بیماری های روان پزشکی؛ افسانه ها و واقعیت ها

باورهای عامیانه بسیار نادرستی درباره بیماری های روان پزشکی وجود دارد که می توان از آنها به عنوان افسانه یاد کرد. یکی از عواملی که باعث می شود بیماران روان پزشکی در سطح جامعه با برخوردهای نامناسبی روبه رو شوند و فرصت های اجتماعی را از دست دهند نیز همین تصورات غلط است. در برابراین افسانه ها، ما واقعیت‌هایی را داریم که کمی توجه به آنها می شود و عامه مردم از آنها اطلاعی ندارند.

افسانه: نمی توان برای کسی که مبتلا به یک بیماری روانی است کاری انجام داد.

واقعیت: از قضا کارهای بسیار زیادی می توان برای یک بیمار روان پزشکی انجام داد. قدم اول، تغییر دادن نحوه صحبت کردنمان است. شما می توانید شرایطی را فراهم کنید که در آن، تمرکز بر روی قدرت ها و توانایی های افراد باشد و این یک قدم بسیار مهم است.

افسانه: افراد مبتلا به بیماری های رفتارهای خشونت آمیزی دارند و غیر قابل پیش بینی هستند.

واقعیت: در واقع، اکثریت عمده مبتلایان به بیماری های روانی، از افراد عادی خشن تر نیستند. چنین افرادی بیش از دیگر اعضای جامعه قربانی تبعیض و بدرفتاری‌اند مطمئناً در کنار شما چنین افرادی هستند اما مشکل آنها را درک نمی کنید.

افسانه : بیماری روانی همان عقب افتادگی ذهنی است.

واقعیت: اینها شرایط متفاوتی هستند. عقب افتادگی ذهنی به معنای محدودیت در عملکرد فکری و ناتوانی در انجام امور روزمره است. در عوض، افرادی که مبتلا به بیماری های روان پزشکی هستند، عملکردهای فکری متفاوتی دارند وسطح هوش و ادراک آنها مساوی با عموم مردم است.

افسانه: بیماری های روان پزشکی به دلیل ضعف شخصی در افراد ظهور می کنند.

افسانه: فردی که مبتلا بیماری های روانی باشد هرگز بهبود پیدا نمی کند.

واقعیت: مطالعات نشان داده‌اند که بیشتر افراد مبتلا به بیماری های روانی مداوا می شوند و بسیاری از آنها به طور کامل بهبود می یابند. فرایند بهبود برای برخی از بیمارن شامل مجموعه اقداماتی است که آنها را قادر می سازند تا زندگی کنند، کار کنند، بیاموزند و به ایفای نقش های اجتماعی خود بپردازند. علم ثابت کرده است "امید" نقش بسیار پررنگی در بهبود بیمارن روان پزشکی بازی می کند.

افسانه: روان درمانی و کمک به خود تنها هدر دادن زمان است. چرا وقتی می توان به راحتی از دارو استفاده کرد، به خودمان دردسر بدهیم؟

واقعیت: نوع درمان با توجه به وضعیت بیماران متفاوت است. بسیاری از مبتلایان، در طول فرایند درمان خود با مشاوران، درمانگران، دوستان، روان پزشکان، پرستاران و فعالان اجتماعی ارتباط برقرار می کنند تا بیماری خود را بهبود دهند. آنها همین طور از راه کارهای خود درمانی و پشتیبانی‌های جامعه بهره می برند. و این در کنار درمان دارویی، کمک بسیار بزرگی به آنها می کند.

افسانه: کودکان به بیماری های روان پزشکی مبتلا نمی شوند. رفتارهای غیر طبیعی آنها تنها نتیجه آموزش بد والدین است.

واقعیت:بر اساس گزارش جدید کمیسیون ویژه سلامت روان ایالات متحده، در هر سال بین 5 تا 9 درصد کودکان از یک اختلال روانی خاص رنج می برند دقیقا همانند بیماری های روانی بزرگسالان ، بیماری های کودکان نیز به صورت بالینی قابل تشخیص و مداواست. این بیمار ها حاصل ترکیبی از عوامل زیستی، روان شناختی و اجتماعی هستند.

بیشتر بدانید:

- مبتلایان به بیمار های روان پزشکی را با الفاظی همچون "دیوانه"، "گیج" یا "نادان" مورد خطاب نکنید، آنها را با توجه به نوع بیماری که از آن رنج می برند مورد خطاب قرار دهید. به جای این که فردی را مجنون بخوانید، به او بگویید یک مبتلا به شیزوفرنی. این تفاوت را "زبان اول" می نامند. از این طریق، شما بین شخصیت فرد و بیماری او یک تفاوت عمده قائل می شوید.
- با بیمارن روان پزشکی با احترم و محبت برخورد کنید، همان طورکه با سایر افراد برخورد می کنید.
- تا می توانید، درباره‌ی بیماری‌های روان پزشکی اطلاعات کسب کنید و این اطلاعات را با دوستان و آشنایان خود تقسیم کنید. در صورتی که درباره بیماری های روان پزشکی اطلاعات غلطی دریافت می کنید، سعی بر آن داشته باشید تا حقیقت ماجرا را دریابند.
- در فرصت ها شغلی، داد و ستد های مالی؛ معاملات، امور مربوطه به مسکن و آموزش، بین مبتلایان به بیماری های روانی و افراد عادی تبعیض قائل نشوید. همه مبتلایان به بیماری های روانی انسان هستند و از حقوق مساوی با سایر افراد جامعه برخوردارند.
منبع: دانشمند شماره 569