این بنا جزو آثار باستانی متعلق به عصر ایلخانان مغول می باشد که به شماره 951 در انجمن آثار ملی کشور به ثبت رسیده است.ارتفاع بنا در حدود 6 متر است.در داخل بقعه سه قبر وجود دارد که قبر وسطی مرقد شیخ تاج الدین محمود خیوی ست.وی از نوادر بزرگان اهل سنت و مشایخ طریقت-احتمالا نقشبندیه-در قرن هفتم هجری قمری برابر با قرن سیزده میلادی بوده است.اهالی محلی او را با نامهای دیگری چون ملا محمود و شیخ محمود کیژه(پرنده)-یعنی کسی که در آسمان همچون پرنده پرواز می کرده-نیز می خوانند و کرامات فراوانی از جمله:طی الارض،شفای بیماران و…از شیخ نقل می کنند.اما علت اینکه او را خیوی می نامند این است که احتمالا از اهالی خیاو(مشکین شهر امروزی) بوده و یا حداقل مدتی در آنجا سکونت داشته است.آنطور که ترجمه متن سنگ قبر شیخ نشان می دهد،ایشان در بعد از ظهر روز یازدهم جمادی الثانی سال هفتصدو سی و دو(732) هجری قمری وفات یافته اند.
صاحب قبر جنوبی-به سمت کوه-صوفی ایوب الدین تات است که به اعتقاد مشهور اهالی،معمار و سازنده قسمت سنگی این بنا است که در بین کار از نردبان می افتد و فوت می کند،وبعدا درویشی ناشناس ادامه بنا-قسمت آجری آن را-با اموال و طلاهای موجود در بقعه می سازد و قبر سمت شمالی-به سمت شالیزار-مزار کمال الدین سنجره دهی است که از بزرگان اهل علم و عرفان منطقه بوده است این نظر چند تن از نویسندگان می با شد اما اهالی محل این قبر را متعلق به پسر شیخ می دانند.در پایان خالی از لطف نیست که در عظمت معماری و تاریخی این بنا سخن دانشمند نامدار دکتر منوچهر ستوده صاحب کتاب “از آستارا تا استرآباد” را یادآور شوم که ایشان این بقعه را جزو عجایب هفتگانه گیلان به حساب آورده و آنرا واسطه العقد و نگین انگشتر بناهای تاریخی گیلان دانسته است،وجالب است بدانید که اهل محل از فرط محبت و اعتقاد و احترام از شاخه ها و چوب درختان محوطه بقعه استفاده نمی کنند و به نوعی این مکان روحانی و نورانی را مقدس می دانند.
