بهره‌گیری علمی نوجوان‌ها از کرم جهت تجزیه زباله پلاستیکی - ۲

کرم در برابر کرم

اما کدام یک در خوردن پلاستیک بهتر است: کرم‌های خوراکی یا ابرکرم‌ها؟ هلی راست 17 ساله و الکساندر رادریگز 17 ساله، تصمیم گرفتند تا آن را آزمایش کنند. الکساندر یادآوری می‌کند که آن‌ها فرض کردند که بزرگتر بودن ابرکرم، اثباتی بر برنده بودن است.
این کرم‌های خوراکی به راحتی زیر دست له می‌شوند اما می‌توانند مصرف‌کنندگان عظیم پلاستیک باشند.
فقط برای این که مطمئن شوند، آزمایشی را انجام دادند کرم‌های خوراکی کلونی کلاس درسشان استفاده می‌کنند، آنها در هر 18 مخزن، 5 عدد قرار دادند. آنها ابرکرم‌ها را از یک شرکت عرضه کننده، تهیه کردند و به دلیل اندازه بزرگشان تنها 3 عدد در هر 18 مخزن قرار دادند. به 3 مخزن ازهر نوع لارو، فوم پلاست فشرده بنفش داده شد - پلاستیک برای عایق کردن دیواره‌ها مورد استفاده قرار گرفت. به سه گروه مخزن دیگر، فوم پلاست سفید ضخیم که جهت بسته بندی مورد استفاده قرار می‌گیرند، داده شد. سومین مجموعه، پلاستیک بسته بندی بادام زمینی را دریافت کردند. گروه‌های دیگر لاروی با دانه‌های کیسه لوبیا یا فوم مدل سازی خریداری شده از فروشگاه‌های عرضه محصولات هنری، تغذیه شدند.
پس از سه هفته، کرم‌های خوراکی کوچکتر عملکرد بهتری نسبت به ابرکرم‌ها داشتند. فرقی نداشت که آن‌ها با چه نوعی از فوم پلاست تغذیه می‌شدند.‌ در حالی که پنج کرم خوراکی توانستند یک گرم پلاستیک را در طول دو روز بخورند، ابر کرم‌ها همین مقدار را طی یک هفته نتوانستند تمام کنند.
اما ممکن است خوردن پلاستیک، بقایای سمی در شام برجای بگذارد. بنابراین این نوجوان‌ها تصمیم گرفتند تا این موضوع را نیز امتحان کنند. پس از اینکه کرم‌ها غذای فوم پلاست خود را در طول سه ماه خوردند، هیلیل و الکساندر برخی از این لارو‌ها را به 25 هزارپای مختلف خوراندند. سپس آن‌ها یک هفته صبر کردند تا متوجه شوند که آیا هزارپا‌ها در اثر خوردن کرم‌های خوراکی تغذیه شده با پلاستیک، از بین رفتند یا خیر. هیچ کدامشان ازبین نرفتند و هیلی نتیجه گیری کرد که این بدین معنا است که کرم‌ها برای مراحل بعدی شبکه غذایی، مناسب باشند. او همچنان اضافه می کند که به تحقیقات بیشتری جهت پی بردن به این‌ که آیا آن‌ها برای حیوانات دیگری همچون پرندگان سمی هستند یا خیر، نیاز می‌باشد. در واقع هیلی راست و الکساندر رادریگز، کرم‌های معمولی را با ابرکرم‌ها مقایسه کردند.

آیا پسماند کرم، نگران کننده است؟

همچنان که کرم‌‌ها غذا می‌خورند باعث تولید پسماند به شکل گاز کربن دی‌اکسید می‌شوند. اگر لاروها با خوردن پلاستیک، نسبت به زمانی که غذاهای معمولشان را می‌خورند، کربن دی‌اکسید بیشتری تولید کنند، احتمالا گاز بیشتری را به اتمسفر وارد می‌کنند و این موضوع باعث نگرانی نوجوانان شد. بنابراین، هیلیل و الکساندر تصمیم گرفتند که گاز خروجی کرم‌ها را اندازه‌گیری کنند. جهت انجام این کار، آن‌ها بعضی از لاروها را داخل دو مخزن عایق هوا قرار دادند. در یکی از آن‌ها، کرم‌های خوراکی با فوم پلاست تغذیه شدند. کرم‌های مخزن دیگر، مجبور به خوردن رژیم غذایی معمولی غله برنج بودند. مخزن‌ها، گازها را محبوس می‌کردند به طوری که نوجوان‌ها قادر به جمع‌آوری مقدار گاز تولیدی یک هفته بودند.
در کمال ناباوری، کرم‌های خوراکی که با پلاستیک تغذیه ‌شدند نسبت به کرم‌هایی که با غله برنج تغذیه شدند، حتی کربن دی اکسید کمتری تولید کردند. هیلیل نتیجه گرفت که این موضوع قطعا برای استفاده از کرم‌های خوراکی جهت خلاصی از شر پلاستیک، امتیاز محسوب می‌شود.
در نهایت، این نوجوان‌ها آزمایش کردند که آیا کرم‌های خوراکی با انتخاب خودشان، پلاستیک می‌خورند یا خیر. هیلیل بیان می‌دارد که اگر ما مجبور به قرار دادن آن‌ها در یک لندفیل باشیم، باید مطمئن شویم که آن‌ها پلی‌استایرن را انتخاب می‌کنند، چرا که شما می‌دانید که کار آن‌ها همین است. جهت آزمایش کردن این موضوع، زیست شناسان جوان کرم‌های خوراکی را در پتری دیش‌ها قرار دادند. سپس آن‌ها تکه‌ای از فوم پلاست را در یک طرف از هر ظرف و غله برنج را در طرف دیگر ظرف اضافه کردند. هیلیل گزارش می‌کند که 80 درصد از کرم‌ها از بین منبع غذایی طبیعی‌شان، پلی استایرن را انتخاب کردند.

و حالا گروه جدیدی کرم و یافته‌های متفاوت

سپس نوجوانان مشکوک بودند که آیا نتایجشان را تکرار کنند یا این‌ که آیا آن‌ها می‌توانند مجددا همان اثر را ایجاد کنند. الکساندر توضیح می‌دهد که علم، تکرار است.
این بار، آن‌ها به جای تکیه بر کلونی حشرات موجود در کلاسشان، کرم‌های خوراکی را از عرضه کننده تجاری تهیه کردند ومجددا آن‌ها به سورپرایز بزرگتری دست یافتند: لارو‌های جدید از خوردن هر گونه فوم پلاست خودداری کردند!
با تعجب، هیلی و الکساندر آن‌ چه که آن‌ها احتمالا این بار متفاوت از دفعه قبل انجام داده‌اند را بررسی کردند. الکساندر اشاره می‌کند که کرم‌ها بیشتر آب‌ خود را از غذای‌شان می‌گیرند بنابر این اگرهوا مرطوب نباشد، احتمالا غذا خشک‌تر و سخت‌تر هضم می‌شود. اما نوجوانان نشان دادند که یک محیط مرطوب کنترل شده، یافته‌های آن‌ها را تغییر نداد.
از آن‌جا که کرم‌های خوراکی، پلاستیک را به کمک باکتری‌های روده‌ای خود هضم می کنند الکساندر و هیلیل فکر کردند که آیا آن میکروب‌ها با کرم‌های خوراکی خریداری شده از فروشگاه یا پرورش داده شده در آزمایشگاه، فرق دارند یاخیر. بنابر‌این نوجوانان، آن‌چه که کرم‌های خوراکی خورده بودند را مورد بررسی قرار دادند
لارو کلاس درس نوجوانان قبل از این که در معرض پلاستیک قرار گیرد، غله برنج را خورده بود. در عوض، لارو خریداری شده از فروشگاه، سبوس گندم را می‌خورده است. این مورد، سوال‌های بیشتری را جهت مورد تحقیق قرار دادن، پیش روی الکساندر و هیلی قرار می‌داد. آیا خود میکروب‌ها چیز متفاوتی بودند؟ یا چیزی که آن‌ها قبل از این‌ که پلاستیک بخورند، می‌خوردند بیشتر مشکل آفرین بود؟
اکنون هیلی و الکساندر امیدوارند تا تاثیر رژیم قبلی کرم‌های خوراکی را بررسی کنند تا متوجه شوندکه چه چیزی باعث شده است تا پلاستیک به ذائقه کرم‌ها خوش آید. بعد از تمام این‌ها، آن‌ها می‌خواهند مطمئن شوند که بالاخره چه زمانی می‌توانند کرم‌هایشان را به سمت لندفیل رها کنند، آن‌ها همانطور که اعلام شد وارد عمل می‌شوند.
چهار نوجوان - و سه پروژه‌ی کرم خاکی - همگی موفق به دریافت موارد مختلفی شدند. کیتی مقدار پلاستیکی که لارو می‌تواند آن را بخورد را بررسی کرد. جاسون بر باکتری‌های درون معده آن‌ها متمرکز بود. هیلی و الکساندر نشان دادند که لزوما نوع کرم مهم نمی‌باشد. در عوض ممکن است موضوع مورد توجه این باشد که این کرم‌ها از کجا می‌آیند و در صورت امکان چه چیزی می‌خورده‌اند.
ممکن است کرم‌های خوراکی قادر به خوردن پسماند پلاستیکی ما باشند اما ممکن است گرفتن آنها به انجام این کار خیلی بیشتر از انتقال هر لارو دیگر به محل‌های دفن زباله هزینه‌بر باشد.