این داستان‌نویس در گفت‌وگو با ایسنا، درباره تب نوشتن و نویسنده شدن، اظهار کرد: رویکرد به نوشتن به‌ویژه در بین زنان بیشتر از گذشته شده است و من مشکلی در رویکرد به نوشتن نمی‌بینم. البته باید دقت کرد، کسانی که شروع به نوشتن می‌کنند باید علاوه بر ذوق و استعداد در نویسندگی، حرفی برای گفتن داشته باشند و اهل مطالعه باشند تا چیزی که ارائه می‌کنند ارزش خوانده شدن داشته باشد. کسی که کتابی ارائه می‌کند باید کتابش به قدری کیفیت داشته باشد که ناشر با کمال میل حق تألیف را بپردازد نه این‌که فردی با هزینه شخصی خود کتابش را چاپ کند.
او با بیان این‌که شبکه‌های اجتماعی فرصت گفتمان را بیش از گذشته ایجاد کرده‌اند، گفت: فرد با در دست داشتن موبایل می‌تواند به راحتی هر متنی را تایپ کند و ارائه دهد. مطالعه جدی در کار نیست، بلکه هر تصویر و پستی که در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شود تلنگری است برای کسانی که ذوقکی برای نوشتن دارند.
تجار افزود: برخی متون بار ادبی و کیفی ندارند و مانند حباب روی آب هستند و از بین می‌روند. البته برخی از متون بار ادبی و کیفی دارند.
او خاطرنشان کرد: در گذشته این‌طور نبود که همه دنبال موسیقی، خطاطی، نقاشی و نویسندگی بروند، رویکرد به نوشتن و کارگاه‌های نویسندگی بیش از گذشته شده است. افراد زیادی وارد این عرصه می‌شوند ولی هرکسی در این زمینه مانا نیست.
این داستان‌نویس و مدرس داستان‌نویسی با اشاره به تجربه چندساله تدریس در کارگاه‌های داستان‌نویسی خود با بیان این‌که کارگاه‌های داستان‌نویسی در تب نوشتن تأثیرگذار است، اظهار کرد: اگر ببینم فردی ذوقکی دارد با او کار می‌کنم؛ در حدی که یکی دو داستان از او منتشر شود. به نظرم باید این افراد را راهبری کرد تا بتوانند داستان‌های‌شان را منتشر کنند و مهم این است که کارهای بعدی‌شان را ارائه دهند.
او یادآور شد: هرکسی نوشتن را ادامه نمی‌دهد، افراد کمی در این مسیر مانا هستند و به صورت جدی این راه را ادامه می‌دهند و به یک نویسنده حرفه‌ای تبدیل می‌شوند؛ مهم این است که در آن‌ها این باور ایجاد شود و بر فنون نوشتن تسلط پیدا کنند. باید شور نویسندگی در وجودشان بارور شود تا این شعله در وجودشان فروکش نکند.
راضیه تجار در پاسخ به این سوال که چگونه می‌توان بین نارضایتی از کتاب‌خوانی ما ایرانی‌ها و رغبت به نوشتن تناسب برقرار کرد، اظهار کرد: آمارهایی که برای کتاب‌خوانی ارائه می‌دهند، فکر نمی‌کنم خیلی دقیق باشند. با همه این‌ها میزان مطالعه کم است. افرادی که مطالعه جدی دارند و آثار کلاسیک مهم و یا آثار به‌روز را می‌خوانند کم هستند. کسانی که می‌نویسند نگاه جامع و مطالعه ندارند و در سطح می‌نویسند، یعنی آثار آن‌ها عامه‌پسند است، بار ادبی بالا ندارد و نگاه فلسفی و بینش عمیقی پشت کارشان نیست، در نتیجه اثرشان مانا نیست. البته این متن‌ها مخاطب خود را دارد.
این داستان‌نویس در انتهای سخنان خود گفت: امیدوارم رویکرد به نوشتن جدی‌تر شود و علاقه‌مندی به نوشتن و خواندن به‌ویژه در بین زنان، جدی، عمیق و مستمر و پایدار باشد. اگر مادری اهل مطالعه باشد و با نوشتن و قلم آشتی داشته باشد، می‌تواند نسل بهتری را تربیت کند.
