شریک در عبادت

وقت نماز رسیده بود. مأمون دستور داد برایش آب بیاورند تا وضو بسازد. غلامان تشت و تنگ را در کنار مسند شاهانه مأمون حاضر کردند. امام رضا(ع) و افرادی که آنجا حضور داشتند، با کمال تعجب مشاهده کردند که مأمون در وضو گرفتن، از غلامان کمک می گیرد. آنها می دانستند که مأمون، خلیفه عباسی فرد نادان و یا ناتوانی نیست، بلکه از سر خودخواهی و بی مبالاتی نسبت به احکام دین به این کار اقدام کرده است. امام رضا(ع) که از غرور و خودپسندی مأمون آگاه بود، فرصت را غنیمت شمرد و به روش وضو گرفتن او ایراد گرفت. مأمون که سعی می کرد خود را خونسرد نشان دهد، به حضرت فرمود: آیا دلیلی بر اعتراض خود داری. حضرت فرمود: بلی. آن گاه این آیه را تلاوت کرد: «فمن کان یرجو لقاء ربه فلیعمل عملاً صالحاً ولایشرک بعبادة ربه احداً؛ پس هر که به دیدار پروردگار خویش امید دارد، باید کار نیک و شایسته کند و هیچ کس را در پرستش پروردگار شریک نسازد» (سوره کهف، آیه 110).

مأمون دانست که با کمک گرفتن از دیگران، در عبادت خداوند شریک گرفته است. سپس دستور داد غلامان کنار روند و خود از نو وضو ساخت و با این عمل خود، فرمایش حضرت را تأیید کرد.

بحار الانوار، ج67 ص222.