آقا مجتبی فرزند آقا «میرزا عبدالعلی تهرانی» از علمای بزرگ شیعه بود که به سال 1316 در تهران متولد شد، او در کنار شاگردی پدر عمری را به نشستن در محضر امام خمینی(ره) گذرانده بود و از همین باب بود که بسیاری او را شاگرد شاخص حضرت امام(ره) می‌دانستند؛ همین الفت و وابستگی بود که باعث شد زمانی که آقا مصطفی خمینی در نجف به شهادت رسید؛ او اولین کسی باشد که در فضای زنجیر در زنجیر پهلوی دوم برای آقا مصطفی مجلس ختم بگیرد. در این مجلس با اینکه مأموران ساواک در همه کوچه های منتهی به مسجد جامع، دوشادوش یکدیگر ایستاده بودند اما خوشبختانه جمعیت خوبی جمع شد.
آقا مجتبی نواده شهید مشروطه
شجاعت و اخلاق ارث مغتنمی بود که به آقا مجتبی رسیده بود؛ جدّ آقا مجتبی تهرانی شهید کلهر از شهدای به نام قیام مشروطه بود که خاطره‌اش سال های سال در سینه مردم مبارز علیه استبداد بازگو می شد؛ پدر بزرگوارش آقا «میرزا عبدالعلی تهرانی» از علمای بزرگی بود که در محضر بزرگانی همچون آیت الله العظمی شیخ عبدالکریم حائری یزدی و آقا میرزا جواد آقای ملکی تبریزی شاگردی کرده بود.
برادر بزرگ تر آقا مجتبی نیز آیت الله حاج آقا مرتضی تهرانی از شاگردان مبرز امام خمینی بود. آقا مرتضی شاگرد بزرگانی همچنون آیه الله العظمی بروجردی و علامه طباطبایی بود؛ او قبل از انقلاب از فعالان و یاران نزدیک امام خمینی محسوب می شد و بعد از تبعید امام خمینی به نجف، به نجف رفت تا جزو معدود کسانی باشد که در درس های ولایت فقیه امام خمینی در نجف شرکت می کند.
مجتهدی که تهران را تنها نگذاشت
سال های سال زحمت کشیدند تا تهران شهری شود آنچنان که آنان می خواستند؛ آنها حتی خوشحال بودند که مرکز مبارزه روحانیون و کلاس های آنان در قم یا نجف برپا شود تا از تهران، پایتخت رویایی آنان دور باشد؛ آنان امیدوار بودند روزی تمام حوزه های تهران به قم برود و هیچ مجتهدی در این شهر نماند، اما تهرانی ها؛ یعنی همان برادران مجتهد صاحب رساله خوشنام، تهران را تنها نگذاشتند.
آقا مجتبی تهرانی؛ در تهران ماند و هر چهارشنبه کلی آدم را به خیابان ایران پای منبرش کشاند تا در تهرانی که سال های سال رژیم پهلوی برای دور کردن آن از معنویت تلاش کرده بود؛ حرف هایی در باب اخلاق بزند؛ مردم را به محبت توصیه کند؛ مسئولان را از شعار و ریا پرهیز دهد و از عواقب بی‌اخلاقی و مصائب معصیت بگوید.
خدا حافظی با معلم بزرگ اخلاق
آیت الله العظمی مجتبی کلهر تهرانی که در زبان دوست داران و شاگردانش به آقا مجتبی معروف بود؛ سرانجام در سیزدهم دی ماه سال 1391 در ساعت یک بامداد دار فانی را وداع گفت؛ تا شاگردانش باور کنند آن روضه که او در شب قدر خواند و اشکشان را درآورد روضه آخرش بود؛ حالا آن معلم بزرگ رفته است تا تهران فقیرتر از همیشه شود.
وصیتنامه
از دوستان اهل بحث و جلسه و دیگران تقاضای حلیت و طلب عفو می کنیم و از دعای خیر خود مرا محروم نفرمایند با دست خالی و امید به مغفرت و فضل و رحمت الهی میروم و همه را به خداوند متعال و غفور و رحیم می سپارم. 11ذی القعده الحرام 1432، مجتبی تهرانی.
