تاریخ خبر : 1393/04/11 – رییس جامعه‌ی راهنمایان ایرانگردی و جهانگردی با اعتراض به اتهامی که رییس انجمن صنایع فروش دست‌باف اصفهان به راهنمایان تور وارد کرده است، گفت: چرا به راهنمایان تور تهمت «مافیا بودن» می‌زنند؟! اگر چنین چیزی وجود دارد، ثابت کنند و مافیا را نشان دهند.
باقر صیرفیان – رییس انجمن صنایع فروش دست‌باف خانه صنعت، معدن و تجارت استان اصفهان – چند روز پیش، گفته بود: مافیایی در میان تورلیدرها وجود دارد که گردشگر را برای خرید به فروشگاه‌های خاص می‌برند و فرش را با قیمتی بالاتر از نرخ اصلی خود به آن‌ها می‌فروشند که این موضوع باعث بدنامی کشور ما در حوزه‌ی صنایع دستی در جهان شده و بر گردشگری و فروش فرش در ایران تأثیر گذاشته است.
اما عباس پیرمرادیان – رییس جامعه‌ی راهنمایان ایرانگردی و جهانگردی – این صحبت‌ها را یک اتهام صرف دانست و با اعتراض به واژه‌ی «مافیا» که برای راهنمایان تور به‌کار برده شده است، گفت: برای به‌کار بردن این واژه (مافیا) از او شکایت دارم. ایشان باید حرف‌هایی را که زده و اتهامی را که وارد کرده است، ثابت کند.
وی در گفت‌وگو با خبرنگار سرویس گردشگری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، اظهار کرد: اگر رییس انجمن صنایع فرش دست‌باف اصفهان این‌قدر به فکر فرش و آبروی کشور است، آیا نباید کمی هم به فکر راهنمایان تور و آبروی آن‌ها باشد که مارک مافیا را به آن‌ها می‌زند؟ چرا آبروی صنفی که اتفاقا تمام گردشگران توسط آن‌ها به خرید صنایع دستی و فرش ایران هدایت می‌شوند، این‌طور برده می‌شود و چرا تشکیلات مافیا را به آن‌ها نسبت می‌دهند؟!
پیرمرادیان سپس به ضعف نظام کسب و کار فروشگاه‌های صنایع دستی و فرش در برخورد با گردشگران اشاره کرد و گفت: در شهرهای گردشگرپذیری مانند یزد، کرمان و شیراز هنوز نظام کسب و کار فروشگاه‌های فرش و صنایع دستی درست نشده است. بسیاری از فروشندگان هنوز نمی‌دانند با گردشگر چگونه برخورد کنند و چطور باید مقدمات کار را فراهم کنند تا گردشگر پاسخ نیاز خود را بگیرد.
او اظهار کرد: در اصفهان یکسری از کسبه این آگاهی را پیدا کرده‌اند، آن‌ها به تمام نیاز‌های گردشگر برای تأمین صنایع دستی و فرش دلخواه‌شان جواب می‌دهند و معمولا به چند زبان خارجی تسلط دارند و همه نوع جنس با هر نوع کیفیت و قیمتی را در اختیار دارند. ما با وجود این شرایط نمی‌توانیم گردشگری را که 15 روز در ایران سفر کرده، به فروشگاهی ببریم که نمی‌تواند به خواسته‌اش برسد.
وی ادامه داد: راهنمای تور اگر گردشگر را به فروشگاهی خاص می‌برد، به این معنی است که در طول زمان و با کسب تجربه‌های متفاوت، به این شناخت و انتخاب رسیده است، چراکه اگر ما گردشگر را پیش هر فروشنده‌ای ببریم، ارزش کار را پایین آورده‌ایم؛ همه‌ی کسبه‌ی اصفهان رفتار با گردشگر را نمی‌دانند، اما عده‌ای خاص براساس تجربه به این آگاهی رسیده‌اند؛ ولی چرا دیگران این موضوع را قبول نمی‌کنند و تهمت می‌زنند؟ چرا می‌خواهیم با به‌کار بردن برخی واژه‌ها و اتهام وارد کردن، به یکدیگر صدمه بزنیم و از واقعیت‌ها دور شویم؟
او در ادامه‌ی این گفت‌وگو به اعتراض‌های برخی آژانس‌داران نسبت به دریافت حق کمیسیون از محل خرید گردشگران توسط راهنمای تور پاسخ داد و گفت: هر کسی به حق کمیسیونی که راهنما از محل خرید گردشگر دریافت می‌کند، اعتراض دارد، یعنی از بعضی مسائل اطلاع ندارد؛ حق کمیسیون راهنمای تور در سراسر جهان، مصطلح است. بنابراین فکر نکنند راهنمایان تور ایرانی کار غیرقانونی انجام می‌دهند. این، اتفاقی مرسوم در کشورهای دیگر است. اگر عده‌ای به این جریان معترض‌اند، یک کشور را معرفی کنند که راهنماهای تور آن از محل خرید گردشگر، کمیسیون دریافت نمی‌کند.
وی بیان کرد: شغل راهنمایی تور، زیرکولری و راحت نیست، آن‌ها 10 تا 20 روز در سراسر ایران با همه‌ی سختی‌ها و مشکلات خلق‌الساعه‌ای که دارند، تور اجرا می‌کنند. در حالی که آن‌هایی که به ما، راهنمایان تور، تهمت مافیا بودن را می‌زنند، شغل‌شان هیچ تشابهی با ما ندارد و درصدی از سختی‌های ما گریبان‌گیرشان نیست.
پیرمرادیان سپس به دستمزد پایین راهنمای تور اشاره کرد و گفت: آژانس‌دارانی که همیشه نسبت به دستمزد یا حق کمیسیون راهنماها معترض بوده‌اند، خودشان کم‌ترین حد حقوق روزانه را در ایران به راهنما پرداخت می‌کنند. حقوقی که این آژانس‌ها به راهنماهای‌شان می‌دهند، در حد حقوق یک کارگر ساختمان است، آن هم برای اشخاصی که مدرک تحصیلی دکتری و بیش از 20 سال سابقه‌ی اجرای تور دارند. راهنما مجبور است با روزی 60 یا 70هزار تومان، تور اجرا کنند و دست آخر در پایان 10 – 20 روز، 600 – 700هزار تومان حقوق بگیرد.
او اضافه کرد: یک راهنمای تور، شغل ثابتی در طول سال ندارد. ما در ایران فقط دو فصل سه‌ماهه تور اجرا می‌کنیم و درآمد زندگی‌مان هم از کار در این چند ماه تأمین می‌شود. با این حال، عده‌ای انتظار دارند راهنما با این حقوق ناچیز، هیچ درآمد دیگری نداشته باشد و اعتراضی هم نکند.
