تنبلی چشم نوعی اختلال بینایی است که در دنیا بیش از 120 میلیون نفر به آن مبتلا هستند. در کشور ما بیش از یک میلیون نفر به آن مبتلا هستند. اگر به موقع تشخیص داده و درمان نشود، فرد را از یک یا هر دو چشم بسیار کم‌بینا یا نابینا خواهد کرد و با تشخیص به موقع، به راحتی و به طور کامل قابل درمان است.
چشمان بعضی از کودکان با آنکه سالم و طبیعی به نظر می‌رسند اما از سلامت و دید کافی برخوردار نیستند. کامل‌شدن مرکز بینایی در مغز، از دوران جنینی تا حدود 12 سالگی ادامه دارد اما حداکثر سرعت رشد آن تا دو سالگی است. نتیجه تکامل دستگاه بینایی در این دوران، دید واضح و کامل است. در این مدت به‌خصوص در سه سال اول زندگی، هر عاملی که سبب اشکال دید در یک یا هر دو چشم کودک شود، رشد و تکامل دستگاه بینایی را متوقف می‌سازد و در نتیجه موجب کاهش میزان بینایی طفل می‌شود. معنی این سخن آن است که امکان دارد چشمی که از نظر ظاهر طبیعی است، از بینایی کالم و طبیعی برخوردار نباشد. در صورتی که اشکال دید کودک پیش از پنج سالگی درمان شود؛ حتی اگر چشم در این مدت تنبل شده باشد، با درمان بینایی کامل به دست می‌آید. پیش از پنج سالگی، هرچه درمان چشم تنبل بیشتر به عقب بیفتد، احتمال به دست آوردن بینایی کامل کمتر می‌شود، به طوری که پس از 12 سالگی، درمان هیچ تاثیری در بینایی نخواهد داشت.
تنها راه پیشگیری از تنبلی چشم، تشخیص به موقع عوامل ایجادکننده آن است و چون بسیاری از این عوامل برای خانواده‌ها ناشناخته است، چشم همه کودکان باید حداقل سه بار پیش از دبستان در زمان‌های مختلف معاینه شود:
1) اولین روزهای پس از تولد
2) دو تا سه سالگی
3) پنج تا شش سالگی
همچنین اگر کودکی انحراف چشم دارد، والدین باید به محض تشخیص او را نزد متخصص برده و تحت درمان قرار دهند. درمان تنبلی چشم اغلب بستن چشم سالم است، تا چشم تنبل به کار بیفتد و تنبلی آن برطرف شود. مدت بستن چشم را متخصص تعیین می‌کند.
منبع:www.salamat.com
/ع
