هفته نامه خودرو امروز: هر از گاهی شاهد حذف برخی از محصولات پرطرفدار و خاص از چرخه تولید هستیم؛ خودروهایی که به دلایل مختلف همانند کاهش فروش، کاهش سوددهی و تغییر عمده سیاست های خودروساز مادر کنار گذاشته شده، طرفداران حقیقی خودرو را از آینده جهان مأیوس می کنند. اما شاید در این میان در 3 دهه جاری، هیچ یک از خودروسازان به اندازه خودروسازان آمریکایی محصولات مشهور و نمادین خود را حذف نکرده اند؛ محصولاتی که هر یک عقبه تاریخی و محبوبیتی شگرف داشتند و به دلایل متعدد کنار گذاشته شدند.
به تازگی خبر کنار رفتن همیشگی داچ وایبر از خط تولید، سروصدای زیادی در میان علاقه مندان به پا کرد و بحث های متعدد و حتی کارزارهایی برای حفظ آن به راه افتاد که متاسفانه هیچ یک راه به جایی نبردند. به بهانه حذف وایبر به عنوان یکی از آخرین سنگربانان عرصه خودروهای عضلانی، به سراغ آمریکایی های پر غروری می رویم که اسیر دست اعداد و ارقام شدند و از خط تولید کنار رفته، تاکنون خبری از بازگشت احتمالی آنها نیست.
داچ وایبر
تمام حواشی منجر به نگارش این مطلب از خروج داچ وایبر از خط تولید نشأت گرفته است. وایبر یکی از اولین تلاش های داچ و گروه کرایسلر برای بازگرداندن شکوه و عظمت دوران طلایی خودروهای عضلانی به خط تولید بود و با نمایش یک نمونه مفهومی برگرفته از ایده های کرول شلبی در شلبی کبرا راه خود را آغاز کرد. در میانه نسل اول و با معرفی نمونه کوپه، وایبر به بلوغ رسید و نسل دوم آن نیز پا به پای رقبایی همانند کوروت به پیش آمد. در نسل سوم اما وضعیت بد اقتصادی کرایسلر و سیاست های محتاطانه فیات، تنها نمونه کوپه عرضه شد و به نظر می رسید که این خودرو نیز در کل چندان مورد توجه و علاقه مدیران داچ نیست. امروز که وایبر کنار گذاشته می شود، به نحوی تمامی آمال و آرزوهای آمریکایی یک نسل کنار گذاشته خواهد شد.
پونتیاک ترنزام/ فایربرد
با آنکه پونتیاک فایربرد به عنوان محصول جانبی پروژه خودرو پونی GM که به ساخت کامارو انجامید، طراحی و ساخته شد، اما از نسل دوم به نحوی توانست از نظر اصالت از رقیب خود پیشی بگیرد. طرفداران متعصب برند پونتیاک از یکه تازی این خودرو در دوران افول ماسل کارها خشنود بودند و عملکرد فنی استثنایی و طراحی زیبای فایربرد و نمونه خاص آن یعنی ترنزام در نهایت از این خودرو یک چهره حماسی ساخت. با این حال از اواسط دهه 90 میلادی برند پونتیاک رو به افول گذاشت و همین سبب شد تا نسل چهارمی این خودرو، آخرین نسل از فایربرد باشد که راهی بازار می شود. حذف برند پونتیاک در اواخر دهه قبل اما، هرگونه پروژه بازگشت ترنزام و فایربرد را غیرممکن می سازد.
پلیموث باراکودا
همانند کامارو و فایربرد که برای رقابت با ماستنگ به صورت موازی طراحی و ساخته شدند، پاراکودا و چلنجر نیز در کنار هم طراحی و ساخته شدند تا کرایسلر سهم خود از بازار رو به رشد خودروهای پونی را کسب کند. با این حال، این زوج چندان خوشبخت نبودند و اندکی پس از ورود آنها به عرصه، بحران نفتی دهه 70 آغاز شد و بساط اکثر خودروهای عضلانی و قدرتمند آمریکایی برچیده شد.
چلنجر برای مدتی در قالب نمونه دگرگون شده میتسوبیشی گالانت کوپه عرضه شد. علاوه بر این در پروژه بازگردانی خودروهای پرشکوه دوران طلایی خودروسازی آمریکا، چلنجر نیز در قالب یک کوپه کاربردی مفهومی عرضه شد و به لطف استقبال عموم مردم، به خط تولید راه یافت. حذف برند پلیموث در اوایل دهه قبل میلادی، بازگشت برادر چلنجر را غیرممکن ساخته است.
الدزموبیل 442
از اواخر دهه 60 میلادی، تقریبا تمامی خودروسازان آمریکایی یک کوپه بی آلایش بزرگ عضلانی قلچماق در خط تولید داشتند و نماینده الدزموبیل نیز در این میان 442 بود. پیشرانه الدزموبیل در کنار بیوئیک، اکثرا قوی ترین و حجیم ترین ساخته های جنرال موتورز بودند و همین سبب شد تا 442 نیز به یکی از اسطوره های قدرت بدل شود. حتی بحران نفتی دهه 90 نیز نتوانست 442 را به سرعت ضربه فنی کند و الدزموبیل سعی کرد تا سال 1980 تا سال 1980 این خودرو را در خط تولید نگه دارد. به هر حال حذف برند الدزموبیل در اوایل قرن بیست و یکم امکان بازگشت نام 442 به جهان را ناممکن ساخته است.
بیوئیک ریویرا
امروزه نام و برند بیوئیک هنوز هم در میان ما وجود دارد و به لطف موفقیت های آن در بازار آمریکا و چین به نظر نمی رسد که برنامه ای برای حذف آن در آینده نزدیک وجود داشته باشد اما دیگر خودروهای سنتی این برند در خط تولید دیده نمی شوند و شاید در صدر این خودروها باید اشاره ای به کوپه لوکس و بزرگ ریویرا داشته باشیم؛ خودرویی که به عنوان یک عنصر نمادین از شکوه و عظمت برند بیوئیک در سال 1963 معرفی شد و با توجه به دسترسی این برند به پیشرانه های حجیم نیرومند، به یکی از نمادهای گونه های عضلانی نیز بدل شد. با آن که از اواخر دهه 70 میلادی و با کمرنگ تر شدن شکوه و جلال ریویرا، این خودرو محبوبیتش را از دست داد اما هنوز هم نام و نشان ریویرا برای بیشتر علاقه مندان یادآور روزهای طلایی این خودرو است.
پونتیاک GTO
پونتیاک شاید یکی از بدترین بازگشت های یک نام و محصول را با دست خود برای نمادین ترین محصولش رقم زد. GTO را به نحوی می توان اولین خودروی عضلانی تاریخ دانست که در میانه دهه 60 زاده شد و به تدریج به یکی از نمایندگان اصلی و سردمداران ماسل کارهای دهه های 60 و 70 میلادی بدل شد. GTO در دوران بحران نفتی سوخت نیز پتانسیل بدل شدن به یک خودرو با عملکرد فنی کمتر را داشت و پونتیاک نیز می توانست همانند سایر همتایانش، این خودرو را به هر قیمتی در خط تولید نگه دارد، با این حال تصمیم گرفت تا در نهایت برای حفظ کردن اصالت GTO از نام این خودرو دیگر استفاده نکند. بازگشت GTO بر اساس پلت فرم هولدن مونارو HSV یک شکست برای پونتیاک بود. حذف این برند از چرخه تولید نیز به طور کلی احتمال بازگشت GTO را ناممکن می سازد.
پلیموث سوپربرد/ رودرانر
برادر تنی داچ چارجر در گروه کرایسلر، پلیموث رودرانر بود که از نظر بسیاری می توانست نمونه ساده شده و کم آلایش چارجر محسوب شود. این خودرو همانند چارجر نقشی اساسی در موفقیت های گروه کرایسلر در مسابقات نسکار داشت و به همین دلیل، نمونه آیرودینامیک چارجر با پسوند دیتونا معرفی شد. نمونه آیرودینامیک چارجر با پسوند دیتونا معرفی شد اما پلیموث از نام سوپربرد استفاده کرد.
در سوپربرد و رودرانر، از المان های مرتبط با شخصیت کارتونی رودرانر برادران وارنر استفاده شده بود و همه این موارد محبوبیت رودرانر و سوپربرد را به نحوی در میان مردم عادی بیشتر از چارجر کرده بود. با این حال رودرانر نیز همانند چارجر در اواسط دهه 70 میلادی کنار گذاشته شد.
برخلاف چارجر که تاکنون دو بازگشت را تجربه کرده است (یکی در دهه 80 و دیگری در دوران کنونی)، سوپربرد و رودرانر برای همیشه کنار گذاشته شدند و با مرگ پلیموث، آنها نیز امکان بازگشت ندارند.
