ابراز دوستی

رابطه‏هایی که بر پایه دوست‏داشتن و محبت است، استوارتر و دیرپاتر است. اهرم نیرومند عشق و محبت نیز، در بسیاری از زمینه‏های اجتماعی و ارتباطات انسانی، کارسازتر از عوامل دیگر است. از این‏رو، ریشه‏یابی عوامل تقویت‏کننده دوستی، ریشه‏کنی عوامل سست‏کننده علاقه‏ها و استفاده از عوامل محبت‏آفرین، در بهبود مسایل معاشرت مهم است.
اگر عقل و اندیشه، در زندگی نقش «چراغ راهنما» دارد که روشنی می‏بخشد و راه را نشان می‏دهد، عشق و محبت قلبی نیز نقش «موتور محرک» را دارد که پیش‏برنده است و حرکت‏آفرین و زبان دل، قوی‏تر از زبان عقل است و گاهی هم که محبت و عشق، فرمان می‏دهد، عقل از پای می‏ماند و مطیع می‏گردد.

آثار مثبت و منفی محبت
 

در روابط انسانی، عشق و علاقه، هم آثار نیک و جهات مثبت دارد و هم اگر بی‏حساب و بی‏معیار و خارج از کنترل باشد، پیامدهای سوء خواهد داشت.
به همان اندازه که دوست‏داشتن و عشق‏ورزیدن، در انسانِ دوستدار، کشش و امید و دلگرمی ایجاد می‏کند، او را به همرنگی و همسانی با محبوب و اطاعت از معشوق می‏کشاند و عاشق را به فداکاری، گذشت و ایثار در راه محبوب می‏کشاند، گاهی هم حقایق را بر انسان پوشیده می‏سازد و عیبها را کتمان می‏کند و نقاط ضعف را به نقاط قوت تبدیل می‏نماید و زشت را زیبا جلوه می‏دهد و این، از عوارض سوء «افراط در محبت» است.
به تعبیر حضرت رسول(صلّی الله علیه و آله و سلّم) : «حُبُّ الشّئِ یُعْمی و یُصِمُّ»1، علاقه به چیزی انسان را کور و کر می‏کند.
و به فرموده حضرت امیر(علیه السّلام): «مَنْ عَشِقَ شیئا اَعْشی بَصَرَهُ وَ اَعْمی قَلْبَهُ ...»2 کسی که به چیزی عاشق و شیفته شود، این محبت، چشم صورت و چشم دل او را نابینا می‏سازد، پس او با چشمی ناسالم می‏نگرد و با گوشی ناشنوا می‏شنود و خواسته‏ها و تمنیات، عقل او را از هم می‏گسلد و دنیا، دلش را می‏میراند ...
محبت، گاهی در داوری انسان نسبت به دیگران هم اثر می‏گذارد و محبت را به داوری ناحق می‏کشاند. علاقه، در نپذیرفتن نقد و انتقاد هم مؤثر است. اگر شما دوستدار کسی باشید ، اغلب حاضر نیستید در باره او انتقاد و عیبجویی بشنوید.
محبت، بعضی محبوبها را مغرور می‏سازد. برخی ظرفیت آن را ندارند که طرفِ محبت قرار بگیرند و گرفتار عُجب می‏شوند. بعضی کودکان اگر محبت زیادی ببینند ، لوس و پرتوقع و دشوار و خودپسند می‏گردند. به هر حال ، اینها عوارض نیک و بد محبت است که نباید از نظر دور بماند.

ابراز علاقه
 

آنچه بیشتر به جنبه معاشرتی مربوط می‏شود، آشکار کردن محبت و علاقه به دیگران است. اگر کسی را دوست دارید، چه از دوستان و برادران ایمانی، یا نسبت به فرزندان و همسر و ... این محبت را بر زبان آورید و آن را ابراز کنید، تا محبتها افزوده شود و دوستیها تداوم و استمرار یابد.
انسان علاقه دارد که مورد علاقه و محبت دیگران باشد. اگر آن دوستداران، محبت خود را آشکار کنند، محبوب هم به محبّان علاقه‏مند می‏شود و این محبت دو جانبه، زندگیها را از صفا و صمیمیت بیشتری برخوردار می‏سازد. ما اگر بدانیم که خدا دوستمان دارد، ما هم خدا را بیشتر دوست خواهیم داشت. اگر بدانیم و بفهمیم که رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل بیت(علیه السّلام) به ما شیعیان عنایت و محبت دارند و این علاقه را بارها نشان داده و اظهار کرده‏اند، محبت عترت در دل ما بیشتر خواهد شد. اینکه خداوند بارها در قرآن کریم، محبت خویش را ابراز کرده و در آیاتی که « اِنَّ اللّه‏َ یُحبَّ الذّین ...» دارد، می‏فرماید که دوستدار پاکان، توبه‏کنندگان، پاکی‏جویان، نیکوکاران، متّقین، متوکلین، صابران، اهل قسط و عدل است. و در جایی از کسانی یاد می‏کند که هم خدا آنان را دوست دارد و هم آنان به خدا علاقه دارند (یُحبّهم و یُحبّونه)3 توجه به این نکته، «حبّ خدا» را در دلها شعله‏ور می‏سازد. وقتی ائمه معصومین(علیه السّلام) محبتهای خویش را نسبت به هوادارانشان ابراز می‏کنند، متقابلاً این اظهار عشق، عشق می‏آفریند. از حضرت علی(علیه السّلام) می‏پرسند:
* اگر عقل و اندیشه، در زندگی نقش «چراغ راهنما» دارد که روشنی می‏بخشد
و راه را نشان می‏دهد، عشق و محبت قلبی نیز نقش «موتور محرک» را دارد
که پیش‏برنده است و حرکت‏آفرین و زبان دل، قوی‏تر از زبان عقل است
و گاهی هم که محبت و عشق، فرمان می‏دهد، عقل از پای می‏ماند و مطیع می‏گردد.
* اگر کسی را دوست دارید، چه از دوستان و برادران ایمانی، یا نسبت به فرزندان و همسر و ...
این محبت را بر زبان آورید و آن را ابراز کنید، تا محبتها افزوده شود و دوستی ها تداوم و استمرار یابد.
یا علی! چگونه‏اید؟ می‏فرماید: دوستدار دوستانمان و دشمنِ دشمنانمان هستم: «اَصْبَحْتُ مُحِبّا لِمُحِبّنا و مُبْغِضا لِمَنْ یُبْغِضُنا».4 آیا اگر بدانیم که مولای متقیان به دوستانش علاقه دارد، نخواهیم کوشید که گوهر عشق او را در سینه داشته باشیم؟!
آنچه روابط دوستانه را نیرومندتر می‏سازد، ابراز علاقه است. ممکن است شما به کسی علاقه و ارادت داشته باشید، ولی به دلیل تنبلی و بی‏حالی، یا خجالت و شرم یا به هر علت دیگر هرگز بر زبان نیاورید و به او نگویید که دوستش دارید، او از کجا پی به علاقه‏مندی شما ببرد و به شما علاقه پیدا کند؟ کلید جلب محبت او ، ابراز علاقه خودتان است. این نکته در دستورالعملهای اخلاقی آمده و حتی بابی برای آن گشوده شده است.5
امام صادق(علیه السّلام) فرمود: « اذا اَحْبَبْتَ رَجُلاً فَأَخْبِرْهُ »6 اگر به کسی علاقه و محبت داشتی، او را آگاه کن.
در روایت است که مردی از مسجد گذر کرد، در حالی که امام باقر(علیه السّلام) و امام صادق(علیه السّلام) نیز در مسجد نشسته بودند. یکی از اصحاب امام باقر(علیه السّلام) گفت: به خدا قسم من این شخص را دوست می‏دارم. امام فرمود: پس به او خبر بده، چرا که این خبردادن ، هم مودّت و دوستی را پایدارتر می‏کند، هم در ایجاد الفت، خوب است « اَلا فَأَعْلِمْه فَاِنَّهُ اَبْقی لِلْمَوَدَّةِ وَ خیرٌ فی الأُلفة».7
از پیامبر خدا(صلّی الله علیه و آله و سلّم) نیز روایت است که فرمود:
« اِذا اَحَبَّ اَحدُکم صاحِبَهُ اَوْ اَخاهُ فَلْیُعْلِمْهُ »8
* از پیامبر خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) نیز روایت است که فرمود:
« اِذا اَحَبَّ اَحدُکم صاحِبَهُ اَوْ اَخاهُ فَلْیُعْلِمْهُ»
هر یک از شما دوست یا برادر دینی‏اش را دوست بدارد، پس به او اعلام کند.
* ابراز عشق و علاقه در محیط خانواده، میان دو همسر، یا میان پدر و مادر نسبت به فرزندانشان خانه را به بهشت تبدیل می‏کند. چه دوزخهای سوزانی که معلول کمبود محبت و عاطفه فرزندان از جانب والدین است و حسرت شنیدنِ «عزیزم، دلبندم، تو را دوست دارم و ...» سالها بر دل کودکان می‏ماند و گرفتار عقده کمبود محبت می‏شوند.
هر یک از شما دوست یا برادر دینی‏اش را دوست بدارد، پس به او اعلام کند.
در حدیث دیگری همین مضمون آمده، با این اضافه که «فانّه اَصْلَحُ لِذاتِ الْبَیْنِ».9 این اعلام دوستی، برای اصلاح و آشتی میان افراد، شایسته‏تر و مفیدتر است.

نقش ابراز علاقه در خانواده
 

نکته‏ای که یاد شد، غیر از محیط اجتماعی و روابط انسانی مسلمانان با یکدیگر ، در محیط خانه و میان افراد خانواده هم مطرح است. صفای زندگی به حاکمیت عشق و علاقه بر محیط زندگی و معاشرت است و اگر دوستی و علاقه نباشد، زندگی جهنمی است سوزان و محیطی است سرد و بی‏روح.
گاهی گفتن کلمه «دوستت دارم» ، شعله محبت را فروزان می‏کند و به زندگیها روح و نشاط می‏بخشد. ابراز عشق و علاقه در محیط خانواده ، میان دو همسر ، یا میان پدر و مادر نسبت به فرزندانشان خانه را به بهشت تبدیل می‏کند. چه دوزخهای سوزانی که معلول کمبود محبت و عاطفه فرزندان از جانب والدین است و حسرت شنیدنِ «عزیزم، دلبندم، تو را دوست دارم و ...» سالها بر دل کودکان می‏ماند و گرفتار عقده کمبود محبت می‏شوند.
پیامبر اکرم(صلّی الله علیه و آله و سلّم) فرمود: «قولُ الرَّجُلِ لِلْمَرْأةِ اِنّی اُحبُّکِ لا یَذْهَبُ مِنْ قَلْبِها اَبَدا».10 اینکه مرد، به همسر خود بگوید: «تو را دوست دارم» ، هرگز از دل همسر بیرون نمی‏رود!
شگفتا که یک جمله کوتاه و ساده ، ولی یک دنیا تأثیر و عشق‏آفرینی! و چقدر بخیلند آنان که از گفتن چنین واژه‏های محبت‏آوری نسبت به همسر و فرزندان و دوستان و بستگان خویش، مضایقه دارند و از عواقب و پیامدهای نیکو و آثار سازنده آن غافلند.
ابراز دوستی و محبت ، تنها به گفتن و لفظ نیست. گاهی احترام کردن ، بوسیدن ، نوازش کردن ، هدیه و سوغات خریدن و این گونه حرکات ، نشانه عشق و دوستی است.
رسول خدا(صلّی الله علیه و آله و سلّم) فرمود: « اَحِبُّوالصبیّانَ وَ ارْحَمُوهمُ».11 کودکان را دوست بدارید و به آنان ترّحم و شفقت نمایید. لطف و مهربانی به خردسالان، گواه عشق و محبت نسبت به آنهاست. و ترّحم ، خود نشانه محبت داشتن به فرزندان است. در روایات بسیاری به بوسیدن فرزند توصیه شده و برای هر بوسیدن اولاد ، درجه‏ای در بهشت منظور گشته است « مَنْ قَبَّلَ وَلَدَهُ کَتَبَ اللّه‏ُ لَهُ حَسَنَةً ...».12
در روایت است: روزی حضرت رسول(صلّی الله علیه و آله و سلّم) ، دو فرزندش امام حسن و امام حسین(علیهماالسلام) را بوسید. اقرع بن‏حابس کنار حضرت بود. گفت: من ده فرزند دارم، تاکنون هیچ کدام را نبوسیده‏ام! پیامبر خدا فرمود: من با تو چه کنم، که خدا رحمت و عطوفت را از دلت کنده است.13 در روایات متعددی هم به رعایت عدالت در بوسیدن و پرهیز از تبعیض در بوسیدن و ابراز محبت به فرزندان تأکید شده است.
راستی، فرزندی که از پدر و مادر محبت ندیده و سخن گرم و عشق‏آفرین نشنیده است ، آیا به این نتیجه نمی‏رسد که دوستش ندارند و در خانه جایی ندارد و کسی او را به حساب نمی‏آورد؟ و آیا این «عقده» ، بعدها برای او چه پسر باشد و چه دختر، مشکل به بار نمی‏آورد؟ کودکانی که از خانه فرار می‏کنند، پسران و دخترانی که جذب برخوردهای عاطفی دشمنان دوست‏نما می‏شوند و به فساد می‏گرایند، آیا جز معلول فقدان محبت و عاطفه در درون خانواده است؟ اگر فرزندان در محیط خانه از نظر عاطفی و محبت اشباع شوند، هرگز به دام شیادان که با تور محبت به شکار جوانان و نوجوانان می‏پردازند، نمی‏افتند.
بررسی پرونده برخی از بزهکاران و مجرمین یا فراریان از خانه یا اقدام‏کنندگان به خودکشی، نشان‏دهنده کمبود محبت آنان در خانه و از سوی والدین است. در نامه دختری که پس از آلوده‏شدن و گرفتاری در دام شیادان و گرگهای عفاف، اقدام به خودکشی کرده، چنین آمده است (در باره مادرش): « او مادر من بود. برای تربیت من که تنها فرزندش بودم رنج بسیار کشید، ولی هرگز نخواست دوست من باشد ... روزی رسید که این کمبود را شیطان دیگری جبران کرد. من که تشنه محبت بودم ، دست پرمهر او را به گرمی فشردم و به رویش آغوش گشودم. یقین دارم که دختران محبت‏دیده، هرگز دچار این لغزش نمی‏شوند. کسی که در خانه‏اش چشمه آب حیات دارد، به دنبال سراب نمی‏رود ...».14
نتیجه آنکه؛ حیات اجتماعی، شادابی و صفای خود را مدیون محبت و دوستی است. وقتی به کسی علاقه و محبت داریم، چه پدر و مادرمان باشد، چه برادر و خواهرمان، چه فرزندانمان ، چه استادمان، چه شاگردمان، چه هر انسان دیگری که به دلیل داشتن فضیلتی و برخورداری از عملکردی شایسته و تحسین‏برانگیز ، محبوب ما شده و در خانه دلمان جای گرفته است، این دوست‏داشتن و ارادت و عشق را بر زبان آوریم و در دل نگه نداریم.
ابراز دوستی و اظهار علاقه، خود ما را هم مورد علاقه و محبت دیگران قرار می‏دهد. معاشرت گرم و محبت‏آمیز با دیگران، هنری است شایسته که باید کوشید این ادب اجتماعی را فرا گرفت و به کار بست.ادامه دارد.

پی نوشت ها :
 

1 ـ بحارالانوار، ج74، ص165.
2 ـ نهج‏البلاغه، صبحی صالح، خطبه 109.
3 ـ سوره مائده، آیه 54.
4 ـ سفینة‏البحار (چاپ اسوه)، ج2، ص17.
5 ـ باب استحباب «اخبار الأخ فی اللّه‏ یحبّه له و اَنّ القلب یهدی الی القلب». (بحارالانوار، طبع بیروت، ج71، ص181.
6 ـ بحارالانوار، ج71، ص181.
7 ـ همان.
8 ـ همان، ص182.
9 ـ همان.
10 ـ وسائل‏الشیعه (آل‏البیت)، ج20، ص24.
11 ـ همان، ج21، ص483.
12 ـ میزان الحکمه، ج10، ص699.
13 ـ همان، ص100.
14 ـ تربیت کودک در جهان امروز، احمد بهشتی، (چاپ جدید)، ص136.
 

* ارسال مقاله توسط عضو محترم سایت با نام کاربری : sm1372
/ج