پل شاه عباسی جاجرود یکی از قدیمی‌ترین آثار تاریخی و فرهنگی تهران و شمال شرق این استان است. این پل با قدمت 850 ساله، بر روی رودخانه جاجرود و 10 کیلومتری شمال شرق استان تهران در روستای سعیدآباد ساخته شده است.
پل شاه عباسی جاجرود اگرچه از آثار دوره سلجوقیان است، اما در دوره پادشاهان صفوی و قاجاریه و پس از آن، مورد بازسازی و مرمت قرار گرفت از همین رو مردم منطقه به آن «پل شاه عباسی» می‌گویند. از جمله اقدامات صورت گرفته روی این پل در زمان ناصرالدین شاه قاجار و به دست حاج میرزا بیک نوری (فراش خلوت شاه) و با هزینه 24 هزار تومان بوده است.
بدنه اصلی سازه پل دارای دو دهانه بزرگ میانی به عرض 7 و طول 12 متر (از بستر رودخانه) و دو دهانه کوچک شرقی و غربی به عرض 4 و طول 5 متر است.
در سالیان نه چندان دور، به دلیل افزایش آب جاری در رودخانه جاجرود، هر چهار دهانه یاد شده معبر آبی خروشان با منظره‌ای دیدنی بود اما امروزه با ساخت سد بتنی لتیان در بالادست رودخانه و کاسته شدن از حجم این جریان، تنها دهانه‌های بزرگ میانی به گذرگاه آب تبدیل و دو دهانه کوچک تنها مسیر عبور اهالی منطقه می‌باشند.
در بنای پل شاه عباسی جاجرود، از مصالحی چون سنگ‌های بستر رودخانه و ملاط خاک استفاده شده است.
این اثر ملی تا پیش از ساخت پل سیمانی جاجرود (سال 1342 خورشیدی)، به عنوان تنها معبر مواصلاتی تهران- مازندران، بار ترافیکی خودرویی این مسیر را به دوش کشیده و سازه‌ای کاملاً کاربردی بوده است.
متأسفانه در حال حاضر این پل در وضعیت مساعدی به سر نمی‌برد و با ریزش‌های متعددی مواجه می‌باشد.
