مادر نه تنها باید این جدایی را تحمل کند بلکه باید آرزومند آن هم باشد و وقوعش را هم تسهیل نماید. البته من می دانم بسیاری از مادرها، خصوصا آن ها که سلطه جو یا کمی خودشیفته اند در همین بخش مادری خود شکست می خورند.
آن ها تنها زمانی که کودکشان کوچک است می توانند در <عشق> مادرانه خود موفق باشند، اما تنها مادری که واقعا عاشق است می تواند حتی زمانی که فرزندش در راه جدایی از مادر گام برمی دارد، باز هم او را دوست بدارد، جدایی را با اشتیاق تحمل کند و حتی بعد از آن، در عشق خود پایدار بماند...
تغذیه با مهر پدری
عشق پدرانه، از نوع دیگری است. پدر در واقع نماینده قطب دیگری از دنیای وجود بشر است. دنیای فکر و ساخته های بشر که قانون و نظم، انضباط، کار و... همگی از تجلیات آن قطب اند. پدر، طفل را تعلیم می دهد و راه ورود به دنیا را به او نشان می دهد. به همین دلیل، عشق پدرانه، بی قید و شرط نیست، برعکس کاملا مشروط است!
اساس این مهر و محبت بر این استوار است: <من تو را دوست دارم، برای این که انتظارات مرا برآوری و وظایف خود را انجام دهی> در طبیعت عشق پدرانه، این حقیت مستقر است که اطاعت، فضیلتی مهم و نافرمانی گناهی است که کیفرش بازپس گرفتن عشق است. عشق مشروط که با تلا ش و کوشش می توان آن را به دست آورد و اگر برایش زحمت نکشی، از دست می رود!
البته عشق پدرانه هم باید با صبر و مدارا همراه باشد، نه با تهدید و تحکم. این عشق، می بایست در کودک احساس قابلیتی فزاینده را بیدار کند و در نهایت به او اجازه دهد حکمروای خود بشود و به استقلا ل برسد.
کدام تغذیه، مفیدتر است؟
احتمالا اکنون این سوال پیش می آید که عشق مادری برای رشد کودک بهتر و مناسب تر است یا عشق پدری؟
جالب است بدانید هم رویه مادر و هم روش پدر، در ارتباط با کودک، با نیازهای او کاملا تطابق دارد. کودک چه از نظر جسمی و چه از نظر روانی، احتیاج جرمی به عشق و توجه بی قید و شرط مادرانه دارد. همین بچه، بعد از شش سالگی به عشق پدر و راهنمایی و حکمروایی او نیاز پیدا می کند.
مادر باید بتواند برای او یک زندگی امن ایجاد کند، و پدر وظیفه دارد او را تعلیم دهد و طوری راهنمایی کند که بتواند با مشکلات اجتماعی به مقابله بپردازد. این عشق، در نهایت مکمل همدیگرند و همسو با هم، کودک را به انسانی بالغ و کارآمد مبدل خواهند کرد. بنابراین نکاتی که هم مادرها و هم پدرها باید در ابراز عشق خود بدان توجه داشته باشند عبارتند از:
هم مادر و هم پدر، باید نوع عشق طرف مقابل به فرزند را پذیرا باشد و تفاوت عشق مادرانه و پدرانه را بشناسد و سد راه ابراز عشق همسر خود نشوند.مادر و پدر باید حواسشان باشد که یکدیگر را برای تفاوت عشقشان به فرزند زیر سوال نبرند و از حاکم کردن عشق تک بعدی خود در جریان رشد کودک جدا پرهیز کنند.بهتر است هم پدر و هم مادر، نقش مختص خود را در ابراز عشق به فرزند بازی کنند. فرزند، به تغذیه هم از عشق مادر و هم از محبت پدر، نیاز دارد.
برای خواندن بخش اول- تغذیه با عشق مادر و محبت پدر- اینجا کلیک کنید.
