شهید علیمحمدی، اسطوره تلاش و خدمت

نحوه آشنایی

 برادرم در ستاد انقلاب فرهنگی و عضو گروه شیمی و دکتر علیمحمدی دوست صمیمی ایشان و عضو گروه فیزیک بود. وقتی علیمحمدی فهمیده بود که برادر من خواهر دارد اجازه گرفت و برای خواستگاری آمدند. فاصله عقد و عروسی ما تقریبا 18 روز شد؛ چرا که ایشان خیلی عجله داشت و می گفت از برادرتان خجالت می کشم.

بعد از بله برون به دعوت خانواده ایشان به منزل شان رفتیم و در حین بازدید از طبقه ای که قرار بود بعد از ازدواج منزل ما باشد، ایشان دفترچه پس انداز بانکی خود را به من نشان داد و گفت من 50 هزار تومان بیشتر پول ندارم و برنامه ام این است که این مقدار را نیز خرج نکنم چرا که دوست ندارم در مواقع لزوم و نیاز دستم جلوی کسی دراز باشد و ایشان این روند میانه را همواره در زندگی ادامه می داد.

زیست شناسی!

 از خصوصیات دکتر پافشاری ایشان بر روی مسائلی بود که نمی دانستند و تا آنجا که می شد روی کشف مسائل مختلف تاکید می کردند. یادم هست یک سال دانشگاه تهران رشته میکروبیولوژی یا شبیه آن را تاسیس کرده بود و به دکتر گفته بودند که فیزیک آنها را درس دهد. ایشان به من گفتند در بچه های فامیل کسی را سراغ نداری که رشته اش تجربی باشد، گفتم برای چه، گفتند می خواهم زیست بخوانم. من تعجب کردم و پرسیدم فیزیک به زیست چه ربطی دارد؟ ایشان گفتند رشته دانشجویان تجربی بوده و من باید بدانم آنها چه خوانده اند تا بتوانم درس ها را بهتر تدریس کنم. پس از این قضیه توانستیم از فامیل کتاب های زیست را تا دوره پیش دانشگاهی تهیه کنیم و دکتر همه را مطالعه کرد و بخش هایی را که نمی دانست از دوستان پزشکش می پرسید.

من اهل این حرف ها نیستم

دکتر بی نهایت نجیب و خجالتی بود و من اعتماد کامل به ایشان داشتم. یکبار از ایشان برای یک برنامه رادیویی دعوت شد و گفته بودند بچه هایی که مشکل فیزیک دارند تماس بگیرند و از دکتر بپرسند. در میان کسانی که تماس گرفته بودند خانمی بود که عنوان کرد خیلی به فیزیک علاقه دارم و سوالاتی از دکتر پرسیده بود که دکتر بعدها به من گفت که فهمیدم این خانم چیزی از فیزیک نمی داند. بعد از برنامه مسئولان رادیو به دکتر گفته بودند خانمی اصرار دارد که حتما با شما صحبت کند. بعد از صحبت کردن با دکتر آن زن گفته بود می خواهم بیایم و شما را ببینم، دکتر گفته بود من دانشکده هستم بیایید آنجا، اما آن خانم گفته بود نه جای دیگری قرار بگذاریم و دکتر به من گفت که بعد از این حرف وی را پشت تلفن دعوا کرده و گفته من اهل این حرف ها نیستم. 

غیبت نه!

روی راستگویی خیلی پافشاری می کردند و بسیار صداقت داشتند مثلا اگر از موضوعی خوششان نمی آمد سریعا ابراز می کردند و همیشه توصیه شان به من این بود که اگر از موضوعی ناراحت می شوی به طرف مقابلت بگو. چرا که ناراحتی در دلت نمی ماند و جلوی غیبت و کینه گرفته می شود. وقتی طولانی مدت با تلفن صحبت می کردم و ایشان در خانه بودند بعد از تلفن به من تذکر می دادند که صحبت هایت را کوتاه کن تا به غیبت نرسد و اگر من قبول نمی کردم، می گفتند آخر مرا جهنمی می کنی! 

جای من خوب است

من از ایشان خواب های مختلفی دیدم. یکبار دیدم که ما در خانه با لباس مشکی نشسته ایم و عزادار ایشانیم. دکتر آمدند داخل خانه و وارد حال شدند. در آن جمع کسی جز من ایشان را ندید، با خوشحالی از جا پریدم که بروم سراغ ایشان اما قبل از آنکه من برسم ایشان به سمت حیاط رفتند، بلند فریاد زدم کجا، تو نبودی و حالا هم که آمدی داری می روی گفت آمده ام فقط یک چیز به تو بگویم و بروم و آن این است که خیالت از من راحت باشد، جای من خوب است و اینقدر برای من بی تابی نکن و بعد از آن خواب آرامش بسیاری پیدا کردم.

بار دیگر در خواب دیدم که من در شرایط بدی هستم (چیزی شبیه به زلزله) و همه چیز در حال ویران شدن است. در آن موقع پدرم که ایشان سال 80 فوت کرده اند را در خواب دیدم که آمدند و گفتند مسعود خان مرا فرستاده که شما را از اینجا ببرم. پدرم دست من، مادر و بچه ها را گرفت که ببرد و گفت جایی که مسعود برایتان در نظر گرفته می رویم. من گریه می کردم و باورم نمی شد و می گفتم که خیلی بدبخت شده ام. یکی از دوستان همسرم که در قید حیات هستند و همراه پدرم بودند به من گفتند حاج آقا راست می گویند و مسعود ما را فرستاده تا شما را به جای امنی ببریم و اگر باور نمی کنید شماره ایشان را بگیرید و با وی صحبت کنید. من در خواب با مسعود تماس گرفتم و ایشان پشت گوشی به من گفتند تو چرا اینقدر ناآرامی می کنی، من هوای شما را دارم و خیالت راحت باشد. 

جهت قبله 180 درجه متفاوت است

من شدیدا به همسرم تکیه داشتم و در مسائل اساسی زندگی به ایشان معتقد بودم. یادم هست زمانی که برای حج واجب در مکه بودیم، مسئول هتل به ما جهتی را برای قبله نشان داد و چون در روز اول شرایط خواندن نماز جماعت را نداشتیم در اتاق نماز را فرادا خواندیم (در حج واجب خانم ها و آقایان از هم جدا بودند) عصر که من همسرم را دیدم از من پرسید شما نمازت را به کدام طرف خوانده ای و وقتی من جهت را نشان دادم گفتند اشتباه است و جهت قبله 180 درجه متفاوت است و از من خواستند نمازم را قضا کنم و به هم اتاقی هایم نیز بگویم. زمانی که به سایر هم اتاقی هایم گفتم یکی از خانم ها نیز گفت بر اساس شناختی که من از دکتر دارم ایشان درست می گویند.

 نزدیک انجام اعمال اصلی حج که شد دکتر رفت و به حاج آقا گفت من هر چه گفتم شما قبول نکردید بروید مسجد نزدیک هتل و قبله را ببینید که حاج آقا بعد از رفتن به مسجد آمدند و گفتند سمت قبله اشتباه است و دکتر درست گفته و از بقیه خواستند که نماز حدود 20 روز گذشته را قضا کنند.

موبایلم را پنهان کن

قبل از شهادت ایشان برای دکتر اتفاقات مختلفی افتاد که نشان می داد ایشان در معرض خطر است. بطور مثال؛ مرداد سال 87 که عمره رفته بودیم دختر خواهرم و دختر خودم نیز همراه ما بودند. یک بار که زیر چراغ مهتابی سبز که معمولا ایرانی ها آنجا قرار می گذارند قرار گذاشتیم، وقتی مسعود آمد به من با احتیاط گفت مرد عربی تمام مدت با دوربین از ایشان فیلمبرداری می کرده و از من خواست که مراقب خود و دخترها باشم و موبایلشان را نیز به من دادند که پنهان کنم. وقتی برگشتیم ایران از ایشان پرسیدم قضیه را خبر داده اید؟ گفتند بله. اما بعدا شنیدیم که آنها فکر کرده بودند، دکتر خیالاتی شده است.

تهدیدات منافقین

 شهریور سال 88 یک روز صبح بعد از رفتن دکتر، آقایی به من زنگ زد و خیلی گرم و صمیمانه صحبت کرد طوری که من فکر کردم از دوستان دکتر هستند و به من گفتند که از دفتر دکتر رهبر تماس می گیرند، ایشان با دکتر کار فوری دارند و هر چه تماس می گیرند ایشان از دفتر جواب نمی دهند و لطفا شماره موبایل شان را بدهید. اتفاقا آن روز من از دکتر نپرسیده بودم که کجا می روند و شماره موبایل را دادم. عصر که دکتر آمدند از ایشان پرسیدم که آیا دکتر رهبر با شما تماس گرفته اند؟ ایشان گفتند که من از صبح دفتر دکتر رهبر بودم و من قضیه صبح را تعریف کردم و ایشان به من گفتند که کار منافقین بوده است.

کسی بالای سرم ایستاده و می خواهد مرا بکشد

 ماه رمضان آن سال سریالی از تلویزیون پخش می کرد که در تیتراژ آن فردی هر صبح با این حال از خواب بیدار می شد که فرد دیگری اسلحه ای را به طرفش گرفته و می خواهد شلیک کند. در یکی از افطارها که ما منتظر شروع فیلم بودیم دخترم گفت که این وضعیت بسیار وحشتناک است و دکتر برای نخستین بار اتفاقی گفت باور می کنید من تاکنون چند بار چنین خوابی را دیده ام که کسی بالای سرم ایستاده و می خواهد مرا بکشد.

روی پای خودت بایست

 دکتر معتقد بود من باید بتوانم تمام کارهای مورد نیازم را در خارج از خانه انجام بدهم. نمونه آن در سال 72 بود که یک روز با وجود بنایی در خانه و تنها بودن دختر کوچکم مرا مجبور کرد که با وی بیرون بروم. از ایشان پرسیدم که کجا می رویم؟ گفت می خواهم تمام حساب هایم را مشترک کنم. من به ایشان گفتم چه عجله ای است؟ ایشان گفت که بعضی از کارها هست که من نمی رسم انجام دهم و شما باید پیگیری کنید و من گفتم به هیچ عنوان اهل انجام کارهای بانکی نیستم. اما ایشان به من اجبار کرد و الان که می توانم برخی از کارها را انجام دهم دعایش می کنم که مرا از دیگران بی نیاز کرده است. با وجود آنکه من در خانه بودم ایشان مرا مقید می کرد که مطالب مختلف و کارهای متفاوت را بیاموزم. برای نمونه مثلا هر گاه که ایشان پای رایانه می نشست مرا مجبور می کرد که کارهایی را که می خواهد انجام بدهم و معتقد بود اگر زنان ایرانی از کارهای «خاله زنکی» دست بردارند به طور مطلوب پیشرفت خواهند کرد. حتی ایشان خود برای من دفترچه کنکور گرفت و مرا مجبور کرد که لیسانس بگیرم.

همیار خانه

خیلی مراعات مرا در خانه می کرد. زمانی که پدرم فوت کرد، من دچار افسردگی شدید شده بودم و نزدیک به یک سال تمام در خانه هیچ کاری نمی کردم اما ایشان کمی زودتر خانه می آمد و به برخی امورات رسیدگی می کرد و مرا بیرون می برد، آن سال سفرهای متعددی با ایشان رفتیم. در موقع امتحانات دانشگاه نیز مهمانی ها را تعطیل می کرد و در پختن غذا و نگهداری از بچه ها خیلی مرا کمک می کرد. 

وقتی کاری را شروع می کنید باید تا انتها پای آن بایستید

 در پروژه سزامی، ایران چند نماینده دارد که البته نمایندگان اصلی شهیدان علی محمدی و شهریاری بودند. سال آخر قبل از شهادت همسرم، شهید شهریاری بر اساس احتمالات مختلف از جمله ترور که برای ایشان وجود داشت به جلسه گروه نرفت و همسر من و چند نفر دیگر راهی اردن شدند. شب قبل از حرکت مسعود رنگش پریده و نگران بود. به او گفتم همه برای سفر خارج ذوق می کنند، اما تو قیافه ات گرفته است و کاش من جای تو بودم. ایشان گفتند به خدا راضی بودم که نروم و می ترسم که باز نگردم اردن همسایه اسرائیل است و برای آنها هیچ کاری در اردن نیست که نتوانند انجام دهند. من از ایشان خواستم که نروند اما گفتند وقتی کاری را شروع می کنید باید تا انتها پای آن بایستید. ایشان رفتند و من از دکتر خواسته بودم وقتی رسیدند تماس بگیرند اما زمانی که به اردن رسیده بودند تمام موبایل ها قطع شده بود. یکی از دوستانشان به نحوی با شرکتش تماس گرفته و گفته بود شماره هتل را به خانواده اعضای گروه بدهند و زمانی که من زنگ زدم و با ایشان صحبت کردم خیالم راحت شد.

رابطه با شهریاری و عباسی

ما با خانواده شهید شهریاری و دکتر عباسی رابطه گرم و صمیمانه داشتیم و حتی روز سیزدهم فروردین را نیز با یکدیگر بیرون می رفتیم. البته بعد از شهادت دکتر همچنان این رابطه برقرار است. تا چند وقت پس از شهادت مسعود بنا به دلایل امنیتی کسی به خانه ما نمی آمد.حتی شهید شهریاری مجبور شد منزلش را عوض کند. به نحوی ناراحتی دخترم از این تنها ماندن به شهید شهریاری رسیده بود. ایشان در دانشگاه از دوستانشان پرسیده بودند که آیا کسی به خانه شهید علیمحمدی رفته؟ گفته بودند نه و ایشان با ناراحتی گفته بود اگر من نیز شهید شوم خانواده ام را تنها می گذارید؟!

شهادت دکتر شهریاری

 زمانی که خبر شهادت دکتر شهریاری را شنیدم حال من مانند روزی بود که خبر شهادت مسعود را به من دادند. روز تشییع پیکر شهید شهریاری هر کدام از مسئولان را که می دیدیم با آنها دعوا می کردم که فکر می کنید امثال مجید و مسعود آسان به دست آمده اند که راحت می نشینید تا هر 10 ماه یکبار یکی از این سرمایه ها را ترور کنند. واقعا فکر می کنم حداقل بیست سال طول بکشد تا چنین افرادی جایگزین شوند که توانمندی و تعهد داشته و حاضر باشند جانشان را در این راه بگذارند. 

پیروی از ولایت

همسر من سال 56 وارد دانشگاه شیراز شد، آن زمان شروع انقلاب بود، ایشان عضو انجمن اسلامی بود و با دوستانشان خیلی فعالیت می کردند و یک بار هم چند ساعتی توسط گارد دستگیر شده و شلاق هم خورده بودند.خود شهید این طور می گفتند زمانی که امام آمدند، به استقبال ایشان رفتند و وقتی که برگشتند، کف پاهای شان کاملا تاول زده بود و همین طور زمانی که امام فوت کردند، بعد از آنکه از مراسم وداع با امام برگشتند. حال بسیار خراب و بدی داشتند و در تمام راه پیمایی هایی که فکر می کردند حضور در آنها خیلی مهم است، شرکت می کردند. به یاد ندارم در انتخاباتی شرکت نکرده باشند. می گفتند که ما باید در مدیریت کشور سهیم باشیم و اگر همه ی مردم در شرایط خاص، آن زمانی که خودشان باید تعیین کننده باشند، شرکت کنند، هیچ وقت مشکلی برای مردم پیش نمی آید.

باز در صحنه ایم

 اما ملت فهیم ایران که همواره مشوق و پشتیبان جمهوری اسلامی در همه زمینه ها بودند این بار نیز فرزندان گمنام خود را که موفق به کشف و انهدام تیم ترور شده بودند مورد نوازش و حمایت قرار دادند به طوری که در مصاحبه های آنها این جملات قاطع دیده می شود. خیلی خوشحال شدم یعنی منتظرش بودم، احساس و غرور یا هر چیز دیگری که بشه اسمش را گذاشت به من دست داد، مصمم تر به کار خودمان و برای آخرین هدفمان می جنگیم، دانشمندان ما نخبه های ما هستند و سرمایه های این مملکت هستند و ما نسبت به همه شان تعصب داریم و ناراحت می شویم حتی خاری به پایشان برود چه برسد به اینکه بحث ترور و این مسائل مطرح شود، نشانه قدرت داخلی است، من از شنیدن اینکه یه کسی که این کار را کرده گرفتنش خیلی خوشحال شدم، قطعا کسی که منافعش در خطر است و ببیند با پیشرفت ملت ایران ممکن است منافع مشترکی که دارند حالا آمریکا، اسرائیل یا هر جای دیگری به مخاطره بیفتد این گونه واکنش نشان می دهد.