یکی از آفتهای بزرگ و ویرانگری که در تاریخ اسلام بروز کرد و در دوره هایی شیوع و رواج بسیار داشته، جَعْل و وضع حدیث است. ساختن حدیث و انتساب آن به پیشوایان دینی به انگیزه های سیاسی، مذهبی و. . . از دوران حکومت بنی امیه، نضج گرفت و در دوران بنی عباس دوام یافت.
جعل و وضع، گاه برای پیراستن شخصیتهای منفور و آلوده حاکم اموی و عباسی صورت می پذیرفت و گاه برای تخریب و ضربه زدن به شخصیتهای برجسته.
امام حسن مجتبی (ع)، سبط اکبر پیامبر (ص) و دومین امام معصوم، از شخصیتهایی است که تیر مسموم وضع و جعل آن بزرگوار را نشانه رفته و نسبتهای ناروایی در قالب حدیث و روایت به وی داده شده است. روایتهایی از امامان شیعه نقل شده که ایشان، بسیار زن میگرفت و بسیار طلاق میداد تا آنجا که پدرش حضرت علی (ع) بر منبر رفت و مردم کوفه را از این امر بر حذر داشت. این روایتها که مبنای تحلیلهای نادرستی پیرامون شخصیت آن بزرگوار قرار گرفته، زمینه برداشتهای فقهی قابل تأملی نیز شده است. برخی فقها و محدثان بر پایه همین احادیث، فتوا به جواز تعدد طلاق داده اند. [1]
در این مقال، تلاش می شود روایتهایی که امام مجتبی (ع) را" مِطْلاق" (بسیار طلاق دهنده) معرفی کرده مورد نقد قرار گرفته و بیمایگی و سستی آنها بر ملا گردد.
مع الاسف، این روایتها هم در منابع حدیثی و تاریخی شیعی آمده و هم در کتب تاریخ اهل سنت. نخست به نقلهای مختلف این مطلب اشاره می شود و سپس به پاسخگویی و نقادی آن میپردازیم. در نقل روایتها ترتیب تاریخی و زمانی کتب را منظور میداریم تا نقد به سهولت انجام شود.
1- اولین کتاب حدیثی شیعه که این مطلب در آن نقل شده کتاب محاسن برقی، نوشته احمد بن ابی عبداللّه برقی (م 274 یا 282 ق) است:
عن ابن محبوب عن أبی عبداللّه (ع) قال: اتی رجل امیرالمؤمنین (ع) فقال له: جئتک مستشیرا. ان الحسن و الحسین و عبداللّه بن جعفر خطبوا الی، فقال امیرالمؤمنین (ع): المستشار مؤتمن؛ اما الحسن فانه مطلاق و لکن زوّجها الحسین (ع) فانه خیر لابنتک.
مردی نزد امیرالمؤمنین (ع) آمد و گفت: میخواهم مشورت کنم. حسن و حسین و عبداللّه بن جعفر از دخترم خواستگاری کرده اند [به کدام دختر دهم؟ [حضرت فرمود: کسی که مورد مشورت قرار گیرد؛ امین است. بدان حسن، بسیار طلاق میدهد. دخترت را به حسین تزویج کن زیرا برای دخترت بهتر است.
2- پس از محاسن، روایتهایی در این زمینه در کتاب کافی نوشته محمد بن یعقوب کلینی (م 329 ق) نقل شده است.
الف) عدة من اصحابنا عن احمد بن محمد عن محمد بن اسماعیل بن بزیع عن جعفر بن بشیر عن یحیی بن ابیالعلاء عن ابیعبداللّه (ع) قال: ان الحسن بن علی (ع) طلّق خمسین امرأة فقام علی (ع) بالکوفة فقال: یا معشر اهل الکوفة لا تنکحوا الحسن فانه رجل مطلاق، فقام الیه رجل فقال: بلی و اللّه لننکحنّه فانه ابن رسول اللّه (ص) و ابن فاطمة فان اعجبه امسک و ان کره طلّق. [2]
امام صادق (ع) فرمود: حسن بن علی پنجاه زن را طلاق داد. تا آنکه حضرت علی (ع) در کوفه به پا خاست و فرمود: ای کوفیان، به حسن دختر ندهید زیرا بسیار طلاق میدهد. مردی بر پا خاست و گفت: به خدا سوگند، چنین میکنیم. او فرزند رسول خدا (ص) و فاطمه است، اگر خواست همسرش را نگه میدارد و اگر نخواست طلاق میدهد.
ب) حمید بن زیاد عن الحسن عن محمد بن سماعة عن محمد بن زیاد بن عیسی عن عبداللّه بن سنان عن ابیعبداللّه (ع) قال: ان علیا (ع) قال و هو علی المنبر لا تزوّجوا الحسن فانه رجل مطلاق. فقام رجل من همدان فقال: بلی واللّه لنزوّجنه و هو ابن رسول اللّه و ابن امیرالمؤمنین (ع) فان شاء امسک و ان شاء طلّق. [3]
امام صادق (ع) فرمود: علی (ع) بر منبر فرمود: به حسن دختر ندهید زیرا او مردی
پرطلاق است. مردی هَمْدانی بلند شد و گفت: به خدا سوگند چنین خواهیم کرد زیرا او فرزند رسول خدا و امیرالمؤمنین است. اگر خواست همسر را نگه دارد و اگر نخواست طلاق میدهد.
3- پس از کافی، این مضمون در کتاب دعائم الاسلام، نوشته نعمان بن محمد تمیمی قمی (م 363 ق) آمده است:
عن ابیجعفر محمد بن علی (ع) انه قال: قال علی (ع) لاهل الکوفة: یا اهل الکوفة لا تزوّجوا حسنا فانه رجل مطلاق. [4]
امام باقر (ع) فرمود: علی (ع)، کوفیان را مخاطب ساخت و فرمود: به حسن زن مدهید زیرا که بسیار طلاق میدهد. پس از این سه کتاب، کتب روایی دیگر با همین اسناد به نقل
* امام حسن مجتبی (ع)، سبط اکبر پیامبر (ص) و دومین امام معصوم، از شخصیتهایی است که تیر مسموم وضع و جعل آن بزرگوار را نشانه رفته و نسبتهای ناروایی در قالب حدیث و روایت به وی داده شده است.
این احادیث پرداخته اند.
شیخ حرّ عاملی (م 1104 ق) در کتاب وسائل الشیعه، دو روایت کافی [5] و روایت کتاب محاسن [6] را نقل کرده است. پس از وی، علامه مجلسی در کتاب بحارالانوار به نقل این احادیث پرداخته است. وی روایت محاسن [7] و کافی [8] را نقل کرده و به جز آن از مناقب ابن شهر آشوب [9] نیز همین مضامین را روایت کرده است.
همچنین محدث نوری، در کتاب مستدرک الوسایل، روایت کتاب دعائم الاسلام [10] و مطلب نقل شده در مناقب ابن شهر آشوب [11] را روایت کرده است.
به جز کتب حدیث، در پاره ای از کتب تاریخی که شیعیان تحریر کرده اند نیز این مطلب بازگو شده است. ابن شهر آشوب (م 588 ق) در کتاب مناقب از قوت القلوب ابوطالب مکی، آن را روایت کرده است.
این مضامین در کتب حدیثی اهل سنت دیده نشد اما در تعدادی از کتب تاریخی آنان روایت شده؛ که فهرست وار بدان اشاره می شود:
1- بلاذری (م 279 ق) در انساب الاشراف [12]
2- ابوطالب مکی (م 386 ق) در قوت القلوب [13]
3- ابوحامد غزالی (م 505 ق) در احیاء العلوم [14]
4- ابن ابیالحدید معتزلی (م 586- 655 ق) در شرح نهج البلاغه [15]
5- الامام المزدی (م 742 ق) در تهذیب الکمال [16]
6- ذهبی (م 748 ق) در سیر اعلام النبلاء[17]
7- ابن کثیر (م 774 ق) در البدایة و النهایة[18]
* اگر اولین ازدواج حضرت در 20 سالگی باشد، تا سال شهادت پدر یعنی سال 40 هجری، یعنی در فاصله 18 یا 17 سال، باید این تعداد ازدواج و طلاق صورت گرفته باشد که امری نامعقول است.
8- میر خواندشاه (م 838- 903 ق) در روضة الصفا[19]
9- سیوطی (م 911 ق) در تاریخ الخلفاء[20]
در این مجموعه نقلها و اسناد، یک مطلب دست به دست گشته و آن اینکه امام مجتبی (ع) مطلاق (پرطلاق) بود و پدر بزرگوارش مردم را از همسر دادن به فرزندش باز میداشت. چرا که وی، زنان را نگه نمیداشت و به سرعت طلاق میداد. و در پاره ای نقلها چنین آمده که حضرت علی (ع) از این عمل فرزندش هراس داشت که شاید سبب دشمنی و کینه قبایل را هم فراهم آورد. [21]
حال، سخن این است که آیا این نقلها از صحت و سلامت تاریخی برخوردار است و آیا چنین بوده که امام مجتبی (ع) این حد، ازدواج می کرد و طلاق میداد که یک بحران خانوادگی را برای آل علی (ع) سبب شود؟
به نظر میرسد شواهد تاریخی، عقیدتی فراوان در دست است که نادرستی این نقل را روشن میسازد و بهترین راه برای نقد نیز همین است. اینکه برخی پژوهشگران به جای نقد این مطلب به نقد نویسندگان و کتب پرداخته اند و محاسن برقی، قوت القلوب و. . . را زیر سؤال برده اند[22]، شاید قرین صحت نباشد، چرا در همین کتب و از همین نویسندگان، مطالب فراوان و درستی نقل شده و مورد اعتماد و استناد است. به سخن دیگر، به جای آنکه نادرستی یک یا چند نقل به اثبات رسد روا نیست، یک کتاب یا یک مجموعه از رده خارج گردد.
شواهدی که به گمان ما بر نادرستی این نقلها دلالت دارد عبارت است از:
یک. امام مجتبی (ع) در نیمه رمضان سال دوم یا سوم هجری به دنیا آمد و در 28 صفر سال 49 هجری از دنیا رفت. عمر ایشان 46 یا 47 بیشتر نبود. اگر اولین ازدواج حضرت در 20 سالگی باشد، تا سال شهادت پدر یعنی سال 40 هجری، یعنی در فاصله 18 یا 17 سال، باید این تعداد ازدواج و طلاق صورت گرفته باشد که امری نامعقول است.
توضیح مطلب، آن است که طبق نقل ابوطالب مکی امام مجتبی 250 یا 300 زن گرفت که پدر را به ستوه آورد و علی (ع) در یک سخنرانی اعلام داشت به حسن زن ندهید زیرا پرطلاق است. [23] این بدان معنا است که هر ماه، بیش از یک زن گرفته باشد و بسیاری از آن ازدواجها به طلاق منجر شده باشد، زیرا نمیتوان بیش از چهار زن دائم داشت.
آیا چنین امری معقول و پذیرفته است. با توجه به اینکه آن حضرت در دوران پنج ساله حکومت پدر در تمامی سه جنگ نهروان، جمل و صفین شرکت داشت.
دو. بیشتر روایتهایی که در کتب حدیث آمده منقول از امام صادق (ع) است، یعنی این مطلب یک قرن پس از زمان امام مجتبی (ع) مطرح می شود چرا که وفات امام صادق (ع) در سال 148 هجری و شهادت امام مجتبی (ع) در سال 48 هجری رخ داد. قابل تأمل است که این سخن در همان اوان، بر زبان منصور دوانیقی دشمن سرسخت ائمه (ع)، جاری می شود. مسعودی، سخنرانی منصور را در جمع خراسانیها چنین نقل کرده است:
ان ولد آل ابیطالب ترکناهم و الذی لا اله الا هو و الخلافة فلم نعرض لهم لا بقلیل و لا بکثیر فقام فیها علی بن ابیطالب (ع) فما افلح و حکم الحکمین، فاختلف علیه الامة و افترقت الکلمة ثم وثب علیه شیعته و انصاره و ثقاته، فقتلوه، ثم قام بعده الحسن بن علی فواللّه ما کان برجل عرضت علیه الاموال فقبلها، و دسّ الیه معاویة انی اجعلک ولی عهدی، فخلعه، و انسلخ له مما کان فیه و سلّمه الیه، و اقبل علی النساء یتزوج الیوم واحدة، و یطلّق غدا اخری، فلم یزل کذلک حتی مات علی فراشه.
[24]
" سوگند به خداوند که فرزندان ابوطالب را با خلافت وا نهادیم، و به هیچ روی متعرض آنان نشده ایم، تا آنکه علی بن ابیطالب خلافت را به دست گرفته و آن زمان که موفق نشد در حکومت، تن به حکمیت داد. مردم اختلاف کردند و
سخنشان گوناگون شد تا گروهی بر او هجوم آورده و او را کشتند. پس از وی، حسن بن علی به پا خاست. او مردی نبود که اگر اموالی بر او عرضه میشد، بستاند. معاویه با حیله او را ولیعهد خود کرد. و سپس او را خلع کرد. او به زنان رو آورد. روزی نبود که ازدواج نکند یا طلاق ندهد. تا آنکه در بستر از دنیا رفت".
سه. اگر چنین امری واقع شده بود باید دشمنان حضرت در زمان حیاتش، این امر را بر ایشان خُرده میگرفتند و در مناظرات و اعتراضهایی که بر حضرت داشتند بر این نکته- که اگر صحیح بود نقطه ضعف بزرگی به شمار میرفت- انگشت میگذاشتند. ولی چنین امری از آن دوران، گزارش نشده است.
چهار. تعداد همسران و فرزندان و دامادانی که برای حضرت در کتب تاریخ آمده، با این رقمها سازگاری ندارد. بیشترین تعداد فرزندان را 22 و کمترین را 12 گفته اند و تنها 13 نام به عنوان همسر، برای ایشان ذکر شده که ترجمه و شرح حال بیش از سه تن آنان در دست نیست و نیز بیش از سه داماد برای آن بزرگوار در کتب تاریخ، گزارش نشده است. [25]
اینها شواهدی تاریخی بود که بر سستی این نقلها گواهی میداد، به جز آن شواهد غیر تاریخی که به معارف دینی برمیگردد، نیز در دست است که بدان اشاره می شود.
پنج. روایتهای بسیاری بر مبغوضیت طلاق دلالت دارد. این روایتها در کتب حدیث شیعه و اهل سنت به نحو مکرر، نقل شده است:
رسول خدا (ص) فرمود:
ابغض الحلال الی اللّه الطلاق. [26]
منفورترین حلالها نزد خداوند، طلاق است.
* اگر چنین امری واقع شده بود باید دشمنان حضرت در زمان حیاتش، این امر را بر ایشان خُرده میگرفتند و در مناظرات و اعتراضهایی که بر حضرت داشتند بر این نکته انگشت میگذاشتند.
امام صادق (ع) فرمود: تزوّجوا و لا تطلقوا فان الطلاق یهتزّ منه العرش. [27]
ازدواج کنید و طلاق ندهید زیرا طلاق عرش خداوند را به لرزه میآورد.
و نیز امام صادق (ع)، از پدرشان نقل میکند:
ان اللّه عز و جل یبغض کل مطلاق و ذوّاق. [28]
خداوند کسی را که بسیار طلاق دهد و به دنبال تنوع ذائقه جنسی باشد، دشمن می دارد.
و بر پایه همین روایات، گروهی از فقهای شیعه و اهل سنت فتوا به کراهت طلاق در صورت سازگاری اخلاقی زن و شوهر داده اند. [29]. و فقهای حنفیه در چنین فرضی طلاق را حرام میدانند[30]
حال آیا میتوان گفت امامی معصوم به طور مکرر دست به چنین عملی زند و این عمل، توجیهی نداشته باشد که پدرش هم اقدام به جلوگیری از آن نماید.
و بر اینها بیفزاییم چگونه ممکن است چنین اعمالی از شخصیتی که 20 بار پیاده حج گذارد سر زند. کسی که چنین با خداوند نیایش می کرد:
" انی لأستحیی من ربی ان القاه و لم امش الی بیته" فمشی عشرین مرة من المدینة علی رجلیه. [31]
من از پروردگارم حیا میکنم که او را ملاقات کنم در حالی که پیاده به سوی خانه او نرفته باشم. این بود که 20 بار پیاده از مدینه به حج رفت.
و کسی که عابدترین و زاهدترین انسان زمانش بود. [32]
شش. صفت" مطلاق" (پرطلاق)، در جاهلیت نیز مذموم بود. وقتی خدیجه (س) به عمویش ورقه، از خواستگارانش سخن گفت و با وی مشورت کرد که به کدام پاسخ مثبت دهد، ورقه جواب داد: شیبه بسیار بدبین است، عقبه پیرمرد است، ابوجهل مردی متکبر و بخیل است، صلت مردی مطلاق است. آنگاه خدیجه (س) گفت: نفرین خدا بر اینها باد، ولی آیا میدانی مرد دیگری هم از من خواستگاری کرده است. . . .
چگونه خصلتی که در جاهلیت مورد ذم و سرزنش بود و مردمان آن دوره حاضر نبودند به چنین مردی زن دهند، آن وقت حضرت علی (ع) فرزند زاهد و پارسای خود را چنین وصف کرده باشد؟!
لذا با توجه به این نقدهای ششگانه نمیتوان این مضامین را پذیرفت.
خلاصه سخن در این نوشتار این شد که:
1- روایتهایی در منابع حدیثی و تاریخی دلالت دارد که امام حسن مجتبی (ع) بسیار ازدواج می کرد و بسیار زنانش را طلاق میداد تا آنجا که سبب اعتراض پدر شد.
2- بر پایه این روایتها تحلیلهای تاریخی و استنباطهای فقهی، صورت گرفته است.
3- شواهد تاریخی و عقیدتی بر نادرست بودن این روایتها دلالت دارد که به شش مورد اشاره شد.
4- از این روایتها به جهت سستی و نادرستی، نمیتوان هیچ حکم فقهی را استنباط کرد، چنان که تحلیل شخصیت بر مبنای اینها نادرست است.
5- طلاق، مبغوض ترین حلال خداوند است و تکرار آن بر مبغوضیت و منفوریت آن میافزاید[33]
پی نوشت ها
[1] وسائلالشیعه، ج 15، ص 271؛ مستدرک الوسائل، ج 15، ص 282.
[2] الکافى، ج 6، ص 56، ح 5.
[3] همان، ص 56، ح 4.
[4] دعائم الاسلام، ج 2، ص 257، ح 980.
[5] وسائلالشیعه، ج 15، ص 268، ب 2، ح 2 و ص 271، ب 4، ح 1 و 2.
[6] همان، ج 8، ص 427، ب 23، ح 1؛ ج 15، ص 268، ب 2، ح 1.
[7] بحارالانوار، ج 43، ص 337، ب 16، ح 9؛ ج 75، ص 101، ب 48، ح 22.
[8] همان، ج 44، ص 172، ح 6 و 7.
[9] همان، ص 158، ح 27 و ص 169، ح 4، و ص 171، ح 5.
[10] مستدرک الوسائل، ج 15، ص 280، ب 2، ح 18238.( چاپ آل البیت)
[11] همان، ح 18239.
[12] انساب الاشراف، ج 3، ص 25.
[13] قوتالقلوب، ج 2، ص 246.
[14] محجةالبیضا، ج 3، ص 69.
[15] شرح نهجالبلاغه، ج 4، ص 8.( چهار جلدى)
[16] تهذیب الکمال، ج 6، ص 236.
[17] سیر اعلام النبلاء، ج 3، ص 253، 262 و 267.
[18] البدایة و النهایة، ج 8، ص 42.
[19] روضة الصفا، ج 3، ص 20.
[20] تاریخ الخلفاء، ص 191.
[21] انساب الاشراف، ج 3، ص 25؛ شرح نهجالبلاغه، ج 4، ص 8.
[22] حیاة الامام الحسن، ج 2، ص 454)- 456؛ حقایق پنهان، ص 352)- 354.
[23] مناقب ابنشهر آشوب، ج 4، ص 38؛ بحارالانوار، ج 44، ص 169.
[24] مروج الذهب، ج 3، ص 300.
[25] حیاة الامام الحسن( ع)، ج 2، ص 463)- 469 و ص 457.
[26] سنن ابیداود، ج 2، ص 632، ح 2178.
[27] وسائلالشیعه، ج 15، ص 268؛ مکارمالاخلاق، ص 225؛ مجمعالبیان، ج 10، ص 304.
[28] همان، ص 267، ح 3.
[29] المبسوط، ج 5، ص 3؛ مفاتیح الشرایع، ج 2، ص 312؛ جواهرالکلام، ج 32، ص 116؛ الفقه علی المذاهب الاربعة، ج 4، ص 296.
[30] الفقه علی المذاهب الاربعة، ج 4، ص 296.
[31] بحارالانوار، ج 43، ص 399.
[32] فراید السمطین، ج 2، ص 68؛ بحارالانوار، ج 16، ص 60.
[33] در پایان، مناسب است فهرستى از نوشتههایى که به تحلیل و ارزیابى این مسأله پرداخته، ارایه گردد: حیاة الامام الحسن( ع)، باقر شریف القرشى، ج 2، ص 457)- 472.( دار الکتب العلمیه) نظام حقوق زن در اسلام، شهید مطهرى، ص 306)- 309.( انتشارات صدرا) زندگى امام حسن( ع)، مهدى پیشوایى، ص 31- 39.( انتشارات نسل جوان) الامام المجتبى( ع)، حسن المصطفوى، ص 228- 234.( مکتب المصطفوى)
از گوشه و کنار تاریخ، سیدعلى شفیعى، ص 88.( کتابخانه صدر) زندگانى امام مجتبى( ع)، سیدهاشم رسولى محلاتى، ص 469- 484.( دفتر نشر فرهنگ اسلامى) حقایق پنهان، احمد زمانى، ص 331- 354.( انتشارات دفتر تبلیغات اسلامى)* چگونه خصلتى که در جاهلیت مورد ذم و سرزنش بود و مردمان آن دوره حاضر نبودند به چنین مردى زن دهند، آن وقت حضرت على( ع) فرزند زاهد و پارساى خود را چنین وصف کرده باشد؟!
