چند روز قبل عکس محسن در حالی که یک داعشی پشت سرش ایستاده و او را به اسارت گرفته بود مرزهای انسانیت را جابجا کرد. عکس تمام آیتم‌های عاشورا را در بر داشت. از حرامی جنایتکاری که پلیدی از چهره‌اش می‌چکید تا نگاه پرصلابت مردی که مرگ را در عمق چشمانش حقیر می‌شمرد. حتی دود و چادر پس‌زمینه و سرخی آسمان هم عاشورای سال 61 هجری را تداعی می‌کرد.
چند روز بعد خبر شهادت محسن حججی توسط همسرش منتشر شد. ایادی داعش محسن را سربریدند. شهید به آرزویش رسید. شهادت در دفاع از آل‌الله آرزوی همه کسانی است که این روزها به مقابله با سلفی‌ها در سوریه و عراق می‌روند. ایرانی و افغان و عرب همه زیر پرچم سیدالشهدا و در دفاع از حریم حرم به مقابله با سفاکانی می‌روند که به نام دین تیشه بر ریشه اسلام می‌زنند.
جدای از فداکاری‌هایی که امثال محسن انجام داده و می‌دهند باید پرسید این شهید و هم‌مسلکانش به چه کسانی تعلق دارند؟ واکنش‌ها پاسخ را روشن می‌کند. این روزها از ورزشکار گرفته تا هنرمند، از سیاست‌مدار تا مردم کوچه و بازار، همه و همه به شهیدشان بالیده‌اند. این یعنی محسن و امثال او متعلق به یک ملت هستند. آن‌ها کیلومترها دورتر از مرزهای ایران خون می‌هند تا در این کشور خونی به ناحق به زمین نریزد.
در میان واکنش‌ها، ابراز احساسات و افتخاری که به عمل قهرمانانه شهید می‌شود چنین واکنش‌هایی هم دیده می‌شود: «محسن به کودک سه‌ساله‌ات چه بگوییم؟... بگوییم پدرت رفت با سَلَفی‌ها بجنگد تا اینجا عده‌ای در امنیت با حامیان قاتل پدرت سِلفی بگیرند؟»
از این دست واکنش‌ها کم نبوده و تنها هم مختص به این ماجرا نیست. عده‌ای تا می‌بینند بازار احساسات در موضوعی داغ است تلاش می‌کنند با مقایسه‌های عجیب و غریب، از اتفاق پیش آمده سوءاستفاده سیاسی خود را کرده و در واقع موضوع را مصادره به مطلوب کنند و جناح سیاسی مقابل خود را به گوشه رینگ بیاندازند.
از طرفی بعضی‌ها با انگ زدن به مخالفان خود، ابراز ارادت به شهید را تنها مختص به خود دانسته و می‌گویند وقتی امثال محسن خون می‌دادند آن‌ها به فکر برخی مطالبات اجتماعی بوده‌اند و حالا حق ندارند از شهادت محسن حماسه بسازند! انگار شهید تنها اختصاص به گروهی خاص داشته و دیگران باید از تمسک به او محروم شوند.
کمتر از 10 روز پیش در حاشیه مراسم تحلیف رئیس‌جمهور در مجلس سلفی برخی نمایندگان با فدریکا موگرینی سر و صدا به پا کرد. اتفاقی که در جای خود تقبیح شد و برخی نمایندگان هم از نوع رفتار خود عذرخواهی کردند. شاید آن اشتباه به جای خود می‌توانست محلی برای برخی عقده‌گشایی‌ها باشد اما ارتباط دادن عکس محسن حججی با عکس نمایندگان شاید کمی عجیب به نظر برسد.
به راستی چه فرقی بین کاسبان سَلَفی و کاسبان سِلفی است وقتی هر دو گروه خون شهید را پایمال کرده و تنها به مقاصد سیاسی خود می‌اندیشند؟ سِلفی گرفتن نمایندگان مجلس با موگرینی چه ارتباطی به حماسه شهیدی دارد که در جنگ با سَلَفی‌ها به شهادت رسیده؟ تا کی باید شاهد باشیم که عده‌ای برای آن‌که مخالف خود را کنار بزنند علاوه بر تنگ کردن دایره خودی‌ها و بیرون گذاشتن تعداد زیادی از مردم از این دایره، به قیاس‌های مع‌الفارق رو بیاورند؟
شاید بهتر باشد برخی سیاسیون و کسانی که ادعای ارزشی بودن دارند کمی بیشتر به مرام و مسلک امثال شهید حججی نگاه کنند تا دست کم برای مقاصد زودگذر دنیایی خود به چنین رفتارهایی که کم از آن‌ها که در مقابل شهید حججی ایستادند، ندارد مستمسک نشوند.
آرین افخمی _ خبرنگار سیاسی ایسنا
