تبریک عرض میکنم به شما جوانان عزیز و فرزندان و نور چشمان گرامی ملّت ایران؛ هم جوانانی که امروز به کسوت مقدّس پاسداری درآمدند و هم کسانی که سردوشی گرفتند و وارد این مرحله ی پُرافتخار شدند. تشکّر میکنم از برنامه های ابتکاری و زیبا و پُرمغز این میدان؛ آرایش میدان و برنامه های آن، هم زیبا بود، هم پُرمضمون بود و هم نو و ابتکاری بود. در همه ی مسائل زندگی - در دانش، در مدیریّت، در پیشبرد سبک زندگی، در حفظ ارزشهای انقلابی؛ در همه ی مسائل مهم - همین چند نکته، هم لازم است و هم ممکن؛ هم باید نوآوری و ابتکار را در همه ی کارها مورد توجّه جدّی قرار داد، هم زیبایی و چشم نوازی را، هم پُرمغز بودن و پُرمضمون بودن را؛ از کارهای سطحی در همه ی مسائل زندگی و مهمّ کشور باید صرف نظر کرد و به کارهای عمیق، پُرمغز و ماندگار توجّه کرد.
خدا را شکر میکنیم که این شجره ی طیّبه، یعنی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، امروز به مرحله ی قابل قبولی از توانایی ها و پیشرفتها و بلوغ فکری و عملی رسیده است. بحمدالله روزبه روز شما پیش رفتید؛ روزبه روز ظاهر و باطن را تکامل بخشیدید. خود این دانشگاه یکی از نشانه های تکامل حرکتِ رو به جلوی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی است. جوانان عزیز، فرزندان عزیز من! توجّه داشته باشید که عقبه ی دانشگاه شما فتح خرّمشهر است، عملیّات فتح المبین است، عملیّات فاو است، عملیات کربلای پنج است؛ عقبه ی فراهم آورنده ی زمینه ی این پیشرفتها آن مجاهدتها است، آن فداکاری ها است، آن انوار درخشانی است که در جبهه ها به وسیله ی پیش کِسوت های شما درخشید، چشمها را خیره کرد، کشور را به حرکت درآورد، محیط زندگی جمهوری اسلامی ایران را و مردم عزیز این کشور را متناسب با هدفها و آرمانها کرد.
امروز دنباله ی حرکت انقلاب عظیم اسلامی، پرچم دست شما است. کدام پرچم؟ پرچم «گفتمان نوین اسلامی» که برای سعادت بشریّت کارگشا و رهنما است. این را همه بدانند؛ گفتمان اسلامی برای همه ی انسانها و برای انسانیّت راهگشا است. این گفتمان، در اختیار جوانانِ امروز است؛ این گفتمان نو و پُرکشش و پُرجاذبه را انقلاب اسلامی به رهبری امام بزرگوار ما به وجود آورد، آن را در اختیار این ملّت قرار داد؛ این ملّت هوشمند، هوشیار، قدردان، آن را گرفتند و مغتنم شمردند، از آن پاسداری کردند تا امروز؛ و فداکاری ملّت ایران که یکی از مهم ترین مظاهر آن، دفاع مقدّس بود، توانست امروز این پرچم را بلند کند.
در مقابل این پرچم، در مقابل این گفتمان، گفتمان جاهلیّتِ امروز دنیا است. گفتمان اسلامی، طرف دار عدالت است، طرف دار آزادی بشر است، طرف دار از بین رفتن زمینه های استکبار و استعمار است، طرف دار نابودی نظام سلطه در همه ی جهان است؛ یعنی در دنیا دو جناح سلطه گر و سلطه پذیر وجود نداشته باشد؛ این گفتمان نظام اسلامی است؛ این همان پرچمی است که دست شما است. نقطه ی مقابل آن، یک گفتمان ظالمانه، زورگویانه، متکبّرانه و خودخواهانه است از سوی قدرتهای انحصارطلب عالم، قدرتهای سلطه گر عالم که متّکی به بنگاه های اقتصادی بزرگ جهانند؛ همیشه ی دنیا بوده اند، امروز هم هستند؛ در گذشته با صراحت و وقاحت آشکار زبانی، حقیقت خودشان را نشان میدادند؛ امروز در پوششهای گوناگون الفاظ زیبا، مثل حقوق بشر، مثل عدم خشونت و امثال اینها، منافقانه و ریاکارانه کار خودشان را پیش میبرند؛ امّا چشمان تیزبین ملّتها میتواند تشخیص بدهد؛ میتواند این دو گفتمان را در مقابل هم ببیند. این دو گفتمان با هم آشتی نمیکنند، این دو گفتمان به هم نزدیک نمیشوند؛ نمیتوانند آشتی کنند. یک گفتمان گفتمان ظلم و ستیزه گری با مظلومان و ملّتها است؛ یک گفتمان گفتمان حمایت از مظلومان و مقابله ی با ظالمان است؛ اینها چطور میتوانند دست به هم بدهند؟ چطور میتوانند به هم نزدیک بشوند؟ و امروز دنیا این را میداند، دنیا این را میفهمد.
دشمنان ما در تبلیغات خودشان سعی میکنند وانمود کنند جمهوری اسلامی منزوی است. جمهوری اسلامی منزوی نیست؛ جمهوری اسلامی از آغاز پیدایش تا امروز در دل ملّتهای عالم جا داشته است. بله، هرجا تبلیغات باشد، سیاه نمایی باشد، سیاه کاری باشد، ممکن است یک حقیقتی مکتوم بماند، امّا برای مدّت محدودی مکتوم خواهد ماند. شما نگاه کنید از اوّل انقلاب تا امروز، هرکدام از رؤسای جمهوری اسلامی ایران به کشورهای دیگر مسافرت کردند و با ملّتها مواجه شدند، ملّتها شیفتگی خودشان را در رفتار خودشان و در گفتار خودشان نشان دادند. این مخصوص یک دوره نیست؛ از اوّل انقلاب تا امروز این جور بوده است؛ هم در شمال آفریقا، هم در اواسط آفریقا، هم در منطقه ی غرب آسیا - که غربی ها اصرار دارند اسمش را خاورمیانه بگذارند - هم در منطقه ی شرق آسیا در منطقه ی شبه قارّه، حتّی در کشورهای مجاور با کشورهای اروپایی، هرجا رؤسای جمهوری اسلامی ایران رفتند و اجازه داده شد و خودشان همّت کردند که با مردم روبه رو بشوند، مردم آن کشورها اظهار شیفتگی کردند. امروز در همه جای دنیا این جوری است.
امروز نام شما، نام ملّت ایران در دنیا و در میان ملّتها و در میان آزادگان عالم نام بلند و افتخارآمیزی است. [در میان] دولتها چطور؟ دولتها هم همین جور؛ دولتها هم تشکیل شده ی از انسانها است. آنهایی که خیلی سیاه دل و تیره روز و سیه روی نباشند، آنهایی که غرق در شهوات نباشند، آنهایی که نوکری استکبار را از دل و جان قبول نکرده باشند هم اعتراف میکنند، اقرار میکنند به عظمت ملّت ایران و عظمت آن نظامی که توانسته است این ملّت را این جور پیش ببرد. در اجتماعاتی که در کشور ما تشکیل شده است - چه در کنفرانس اسلامی،[1] چه در اجتماع غیرمتعهّدها[2] - بیشترین سران و مسئولان برجسته ی جهان در اینجا گرد آمدند، اظهار علاقه مندی کردند. گفته میشود ایران منزوی است! منزوی آن کسانی هستند که فقط با زور، فقط با پول، فقط با دلار میتوانند دلهایی را به خودشان جذب کنند؛ نه پیامشان، نه اظهارشان، نه عملشان هیچ جاذبه ای را در دنیا به وجود نمی آورد. جوانان عزیز من، فرزندان عزیز ملّت ایران! این شما هستید با این پرچم پُرافتخار. در این دانشگاه و در همه ی نقاط کشور در بخشهای مختلف، جوانان ما مؤمنانه در این راه حرکت میکنند.
ما عزّت خود را که به وسیله ی اسلام و نظام اسلامی و حرکت انقلابی و نگاه انقلابی و آرمانهای انقلابی به دست آمده است، از دست نخواهیم داد. امروز دشمنان مشغول چالش هستند و هر روزی یک جور چالشی را در مقابل جمهوری اسلامی ایران قرار میدهند؛ ما ابائی نداریم، ما بیمی نداریم. اگر ما جسم بی جان و بی تحرّکی بودیم، علیه ما چالشی وجود نداشت؛ ما متحرّکیم، ما زنده ایم، ما روبه رشدیم، ما فعّالیم، بنابراین باید انتظار داشته باشیم که در مقابل ما چالش به وجود بیاید و با قدرت، با توکّل به خدای متعال، با اعتماد به وعده ی الهی و با تکیه ی به نفس و اعتماد به نفس از این چالشها عبور خواهیم کرد. دشمنان ما بد فهمیدند، ملّت ایران را بد شناختند، مسئولین جمهوری اسلامی را درست نشناختند که حرف زور میزنند. در همین قضایای مذاکرات مربوط به مسائل هسته ای زورگویی میکنند، حرف میزنند؛ این نشانه ی آن است که ملّت را نشناخته اند؛ نشانه ی آن است که دولت ما را نشناخته اند؛ دولت ما هم تسلیم نخواهد شد، دولت ما هم جزو ملّت است، از سر همین ملّت است، برآمده ی از میان همین ملّت است، با همین آرمانها پیش رفته اند، با همین آرمانها رشد پیدا کرده اند. هرچه یک دولتی، یک ملّتی، مسئولینی در مقابل این دشمن عقب نشینی کنند، آنها جلو می آیند؛ آنها زیاده طلبند؛ آنها جز به استکبار و استعمار و سلطه ی بر ملّتها به چیزی قانع نیستند؛ هرچه بتوانند جلو می آیند؛ باید دیواره ی مستحکمی از عزم و توکّل و اقتدار ملّی در مقابل آنها به وجود آورد.
حالا در همین مذاکرات باز حرفهای تازه ای میزنند. [مثلا] بازرسی ها، گفتیم که اجازه نمیدهیم از هیچ یک از مراکز نظامی هیچ بازرسی ای از سوی بیگانگان صورت بگیرد. میگویند بایستی ما بیاییم با دانشمندان شما مصاحبه کنیم یعنی در واقع بازجویی کنیم. ما اجازه نمیدهیم به حریم دانشمندان هسته ای ما و دانشمندان در هر رشته ی حسّاس و مهمّی، اندک اهانتی بشود. من اجازه نمیدهم بیگانگان بیایند با داشمندان ما، با فرزندان برجسته و عزیز ملّت ایران که این دانش گسترده را به اینجا رسانده اند، بخواهند بنشینند حرف بزنند. در دنیا هیچ عاقلی اجازه نمیدهد، هیچ دولتی اجازه نمیدهد؛ دانشمندانشان را مخفی میکنند، نمیگذارند اسمهایشان را هم کسی بفهمد. دشمن پُررو و وقیح توقّع دارد اجازه بدهند راه را باز کنند و بیایند با دانشمندان ما، با اساتید ما، با محقّقین ما گفتگو کنند، مذاکره کنند. درباره ی چه؟ درباره ی یک پیشرفت اساسی بومی علمی در کشور. این اجازه مطلقاً داده نخواهد شد؛ این را هم دشمنان بدانند، هم کسانی که منتظرند ببینند تصمیم نظام جمهوری اسلامی چه میشود، بدانند.
مسئولین عزیز ما که در این میدان با شجاعت حرکت میکنند، بدانند تنها راه مقابله ی با دشمن وقیح، عزم راسخ و عدم انفعال است؛ اینها باید بتوانند پیام ملّت ایران و عظمت ملّت ایران را در مذاکرات نشان بدهند. همه ی ما - هرکدام و در هرجا - کسانی هستیم که به برکت انقلاب اسلامی این توفیق را پیدا کردیم مسئولیّتی داشته باشیم. پیش کِسوت های شما - شما به عنوان یک جوان دانشجوی درس خوانِ دارای آرزوهای بلند - در بخشهای مختلف، همه ی اینها این افتخار را دارند که برای نظام اسلامی، برای رسیدن به آن اهداف و آرمانهای بلند دارند تلاش میکنند؛ خدمتگزاری میکنند؛ همه خدمتگزاریم؛ این حقیر هم خدمتگزار همه ی شما هستم. همه ی ما وظیفه داریم در مقابل زورگویی دشمن، در مقابل وقاحت دشمن، در مقابل توقّعات بیجای دشمن و در مقابل توطئه های دشمن با کمال قدرت و استقامت بِایستیم.
بنده خبرهایی دارم از اینکه دشمنان ما با همراهی برخی از مسئولان سفیه منطقه ی خلیج فارس - نه همه شان، بعضی - درصدد هستند که جنگهای نیابتی را به مرزهای ایران بکشانند. پاسداران انقلاب اسلامی و همه ی پاسداران حریم امنیّت ملّی در سازمانهای مختلف بیدارند، هوشیارند. این را بدانند که اگر شیطنتی صورت بگیرد، واکنش جمهوری اسلامی بسیار سخت خواهد بود.
این راه روشنی است، این راه گشوده و گشاده ای است، این افق آشکاری در مقابل ملّت ایران است که ملّت ایران دارد با کمال امیدواری بحمدالله این راه را طی میکند؛ البتّه پیمودن راه ها به سوی هدفهای بزرگ خستگی هایی دارد، هزینه هایی دارد، مشکلاتی دارد. آن کسانی که انسانهای لایق در طول تاریخ شمرده شده اند، آن ملّتهایی که مدال لیاقت از تاریخ گرفته اند، آنهایی هستند که از مشکلات خسته نشدند، در مقابل چالشها به زانو درنیامدند، در مقابل دشمنان زورگو عقب نشینی نکردند، حصار مستحکم عزم و اراده ی ملّی را در مقابل هرگونه تجاوزی - تجاوز زبانی، تجاوز عملی، تجاوز سخت، تجاوز نرم - در مقابل همه ی این تجاوزها نشان دادند. ملّت ایران از جمله ی این ملّتها است؛ 35 سال است که ملّت ایران در این راه دارد میرود؛ امروز شما جوانان عزیز، میوه های نورسیده ی این عرصه هستید؛ ان شاءالله این بار سنگین را شما و دیگر جوانانی که در سرتاسر کشور مشغول کارند، مشغول تلاشند، مشغول تحصیلند، بر دوش بگیرید؛ ان شاءالله این امانت را بهتر از ماها، بهتر از نسل پیش از خودتان به پیش ببرید و چشم شهیدان عزیز و بزرگوار ما را در پیشگاه الهی و در ملکوت الهی روشن کنید.
پروردگارا! به محمّد و آل محمّد رحمت و برکت خود را بر ارواح طیّبه ی شهدای گران قدر ما و بر روح مطهّر امام بزرگوار ما نازل بفرما. پروردگارا! رحمت و برکتت را بر این دلهای جوان، بر این انسانهای پاکیزه نازل بفرما. پروردگارا! در این ماه شعبان و در ماه رمضان که در پیش است، توفیق بندگی روزافزون و تقرّب روزافزون به این جوانان عنایت فرما.
پی نوشت ها:
[1] هشتمین اجلاس سران کشورهای عضو سازمان کنفرانس اسلامی که طی روزهای 18 تا 20 آذر 1376 با حضور سران بیش از 55 کشور در تهران برگزار شد.
[2] شانزدهمین نشست غیرمتعهّدها که طی روزهای 5 تا 10 شهریور 1391 با حضور سران بیش از صد کشور در تهران برگزار شد.
