به گزارش خبرنگار مهر، نشست «هم‌اندیشی گردشگری پایدار برای توسعه» پیش از ظهر امروز 26 بهمن ماه در سالن فجر سازمان میراث فرهنگی با حضور فعالان گردشگری و اساتید دانشگاه برگزار شد.
قرار بود گری لوئیس نماینده سازمان ملل در ایران در این برنامه حضور داشته باشد، اما در این برنامه حضور نیافت. همچنین هر یک از اعضای شرکت‌کننده به بیان دیدگاه‌های خود در رابطه با توسعه پایدار و گردشگری پرداختند.
زهرا احمدی پور رئیس سازمان میراث فرهنگی در این برنامه گفت: به رغم اینکه با تغییر سیاست یا تغییر افراد تصمیم گیر در حوزه سیاسی، بخش های اجتماعی و اقتصادی تاثیر می پذیرند، اما بیشترین اثر از این تحولات سهم گردشگری است. سازمان ملل، سال 2017 را سال گردشگری، توسعه پایدار نامید چون گردشگری در قالب یک صنعت، می تواند عامل مهمی برای توسعه پایدار کشورها باشد. تعهد اخلاقی نسبت به آینده، شاه بیت اصلی توسعه پایدار است و اگر با نگاه اخلاقی و اجتماعی درست به توسعه پایدار نگاه کنیم همه فرصت ها عادلانه توزیع می شود.
وی بیان کرد: مدیریت گسترش فقر و قلمداد کردن جوامع محلی به عنوان بازیگر اصلی می تواند در توسعه پایدار گردشگری مورد توجه قرار گیرد و ما باید نشان دهیم که در این توسعه از صنعت گردشگری فقط به دنبال درآمد نیستیم. چگونگی دستیابی به توسعه به کمک گردشگری با تعیین میزان انعطاف جامعه میزبان نسبت به گردشگران ورودی و مخاطرات و مشکلات مربوطه اهمیت خاصی دارد که باید به درستی آن را مدیریت کرد.
افتخاریان یکی از اساتید دانشگاهی بود که در رابطه با تفاوت‌های گردشگری پایدار با توسعه پایدار گردشگری سخنرانی کرد و گفت: این دو مقوله با یکدیگر تفاوت دارند اما هنوز برخی از افراد و مدیران این دو موضوع را یکی می دانند. گردشگری پایدار تنها پایداری این بخش را در نظر دارد، اما توسعه پایدار گردشگری تنها مربوط به این حوزه نیست، بلکه بخش‌های دیگر را هم که همراه با تعهداتی برای جامعه محلی است، در نظر می‌گیرد.
افتخاریان ادامه داد: باید به چند اصل توجه کرد؛ از جمله اینکه بدانیم ارتباط توسعه پایدار با توسعه پایدار گردشگری چیست و برای عملی کردن و پیاده کردن این اندیشه، به چه شاخص‌هایی نیاز داریم. توسعه پایدار ابزار است که پیش‌نیاز آن، توسعه پایدار گردشگری است.
16 درصد از زمان افراد به اوقات فراغت اختصاص دارد
وی تصریح کرد: مردم 34 درصد از زمان خود را صرف کار می‌کنند و 16 درصد را صرف اوقات فراغت. باید دید که چطور می‌توان از این سهم 16 درصدی برای سفر و گردشگری استفاده کرد.
این استاد دانشگاه گفت: هنوز در چرخه حیات گردشگری در مرحله انبوه‌گرایی هستیم، هنوز نه در توسعه گردشگری پایدار و نه توسعه پایدار وارد نشده‌ایم، چون توسعه گردشگری در ایران کلاسیک است؛ ما فقط حرف آن را می‌زنیم اما مسیر و عمل‌مان کلاسیک مانده است.
وی افزود: برای رسیدن به این مسیر باید نگرش‌ها درباره آینده و معماری در صنعت گردشگری را تغییر بدهیم؛ این تنها بر عهده سازمان میراث فرهنگی نیست، اما به نظرم دو نهاد نقش مهمی دارند؛ نهاد قوه مقننه و قوه قضائیه تا این دو نهاد را به عنوان سمن‌ها نتوانیم با خود همراه کنیم، آب در هاون کوبیده‌ایم.
افتخاریان از معاونت گردشگری سازمان میراث فرهنگی خواست تا سند ملی آمایش گردشگری را در اولویت قرار دهد، چون هنوز وقتی حاکمیت حوزه‌اش در این باره معلوم نباشد، بخش خصوصی هم نمی‌تواند کاری کند، اما اکنون رویکردها، آمایش منطقه‌ای است که آن را هم دست افرادی سپرده‌اند که در جریان کامل این موضوع قرار ندارند.
گردشگری پایدار به دنبال فراهم کردن تعطیلات هیجان‌انگیز است
استر لاروش نماینده سازمان منطقه‌ای یونسکو در ایران نیز در این برنامه گفت: گردشگری پایدار یعنی حالتی از گردشگری که به افراد محلی و مسافر، میراث فرهنگی و محیط‌زیست ارج می‌نهد. گردشگری پایدار به دنبال فراهم کردن تعطیلات هیجان‌انگیز و آموزشی است. ما خوشحالیم که سازمان میراث فرهنگی، توسعه پایدار گردشگری را یکی از اولویت‌های چشم‌انداز بیست ساله خود قرار داده است. ما در سازمان یونسکو بر این باوریم که ذی‌نفعان میراث فرهنگی و گردشگری، مسئولیت مشترکی برای حفاظت از میراث و طبیعت مشترک ما در راستای توسعه پایدار از طریق مدیریت صحیح گردشگری دارند. رسالت این برنامه تأثیر مدیریت و توسعه گردشگری پایدار بر پایگاه‌های میراث جهانی برای حفاظت این دارایی‌ها و ارزش جهانی برجسته آنهاست.
همچنین در ادامه، خرم دبیر اتحادیه بین‌المجالس در ایران صحبت از همکاری این دبیرخانه با فعالان گردشگری کرد و گفت: اتحادیه بین‌المجالس از 58 پارلمان تشکیل شده که در آن موضوع توسعه پایدار بسیار مهم است. می‌توان از طریق 58 مجلس آسیایی برای پیشبرد اهداف توسعه پایدار قدم برداشت، چون جایگاهی که مجالس در کشورها دارد، می‌تواند مؤثر باشد و ما باید به سراغ سرچشمه‌ها برویم. توسعه پایدار گردشگری موضوعی است که شاید به نوعی در کشورها مورد غفلت واقع شده است.
