یوبی سافت طی چند سال گذشته روی لبه تیغِ منتقدین و مخاطبانش حرکت کرده است و عملکرد پر نوسانش نیز کمکی به بهبود ماجرا نداشته است. انتشار نسخه های کم کیفیت و بعضا ضعیف از فرانچایز های معروف این شرکت در کنار سیاست های پول محورانه اش در سال های اخیر موجب بی اعتمادی و در مواردی نفرت کاربران از این نام پرافتخار شده است.
بازی For Honor مهمترین محصول یوبی سافت در چند سال اخیر است. اهمیت این بازی از آن جایی است که می تواند بازیکنان را دوباره عاشق یوبی سافت کند و یا برای همیشه آن ها را دلسرد کرده و این شرکت را به یک بایکوت احتمالی بفرستد.
نوآوری و خلاقیت مدت ها است از ذهن سازندگان بزرگ صنعت بازی سازی رخت بربسته و جایش را به کلیشه های خوش آب و رنگ و سودآور داده است.
اما در این بین هستند کسانی که با ایده هایی بدیع و ساختار شکنانه مخاطب را شیفته کار و مغلوب ایده های شان کنند. در این چند سال اخیر بازی های کوچک با ایده هایی ناب و بعضا الهام گرفته شده به موفقیت های بزرگی رسیده اند که می توان برای مثال به بازی های استودیو Playdead اشاره کرد.
ولی وقتی نامی همچون یوبی سافت، شرکتی با منابع مالی غنی و تیم های چند ملیّتی می آید، ناخودآگاه سطح توقع ما صرفا از یک ایده خوب بالاتر می رود و باعث می شود که در کنار ایده ای نو، انتظار پیاده سازی آن در غالب یک محصول چشم گیر و کم نقص را داشته باشیم.
حالا یوبی سافت با ایده ای نو، توجه ما را به خودش جلب کرده، ایده ی جنگ در دورانی نه خیلی دور و نه خیلی نزدیک؛ دورانی که تنها خون و جنگ زبان مشترک ملت ها است و چیزی جز پیروزی و کسب قلمرو و غنیمت جنگی معنایی ندارد؛ جنگ کردن در قالبی که قبلا خیلی کم دیده شده و حالا فرصت آن است که بازیکنان هم بجنگند؛ جنگیدن برای پیروزی، برای فتح، برای افتخار.
For Honor چیزی است که خیلی ها منتظر آن هستند. تجربه مبارزه ای تن به تن با دیگر بازیکنان از بُعدی نزدیک و بدون تیر و تفنگ که طبق رسم جدید یوبی سافت برای تجربه آن در تمام مدت، حتی حالت تک نفره، به اینترنت نیاز دارید.
این موضوع، خود نشانی از آن است که هدف اصلی بازی حالت چندنفره بوده و مانند 1 Battlefield حالت تک نفره برای آشنایی با مکانیزم های بازی و استفاده از آن ها در حالت آنلاین است.
گیم پلی بازی همان ایده ی جدید است که پیشتر از آن حرف زده شد؛ دوربین سوم شخص و استایل مبارزاتی الهام گرفته شده از سری Souls که با اکشن متعادل شده ی Shadow of Mordor که در قالب مبارزات نفر به نفر صورت می گیرد. به این معجون، تمام کننده های خشنی از جنس سری Mortal Kombat اضافه کنید تا به ایده ی کلّی نوین ولی آشنای For Honor برسید.
این مبارزات را در نقش سه گروه موجود در بازی می توان تجربه کرد: وایکینگ ها، شوالیه ها و سامورایی ها. هر گروه، قهرمانان مخصوص به خود با مشخصات منحصر به فردی دارند. سرعت، قدرت و برد سلاح ها، هر کدام از آن ها را متمایز می کند. با پول رایج داخل بازی نیز می توان همه قابلیت های مذکور برای بهتر شدن جنگجوها را خریداری کرد.
یکی از جذابیت های بازی قابلیت شخصی سازی هم از نظر ظاهری و هم از نظر کارایی سلاح ها و زره ها برای تمام قهرمانان است. در آخر هر مبارزه بنا به شانس، ممکن است سلاح و یا آیتمی برای شما باز شود که می توانید از آن ها برای شخصی سازی قهرمان خود استفاده کنید.
نکته جالب در مورد این آیتم ها این است که شما می توانید مشخصات هر آیتمی را با دیگری عوض کنید؛ یعنی اگر دو شمشیر دارید که ظاهر یکی و مشخصات فنی دیگری را ترجیح می دهید، می توانید آن ها را ترکیب کرده و یا حتی اگر آیتمی بلااستفاده دارید آن را برای کسب امتیاز تجربه نابود کنید.
نخستین مُد، مبارزات تک به تک یا همان دوئل ها هستند که به جرات می توان از آن ها به عنوان جذاب ترین بخش For Honor نام برد. در این حالت، هر بازیکن با انتخاب قهرمان خود به مصاف حریفان می رود تا مبارزه ای را در پنج راند متوالی تجربه کند. پیروز نبرد کسی است که بتواند بیشترین پیروزی را به دست آورد. حالت بعدی مبارزات 2 به 2 هستند که همان حالت دوئل در قالب چهار نفره است.
امّا بزرگترین مُد بازی که احتمالا پرطرفدارترین آن ها هم در زمان انتشار بازی باشد، حالت 4 به 4 است. در این حالت دو تیم که هر یک متشکل از چهار بازیکن است رو به روی هم قرار می گیرند امّا تمایز اصلی با مُد های قبل آنجا است که در این حالت هر تیم سواره نظام هایی در اختیار دارند که توسط هوش مصنوعی کنترل می شوند.
نکته دیگر اینکه برای پیروزی در این مُد باید نقاط مختلفی در نقشه را در تصرف خود درآورید و از آن ها محافظت کنید؛ در آخر تیمی که بیشترین امتیازات را از این حالت به دست آورد پیروز میدان خواهد بود.
نکته قوّت بازی این است که برای هر سلیقه ای حالتی تعریف شده است؛ برای عاشقان کل کل های پشت کنسولی دوئل ها، برای کسانی که میخواند با دوست خود پا به نبرد بگذارند حالت 2 به 2 و در آخر برای کسانی که تشنگان جنگ های شلوغ هستند و البته روحیه تیمی و همکاری دارند نبرد های 4 به 4.
همانطور که گفته شد تمرکز اصلی بازی روی حالت چند نفره آن است و همین امر موجب تضعیف حالت داستانی شده. آنچه در نسخه بتا قابل تجربه بود، بسیار ناامید کننده به نظر می رسد.
داستانی پیش پا افتاده، طراحی مراحل مشابه و ناکارآمد، بخشی از مشکلات بی شمار حالت داستانی است. برای مثال در خط داستانی سامورایی ها، در اولین مرحله شما مجبور به مخفی کاری هستید در حالی که مکانیزمی برای مخفی کاری تعریف نشده است!
در هر صحنه تعداد زیادی دشمن در کنار هم وجود دارند که امکان حرکت مخفیانه را به شما نمی دهند و در هر لحظه ای شما روی آن ها نشانه گر را متمرکز کنید، حتی اگر پشت به شما باشند، شناسایی می شوید و در کنار اینها هم تمام کننده ی مخفیانه ای در بازی وجود ندارد. و یا در جایی دیگر مرحله ی اسب سواری وجود دارد و تنها کار شما این است که در مواقعی همانند صحنه های QTE دشمنی را از پای درآورید.
وقتی نام یوبی سافت می آید ناخودآگاه کلمه باگ برای طرفداران تداعی می شود. میزان باگ های گرافیکی در بازی های اخیر این شرکت آنقدر بالا رفته است که دیگر همگان به آن ها عادت کرده اند.
امّا در کمال تعجب بعد از چندین ساعت تجربه این بازی در حالت بتا، حتی یک باگ هم قابل مشاهده نبود که همین موضوع نوید یک دوره جدید از یوبی سافت و آن نقطه عطفی که در موردش بحث شد می دهد.
حال این موضوع، آن جایی ارزش بیشتری پیدا می کند که گرافیک و پرفورمنس بازی خیره کننده و بی نقص است؛ جزییات زیاد در طراحی محیط ها و شخصیت های بازی نسبت به اصلیت آن ها، دقت در طراحی هنری بازی و همچنین انیمیشن های روان همگی از نقاط قوت For Honor هستند.
در کنار زیبایی های بصری، بازی از لحاظ سمعی نیز شما را نا امید نمی کند و موسیقی شما را از هر لحاظ راضی نگه میدارد؛ چه هنگام گشت و گذار در منو ها و یا در هنگام نبرد که شما نیاز به شنیدن مارش های نظامی با ضرب آهنگ بالا را دارید.
از آنجایی که این عنوان نفسا یک بازی چندنفره با محوریت مبارزات آنلاین بوده، تنها نگرانی این است که آیا بازی جذابیت خود را برای چندین ماه بازی کردن حفظ خواهد کرد یا به سندروم The Division دچار خواهد شد و بعد از یک هفته تقریبا غیر قابل اعتنا می شود. بازی باید دلیلی برای ما داشته باشد که پس از چند روز احساس آشنای دور ریختن 60 دلار پول را نداشته باشیم.
در آخر باید گفت امید به این عنوان به عنوان ناجی یوبی سافت بالا است مگر اینکه آن ها خودشان با تصمیمات غلط دست به خودکشی بزنند، این بازی در واقع جنگی واقعی برای آن ها نیز هست؛ جنگی برای به دست آوردن دل مخطبان ناراضی، جنگی برای روسفیدی در بین رقیبان، جنگی برای بقا در صنعت سرگرمی، جنگی برای خوشنامی، برای افتخار.
