برترین ها - ترجمه از سینا اشتری: خلبانان هواپیماهای جنگنده هیچ علاقه ای به انجام عملیات خروج اضطراری و یا پرانش ( Eject) ندارند ؛ اما وقتی جنگنده در هنگام پرواز آسیب جدی ببیند خلبان به منظور نجات جان خود مجبور به انجام این عمل خواهد شد .
خلبانان نظامی فقط در صورت ضرورت نسبت به خروج اضطراری اقدام می کنند و دلیل اصلی این موضوع نگرانی از دست دادن و منهدم شدن جنگنده نیست ، بلکه ترس از رویارویی با موقعیت خطرناک و ترسناکی است که جان سالم به در بردن از آن از توانایی اکثر خلبانان خارج است ، در واقع معمولی ترین آسیب هایی که یک خلبان در حین انجام خروج اضطراری در معرض آن قرار خواهد گرفت کوفتگی شدید عضو های در تماس با کمربند ایمنی و شکستن استخوان جناغ سینه است .
باید بدانید که «خروج اضطراری» سر فصل کلاس آموزشی پیچیده و طولانی مدتی است که هر خلبانی قبل از انجام اولین پرواز خود ملزم به گذراندن آن است ، پایه ای ترین قسمت این کلاس مربوط به یادگیری فرمان های مربوطه است که یک خلبان در شرایط خاص با استفاده از آن ها کمک خلبان خود را نسبت به انجام عملیات خروج اضطراری آگاه می کند ؛ هنگامی که خلبان کلمه "Eject” را به زبان می آورد ، کمک خلبان در می یابد که باید در ظرف 30 ثانیه خود را برای خروج اضطراری آماده کند ولی اگر جنگنده صدمه جدی تری دیده باشد و فرصتی برای آماده سازی وجود نداشته باشد خلبان با دادن فرمان "bailout! Bailout! Bailout” کمک خلبان خود را نسبت به لزوم انجام فوری عملیات خروج اضطراری آگاه می کند .
هر خلبان و یا کمک خلبان قبل از شروع عملیات پروازی چتر نجاتی عظیم الجثه و تعبیه شده در یک کوله پشتی را با خود حمل می کند ، علاوه بر این نیاز است تا خلبان قبل از شروع پرواز از بسته بودن کمربند ایمنی خود اطمینان حاصل نماید ، در دو طرف صندلی خلبان دو اهرم جاگذاری شده که با کشیدن یک و یا هر دوی آن ها عملیات خروج اضطراری آغاز می شود ، سپس در کسری از ثانیه شیشه های کابین خلبان شکسته و موشک زیر صندلی وی فعال می شود ، بلافاصله خلبان به همراه صندلی اش با شتاب فوق العاده ای به فضای بیرون از جنگنده پرتاب خواهند شد .
در مرحله بعد خلبان از صندلی جدا شده و اگر در ارتفاع مناسبی باشد چتر نجات وی به صورت خودکار باز خواهد شد و نهایتا اگر خلبان خوش شانس باشد با سرعت نسبتا مناسبی بر زمین فرود خواهد آمد و اگر شانس با او یار نباشد بر اثر شدت برخورد با زمین جان خود را از دست خواهد داد .
خروج اضطراری در ارتفاع بیشتر از 14000 پایی می تواند مرگ دردناک و سریعی را برای خلبان به دنبال داشته باشد ، در این سطح از ارتفاع اکسیژن کافی برای تنفس وجود ندارد و گرچه با فشار دادن یک اهرم خاص خلبان می تواند از ذخیره اکسیژن جاسازی شده در کوله پشتی اش استفاده کند اما برودت هوا در این ارتفاع معمولا مجال زیادی به وی نخواهد داد .
بنا به تجربه خلبانان بهترین ارتفاع برای انجام عملیات خروج اضطراری بین 10000 تا 14000 پا است ، اگر خلبان در ارتفاعی کمتر از 10000 پا نسبت به خروج اضطراری اقدام کند فرصت زیادی برای آماده سازی خود به منظور فرود مناسب بر سطح زمین نخواهد داشت و احتمال کشته شدن وی در اثر شدت ضربه وارده پس از فرود افزایش می یابد .
باید بدانید که خلبان ممکن است در چند ثانیه مجبور به انجام عملیات خروج اضطراری شود ، در نتیجه وی گاهی اوقات نمی تواند جنگنده را به خشکی برساند و مجبور است تا بر روی سطح دریا ، دریاچه و یا اقیانوس اقدام به خروج اضطراری نماید ، در قسمت زیرین کوله پشتی هر خلبانی محفظه نگه دارنده وسایل ضروری وجود دارد که مواردی همچون قایق بادی یک نفره ، چاقو ، اسلحه پرتاب منور ، جعبه کمک های اولیه ، نارنجک های دود زا به منظور علامت دهی به نیرو های پشتیبانی هوایی و دیگر عناصر لازم برای زنده ماندن در شرایط سخت در آن جاگذاری شده است ، هنگام فرود بر روی سطح آب خلبان می تواند با کشیدن ضامنی که بر روی کوله پشتی اش قرار گرفته قایق را به سرعت باد کند ، در غیر این صورت سنسور موجود بر روی قایق پس از تشخیص فرود در آب فعال شده و به طور خودکار قایق را باد خواهد کرد .
همان طور که گفتیم به هنگام انجام عملیات خروج اضطراری هیچ تضمینی برای حفظ سلامتی خلبان وجود ندارد ولی اگر وی موفق شود تا زنده فرود آید وارد فاز جدیدی از شرایط خاص خواهد شد ؛ نیرو های پشتیبانی معمولا قادر نخواهند بود تا به سرعت موقعیت مکانی وی را پیدا کنند و بسته به محیطی که خلبان در آن فرود آمده ، عملیات نجات وی ممکن است از چندین ساعت تا چندین روز به طول بیانجامد .
در این شرایط خلبان باید تا رسیدن نیروهای نجات صبر کند ، وسایل ضروری تعبیه شده در کوله پشتی خلبان به او اجازه می دهند تا بتواند چند روزی را زنده بماند ، قرص هایی در داخل بسته لوازم ضروری وجود دارد که مواد ضروری بدن را تامین کرده و در شرایطی که وی به هر دلیلی قادر به تامین غذا نیست می توانند چند روزی او را از تهیه غذا بی نیاز کنند .
خروج اضطراری از جنگنده معمولا با ترک خوردن استخوان ها و پاره شدن ربات های پا همراه است و در این شرایط این میزان مهارت و تخصص تیم نجات است که سرنوشت خلبان را تعیین خواهد کرد .
