قرآن مجید نسخه شفابخش جان های دردمند، از جانب خداوند سبحان است: وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَه لِّلْمُؤْمِنِینَ وَلاَ یَزِیدُ الظَّالِمِینَ إَلاَّ خَسَارًا[1] که توسط پیامبری مهربان و فداکار، بر جان های حقیقت طلب و عاشق، رسانده شد. در کتاب مقدس مسلمانان - قرآن مجید - دو داروی آرام بخش تجویز شده است که در نوع خود، بی نظیرند؛ هم آرام بخشند و هم درمانگر. هر یک از این دو دارو، ویژگی خاص خود را دارند که به توصیف آنها می پردازیم.
1. یاد خدا
«أَلاَ بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ با یاد خدا، قلب ها آرام می گیرند».[2]
در نگاه یک مسلمان، خداوند سبحان، قدرت مطلق و صاحب همه ملک و ملکوت است و تمامی نظام هستی، سربازان اویند؛ هیچ قدرتی، جز قدرت او نیست؛ هیچ کس، نمی تواند بدون اذن الهی، نفع و ضرری برساند و همه هستی، فرمانبردار اویند. صاحب و مؤثر در هستی، فقط خداست: «لا اله الا هو»[3]، «لا مؤثر فی الوجود الا الله»، «لله جنود السموات و الارض»[4] و «و ان من شی ء الا یسبح بحمده».[5] پس، تنها اوست که قدرت و مالکیت دارد و به هر کس که بخواهد، می بخشد و از هر کس که بخواهد، می ستاند: «قُلِ اللَّهُمَّ مَالِکَ الْمُلْکِ تُؤْتِی الْمُلْکَ مَن تَشَاء وَتَنزِعُ الْمُلْکَ مِمَّن تَشَاء وَتُعِزُّ مَن تَشَاء وَتُذِلُّ مَن تَشَاء بِیَدِکَ الْخَیْرُ إِنَّکَ عَلَی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ».[6]
نکته دیگر اینکه تمامی گرفتاری ها، دلتنگی ها، تردیدها، بیم ها و امیدهای بشر، در دو چیز نهفته است:
الف) از دست دادن چیزی یا کسی.
ب) به دست نیاوردن چیزی یا کسی.
اگر به طور دقیق به تمامی دغدغه ها و نگرانی هایمان - از کودک، نوجوان، جوان و... - بنگریم، از این دو حال بیرون نیست؛ یا نگران آنیم که آنچه داریم، از مال و جان و فرزند و موقعیت اجتماعی و...، از دستمان برود و یا اندوهناک آنیم که آنچه در آرزوی آن بودیم و برایش روز و شب تلاش کردیم، به دست نیاوریم و یا مانعی پدید آید و ما از رسیدن به مطلوب و مقصود، باز مانیم.
چه بسیارند افرادی که با این دو نگرش، شب و روز در ترس، دلهره، خستگی و افسردگی به سر می برند و ساعت ها، عمر شریف را به بیهودگی و بطالت می گذرانند که شاید....
پسر جوانی که در آرزوی دختر دلخواه خویش است و دختری که منتظر خواستگار عاشق خویش است، هر دو نگران حوادث آینده هستند.
اسلام با کلام وحی، بشارت می دهد که نگران نباشید و ترسی نداشته باشید. اگر رابطه درست با صاحب نظام هستی برقرار کرده اید، بر او توکل کنید و نگران نباشید؛ چون همه هستی در ید قدرت اوست و «حتی برگ درختی، بی اذن او نمی افتد»[7] و او «هر آن چه را در آسمان ها و زمین است، می داند» و حتی «آن چه را در دل ها پنهان و نهان است، می داند»[8] و «نگاه خیانت کار را می شناسد و به خیانت نگاه هم داناست».[9]
قطره ای کز جویباری می رود از پیانجام کاریمی رود
پس انسان با یاد این همه عظمت، قدرت و رحمت بیکران، بخشندگی بی انتها، غفران، آمرزندگی و پوشاندن عیب ها و خطاها، توبه پذیری و فرصت سازی، پاک کنندگی و تبدیل سیئات به حسنات، امیددهی و جبران سازی، آرام می گیرد و امید را از دست نمی دهد؛ توان دوباره می یابد؛ دل به او می سپارد و آرام آرام به ساحل نجات دست پیدا می کند.
2. همسر
دومین آرام بخش که در قرآن مجید به آن اشاره شده و از نشانه های خداوند به شمار می آید، چیزی جز همسر آدمی نیست.در قرآن چنین آمده است:«وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُم مِّنْ أَنفُسِکُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْکُنُوا إِلَیْهَا وَجَعَلَ بَیْنَکُم مَّوَدّه وَرَحْمَةً ».وازنشانه های اواینکه ازجنس خودتان همسرانی برای شما آفرید تا در کنار آنهاآرامش یابید ودر میانتان مودت ورحمت قرار داد.[10]
دوره جوانی، دوره ای است که انسان، حس استقلال طلبی و شخصیت پیدا می کند و می خواهد دوست داشتنی باشد و دیگران را دوست بدارد؛ حس عجیبی در خود احساس می کند و نمی داند چه خواهد شد.
از یک طرف، میل او به غیرهمجنس، فزونی می یابد و از جانبی دیگر، احساس شخصیت و استقلال، باعث اندکی جدایی از بافت دوره کودکی و نوجوانی، در خانه و خانواده می شود؛ هم گرایش او به سمت و سویی دیگر است و هم علاقه اش به کسب اعتبار و جایگاه تازه.
از دیگر سو، غریزه سرکش جنسی، قوی می شود و ارضای صحیح آن، باعث بهبودی روحی و روانی می شود. اگر قربانیان بیماری ها در جهان، بررسی شوند، شاید بیشترین قربانی، مخصوص بیماری های جنسی باشد. آثار زیانبار و وحشتناک این بیماری ها، در تمامی عرصه های زندگی، قابل مشاهده است.
اسلام عزیز، در جهت آرامش بخشی، ازدواج را راهکار مناسبی در نظام آفرینش می داند. انسان در دوران جوانی، نیازمند رسیدن به همدم و مونسی است تا با عشق ورزی و مهربانی، ادامه مسیر را با او رهسپار گردد. دوستی ها، هیچ گاه و برای هیچ کس، آرام بخش نیستند؛ بلکه خود عرصه ای تازه در ایجاد دغدغه ها، نگرانی ها، خستگی ها و... می باشند؛ اگر چه به ظاهر، هیچ کدام از دو طرف، بدان اعتراف نکنند.
بنابراین، آرام بخش دوم در قرآن، همسر نام دارد که در کنار وی، انسان از خستگی ها رهایی می یابد و احساس می کند که جهانی جدید شکل گرفته است. دو شخصی که با هم هیچ حس خاصی نداشته اند، چنان شیفته و دوستدار هم می شوند که حتی ساعتی بدون هم را نمی توانند تحمل کنند؛ بدون هم، احساس خستگی می کنند؛ برای هم بی تابی می کنند؛ به هم هدیه می دهند و خالصانه ترین محبت ها را نثار هم می کنند.
پس باید با یاد خدا، برای جهانی پر از امید و آرزوهایی زیبا و زندگی و سرزندگی و بندگی، اندیشید و همسری برگزید که تا بهشت برین، همدم و مونس و همراه انسان باشد.
پی نوشت:
