آرامگاه عارف قزوینی شاعر و ترانه‌سرای معروف معاصر در محوطه آرامگاه شیخ‌الرئیس ابوعلی سینا قرار دارد.
ابوالقاسم عارف قزوینی در سال 1261 خورشیدی در قزوین متولد شد. عارف صرف و نحو عربی و فارسی را در قزوین و موسیقی را نزد حاج صادق خرازی فراگرفت. عارف مدتی به اصرار پدرش؛ ملاهادی وکیل، در پای منبر میرزاحسین واعظ؛ یکی از وعاظ قزوین، به نوحه‌خوانی پرداخته و عمامه بست ولی پس از مرگ پدر عمامه را برداشت و ترک روضه‌خوانی کرد.
عارف در سن 17 سالگی به دختری به نام «خانم بالا» علاقه وافری پیدا کرد و با او به صورت پنهانی ازدواج کرد اما فشارهای خانواده دختر سبب شد تا عارف به ناچار به رشت رفته و پس از بازگشت با وجود عشق بسیار، آن دختر را طلاق دهد. عارف تا آخر عمر ازدواج نکند.
عارف در سال 1316 هجری قمری به تهران آمد و چون صدای زیبایی داشت با شاهزادگان قاجار آشنا شد و مورد توجه مظفرالدین شاه قرار گرفت. در سال 1323 هنگامی که زمزمه مشروطیت بلند شد، عارف با غزل‌های خود به موفقیت مشروطیت کمک کرد. در سال 1335 یکی از دوستان وی به نام عبدالرحیم خان خودکشی کرد و این اتفاق سبب شد عارف به جنون مبتلا شود. نظام‌السلطنه مافی او را برای مداوا به بغداد برد که پس از آن با شروع جنگ جهانی اول به استانبول نقل مکان نمودند. عارف که از این سفر رضایت نداشت در سال 1337 هجری قمری به تهران بازگشت و کنسرت باشکوهی ترتیب داد.
عارف قزوینی در سال 1305 خورشیدی به دعوت دوستی به بروجرد رفت تا شرح احوال دوره آزادی‌خواهی را بنویسد اما در اثر وقوع حادثه‌ای ناخوشایند (مسموم کردن یکی از سگ‌هایش)، از بروجرد خارج شد و به اراک پناه برد اما وی در اراک نیز در آسایش نبود. پس از آن با شدت گرفتن بیماری (مالاریا)، حنجره‌اش گرفت و از خواندن بازماند و نتوانست از عهده معالجه آن برآید. وی در سال 1307 خورشیدی جهت معالجه حنجره خود نزد دکتر بدیع به همدان رفت و برای همیشه در آنجا ماند. عارف باقی مانده عمر را در خانه‌ای اجاره‌ای در یک قلعه کوچک در دره مراد بیک به صورت تبعیدی و خودخواسته سکونت گزید. او در سال‌های پایانی با فقر دست به گریبان بود تا این که در روز یکشنبه یکم بهمن ماه 1312 خورشیدی در سن 54 سالگی از دنیا رفت.
