اولین و مهم‌ترین توصیه این است که بچه‌ها را وارد دعوایتان نکنید؛ آنها توانایی سازگار شدن ندارند. علایم و نشانه‌های پدیدار شدن دعوا و مشاجره را تشخیص دهید و آن را به زمانی که بچه‌های حضور نداشته باشند معوق کنید.
یک قدم به عقب بردارید، تا 10 بشمارید، آرام شوید و خودتان را از محیط خطر دور کنید. بهترین علاج عصبانیت، به تاخیر انداختن آن است. معمولا آوردن افکار روی کاغذ شما را متوجه می‌کند که موضوع چندان شدیدی برای دعوا و مشاجره وجود نداشته است. وقتی افکار در ذهن ما بماند، شدت آنها بیشتر و بیشتر خواهد شد. با مراجعه به مشاور خانواده، طریقه رفتار با همسرتان را اصلاح کنید. سعی نکنید با سکوت عصبانیتتان را نگه داشته یا آن را مخفی کنید.
• برای توصیف ساده احساساتتان بعد از مشاجره با فرزندتان وقت بگذارید، بدون اینکه بخواهید همسرتان را بدنام کنید.
• فرزندتان را مطمئن کنید که همدیگر را و آنها را دوست دارید.
• برای فرزندتان توضیح دهید که دعواها و مشاجرات کوچک هر از گاهی ممکن است در خانواده اتفاق بیفتد و سعی خواهید کرد که از این به بعد دعوای شدید نداشته باشید.
• اجازه بدهید فرزندتان درمورد مشاجره سوال کند. بچه‌ها ممکن است در مورد رابطه پدر و مادرشان دچار ترس و نگرانی شوند چون در واقع بحث و مشاجره شما را خوب نمی‌فهمند. از این‌رو، باید به آنها فرصت دهید این نگرانی‌ها را به حداقل برسانند.
• شدت دعوا را کنترل کنید. اگر می‌بینید که دعواهایتان روز به روز شدیدتر و بیشتر می‌شود، کمک بگیرید. از روان‌شناس و مشاور خانواده بخواهید که موقعیت بین شما را کمی آرام‌تر کرده و نظرات هر دو شما را جویا شود.
منبع: http://www.salamat.com