به گزارش خبرنگار مهر، فرهاد توحیدی، فیلمنامه نویس و داور بخش سینمای ایران جشنواره فیلم شهر گفت: حدود دویست سال است که جنس مسأله ما با شهرنشینی عوض شده است، شاید از دهه سی به بعد. در این شصت سال اخیر بحث سبک زندگی و پایبندی به قالب های سنتی یا تقابل سنت و مدرنیته در قالب زندگی شهری خود را بیشتر نشان داده است. همه شهرهای بزرگ ما بعد از دهه سی شروع به پوست اندازی کردند و مثلا ساخت اولین مجموعه های آپارتمانی در تهران از اواخر دهه سی و اوایل دهه چهل شروع می شود.
او درباره تغییر شکل شهرنشینی بیان کرد: تبدیل شدن خانه به آپارتمان دغدغه هایی مثل محرمیت و اشراف خانه ها به یکدیگر و ... را ایجاد می کند. از طرف دیگر توسعه کشور رشد حاشیه نشینی و آسیب زا بودن آن را ایجاد کرده است بنابراین ما چالش هایی داریم که از نگاه من هیچ وقت برطرف نشده و همچنان در یک دوره برزخ به سر می بریم. نه می توانیم بگوییم جامعه شهرنشین داریم نه می توانیم بگویم سنتی است. هنر، فرصتی است برای طرح چالش هایی از این دست و سینما بهترین محمل است برای به جریان در آوردن این پرسش ها بنابراین فیلم شهری فیلمی است که موضوعات آن به زیست خاص شهری مربوط باشد و نه فقط روایت قصه در چند لوکیشن داخلی و خارجی واقع در یک شهر.
این فیلمنامه نویس همچنین گفت: فیلم شهری لزوما فیلم تلخی نیست و قصه های ملودرام یا کمدی هم در شهر اتفاق می افتند. حتی در آثار کمدی قبل از انقلاب مثل مجموعه فیلم های «صمدآقا» می توان تقابل بین شهر و روستا را دید، پس به نوعی آن هم فیلم شهری است. در هر دوره ای به شیوه متفاوتی به شهر پرداخته شده است مثلا در برخی فیلم های قدیمی این کلیشه را مرور می کردند که شهر جای آدم های خرابکار است و زندگیِ پر از صفا و صمیمیت را تنها در روستا می توان جست که این هم یک نوع از سینمای شهری است. مهم این است ما بفهمیم در شرایط فعلی به چه فیلم شهری و با کدام دغدغه ها نیاز داریم. فیلمی جدید مثل «فروشنده» هم تا بن دندان شهری است و چالش هایش مطابق با زندگی امروز است بنابراین شهر در تاریخ سینمای ایران همواره به عنوان یک عنصر مهم وجود داشته است.
