حیات دوباره به اندام های از بین رفته بدن

دادن حیات دوباره به اندام های از بین رفته، امیدواری زیادی را برای میلیون ها نفر که در لیست انتظار انجام انواع عملیات پیوند اعضاء قرار دارند، به ارمغان خواهد آورد.
در اواخر سال 2005 میلادی یک متخصص قلب به نام خانم «دوریس تیلور» به لطف خداوند حیات دوباره به سلول های مرده بخشید. موضوع از این قرار بود که او اقدام به شستشوی قلب چند موش با مواد پاک کننده نمود تا جایی که تمامی سلول ها شسته شده و از آن جدا شدند و آن چه که باقی مانده بود عبارت بود از اسکلتی از بافت های کاملاً شفاف که خانم «تیلور» نام آن را قلب روح گذاشت. سپس اقدام به تزریق سلول های قلب تازه از موش هایی که تازه به دنیا آمده بودند به قلب روح نمود و به دنبال آن در انتظار نشست. وی چهار روز بعد شاهد آن بود که سلول ها این فرصت را پیدا کردند که خود را در خانه بسازند و این واقعاً شگفت آور بود چون شروع فعالیت آنها (که بسیار هم کوچک بودند) کاملاً قابل رؤیت بود. ایشان مدیر تحقیقاتی قلب و عروق در دانشگاه مینه سوتا است.
در روز هشتم، ضربان قلب (که ابتدا در بعضی نقاط آن شروع شده بود) در تمام نقاط کامل شد و بدین ترتیب قلب فعالیت واقعی و اصلی خود را شروع کرد.
این رویداد در نشریه «طب طبیعی» (Nature Medicine) در سال جاری منتشر گردید که آن را نقطه عطفی در پزشکی دانسته اند چون برای نخستین بار بود که دانشمندان توانسته بودند از بافت های حیاتی، قلب فعال به دست بیاورند.
براساس آمار موجود 62 میلیون نفر انسان در قید حیات، با انواع مشکلات قلبی مواجه بوده یعنی وضعیت قلب آنها به گونه ای است که دیگر توانایی پمپ کردن و رساندن خون کافی را به سراسر بدن نداشته و استفاده از انواع دارو و یا جراحی های مختلف اغلب موفقیت آمیز نبوده است در نتیجه 60 درصد بیماران قلبی، پس از گذشت 5 سال از روز تشخیص بیماری، فوت می کنند. روش ابداعی خانم «تیلور» را باید اولین امید واقعی برای بهبودی بیماران قلبی به حساب آورد چون وی توانسته با استفاده از بافت های خونی یک قدم خود را به هدف نزدیک تر کند امّا بنا به گفته «تادمک آلیستر» مدیر یک شرکت مهندسی بافت های حیاتی در کالیفرنیا، هنوز راه زیادی در تکمیل این روش پیش روی هست. وی در ادامه می گوید برخی اظهار می کنند که می توانند طی ده سال آینده اقدام به رشد یک قلب از پایه بنمایند که چنین چیزی واقعاً یک حرف بی معنی بوده امّا روش ابداعی دکتر «تیلور» واقعی تر است چون ساده و در عین حال متقاعد کننده و باشکوه است زیرا با استفاده از قلب موجود او توانسته تمام بافت های ساختاری را ایجاد کند.
در سیستم ابداعی دکتر «تیلور» از سلول های قلب و قابلیت ماتریکسی آنها استفاده می شود بنابراین ظاهر قلب هایی که بدین ترتیب به وجود می آیند کاملاً شفاف است. اقدام بعدی ادغام کردن قلب با مخلوطی از سلول های قلبی بالغ از بدن خود بیمار بوده تا قابلیت هماهنگ شدن آنها را در مراحل بعدی ایجاد کنند و مانع از پس زدن عضو جدید شوند. نکته ای که باور آن دشوار بوده، این است که تیم تحقیقاتی زیر نظر دکتر «تیلور» مشاهده کرده اند که بنا به دلایلی نامشخص، به نظر می رسد سلول ها کاملاً آگاهند که چگونه در داخل محفظه خالی قلب و بافت های قلبی تقسیم شوند.
خانم «تیلور» در سال جاری فعالیتش را در جهت هدف بعدی خود که همانا ایجاد اندام های انسان به روش شبیه سازی بوده آغاز کرده است. او به محض کسب نتایج مناسب در ایجاد قلب موش، کار روی قلب خوک را آغاز نمود چون قلب خوک از نظر اندازه و شکل به قلب انسان نزدیک تر است.
هدف وی این است که روزی بتواند اندام های مختلف یک خوک یا قلب یک مرده را از سلول های خود تخلیه کرده و سلول های ابداعی خود را در آن کشت نموده و با استفاده از قابلیت ماتریکسی آن، اندامی تولید کند که قابلیت انطباق با بدن انسان داشته باشد. دانشمندان بنا به نظر دکتر «تیلور» باید بتوانند قبل از اینکه از قلب یک انسان اهداء کننده استفاده کنند و از قابلیت ماتریسکی آن برای مراحل بعدی کمک بگیرند، کارهای دیگری غیر از فعال شدن و به مرحله ضربان زدن انجام دهند چون قلب صرفاً یک ماهیچه نیست بلکه در آن بافت های دیگر و رگ های مختلفی وجود دارد. دکتر «تیلور» اقدام به نصب یک موتور در داخل شاسی نموده امّا او باید راهی پیدا کند تا بتواند سایر قسمت ها را نیز به داخل آن بیاورد. او در حال حاضر مشغول انجام این کار است. کاری که تاکنون انجام شده شستشو و جداسازی سلول های داخل آئورت موش بوده که تقریباً هم اندازه رگ های بدن انسان است. بافت های خونی در آزمایشگاه رشد داده شده اند و به قدری قوی هستند که توانایی تحمل 19پوند فشار در هر اینچ مربع را دارا بوده و قابلیت های کاری این بافت های خونی یا رگ ها به گونه ای است که می توان از آنها در پیوند قلب استفاده کرد.
دکتر «تیلور» تمرکز خود را در آینده نزدیک روی انسان و امور کلینیکی او قرار خواهد داد. اعتقاد دارد امکان پیوند اندام در طی چند سال آینده یعنی حتّی کمتر از یک دهه کاملاً وجود دارد. وی در خاتمه خاطر نشان می سازد که روش ابداعی او صرفاً مختص قلب نبوده بلکه امکان بهره گیری از این روش در پیوند کلیه، شش(ریه) و حتّی کبد نیز کاملاً وجود دارد.
منبع:نوآور-ش59