درس استاد /برکات اخلاص

تظاهر به عبادت، آن نتایج مطلوب را ندارد. بزرگ ترین نعمت های حق، ایمان، ورع، تقوا و اخلاق است؛ یعنی آنچه صالحان، اولیا و انبیا داشته اند. و محرومیت، محرومیت از ایمان، هدایت، تقوا و کمال انسانیت است. اگر بخواهید از این محرومیت نجات پیدا کنید، باید بندگی خدا کنید؛ بندگی با اخلاص که هیچ موجودی و هیچ وهمی در کارها سهیم خدا نباشد. این چنین عملی، منشأ برکات الهی است، نه برکتی که منحصر در اقتصاد باشد؛ بلکه برکاتی که به انبیا داده شده است، برکات حکمت الهی، قدرت های الهی و امثال این ها. عمل را باید با اخلاص انجام داد، توحید عملی همین اخلاص درعمل است. مقدار کمی از نماز با اخلاص، بشر را از محرمات الهی نهی کند، از غیبت و تهمت نهی کند، باید با آن تقوا و ایمان پیدا کند. اگر کسی نماز خوانده است و دید، سازنده نیست؛ بداند نمازش معیوب است. برای کارهایت سه چهار جور حساب باز نکن که هم بخواهی خدا را راضی کنی، هم صاحبخانه را و هم همسایه را و ...، هیچ کسی راضی نمی شود. اگر عمل فقط روی حساب خدا باشد، قدرت الهی را متوجه شما می کند. به جای مردم داری، رضای خدا را در نظر بگیرید. اگر رضای خدا را در نظر گرفتید، مردم سراغ شما می آیند. این در صورتی است که اخلاص پیدا کنید، طهارت باطن پیدا کنید، مالکیت نفس پیدا کنید و دست و چشم و زبان در اختیار شما باشد. )فَبِعِزَّتِکَ لأُغْوِیَنَّهُم أجْمَعِین إلاّ عِبَادَکَ مِنْهُم الْمُخْلَصِین(([1])، این ندای شیطان است که همه را فریب می دهم، مگر بندگان با اخلاص، که برای غیر خدا در عبودیت آنان سهمی نباشد. این منشأ برکات است و منشأ ایمان و علوم الهی است. اقتصاد هم در دستگاه خدا است. )وَ مَنْ یَتِّقِ اللهَ یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً وَ یَزْرُقْهُ مِن حَیْثُ لاَیَحْتَسِبُ(([2]).

شما غصّه نان را نخورید. اگر تقوا پیدا کنید، نان به در خانه شما می آید، خدا مؤونه شما را تضمین می کند. ([3])