالشان . به خدا سوگند! در درجات بهشت با ما خواهند بود . (9)
جرعه دهم:
امام رضا (ع) فرمودند:
هنگامی که حضرت مهدی ظهور کند، زمین به نور پروردگارش روشن می شود و ترازوی عدالت را در میان مردم می گذارد و هیچ کس به دیگری ستم نمی کند . (10)
جرعه یازدهم:
امام جواد (ع) می فرماید:
قائم ما حضرت مهدی است که واجب است در دوران غیبت او انتظارش را بکشند و در زمان ظهورش از وی اطاعت کنند، و او سومین فرزند من است . (11)
جرعه دوازدهم:
امام هادی (ع) فرمودند:
بعد از من فرزندم حسن (ع) امام است و بعد از حسن (ع) فرزندش، همان قائمی است که عدل و دادش تمام زمین را فرا می گیرد . (12)
جرعه سیزدهم:
امام حسن عسگری (ع) فرمودند:
هر کس بمیرد و او (حضرت مهدی) را نشناسد به مرگ زمان جاهلیت از دنیا رفته است . (13)
جرعه چهاردهم:
(ای شیعیان ما) امام مهدی حجة بن الحسن العسگری (عج) فرمودند: «اگر محبت شما را نداشتیم و صلاحتان را نمی دیدیم و به خاطر ترحم و شفقت بر شما نبود، گفت و گوی با شما را ترک می کردیم » . (14)
مولای من کلامت را می شنوم، می خوانم و جرعه جرعه آن را می نوشم . به این مرحله که می رسم خود را غرق تماشای نرگس ها می بینم و به یاد تنها گل نرجس، شبنم های اشکم بوسه بر گلبرگهای آن می زند و تمام وجودم فریاد می شود که:
الا ای مونس و آرام جانم
توان جسم و جان ناتوانم
اگر جایی ندارم در خور تو
بیا بنشین به روی دیدگانم (15) و سراسر دلم غرق تمنا می شود که:
اگر روزی ببینم روی ماهش
دمی افتد به روی من نگاهش
بیفتم روی پایش ; همچو سرمه
کشم بر دیدگانم خاک راهش (16)
و مولا، با کلام آسمانیش مرا می نوازد و من نا باورانه اما پر نشاط از کلامش دست به سمت آسمان می گشایم و از خدا می خواهم که سیمای آسمانیش را ببینم، با همه جانم یک صدا تمنا می کنم که:
«اللهم ارنی الطلعة الرشیده » خدایا دیدگانم را به زیارت روی زیباش ببر .